woensdag 23 juni 2010

Elsjes band met Japan



In de tijd dat Elsje een jaar of tien was, gaf haar moeder met enige regelmaat les aan buitenlandse studenten. Twee van hen slechts herinnert ze zich. Dat komt door meerdere bijzonderheden. Ten eerste waren ze met z'n tweeën. Dat kwam al niet zo vaak voor, meestal was er maar een student tegelijk. En al kwam de ene uit Korea en de ander uit Japan, het feit dat ze allebei uit Azië afkomstig waren schiep kennelijk een band: vanaf de eerste dag waren ze onafscheidelijk.

Ook waren zij de enige studenten die bij hun docente thuis over de vloer kwamen. Min of meer uit nood geboren, overigens. Het was Eerste Kerstdag. En deze twee wat weltfremde studenten hadden geen idee dat Nederland op 25 december nou niet bruist van gezelligheid. Integendeel, dat het land op slot gaat zodat iedereen dan binnen achter gesloten gordijnen met familie kan gaan vreten ehrm... het lichtfeest kan gaan vieren.

De moeder van Elsje zag aankomen dat de twee jongens zich geen raad zouden weten met zichzelf op deze Heugelijke Dag en nodigde ze uit om bij haar thuis het Kerstfeest te vieren. Het werd op zich niet eens zo'n gedenkwaardig feest, althans, aan het feest zelf bewaart Elsje geen enkele herinnering. Maar toch staat die periode in haar geheugen gegrift. De Japanse student, Matsuo Sakurada (de naam ligt nog altijd voor op Elsjes tong), stond namelijk twee dagen nadien nogmaals op de stoep en vertelde Elsjes moeder dat ze hem zo gelukkig had gemaakt dat: "hij graag om de hand van een van haar vier dochters zou willen vragen".

Uiteindelijk verliet Matsuo na zijn studieperiode het land. Zonder Nederlandse echtgenote, maar wel met achterlating van een prachtige gekalligrafeerde miniatuur. Waar zou die eigenlijk gebleven zijn?

zaterdag 12 juni 2010

Tegengeluid (2)

Elsje heeft zich op deze eerste dag van het WK voetbal kapot zitten ergeren aan die vuvuzela's. Dat voorwerpen, die zo'n poëtische naam dragen, zulke pokkenherrie maken is haast niet voor te stellen.

Een beetje tegengeluid kan daarom geen kwaad. Daarom hier een
a. oneindig veel muzikaler geluid
b. gezongen door een Nederlandse oud-voetballer
c. over Zuid-Afrika

Zeg nou zelf, kan het nog toepasselijker?



Het gekke is overigens dat je aan het geluid van de vuvuzela's went: in de tweede helft van Uruguay - Frankrijk hoorde Elsje het eigenlijk niet meer... Zou een wedstrijd zonder die krengen straks onwerkelijk stil lijken?

vrijdag 11 juni 2010

Tegengeluid

Elsje is van slag. Van slag door de ruk naar rechts die het Nederlandse kiezerspubliek kennelijk zo graag wil. De ruk naar intolerantie en het (uit)vergroten van tegenstellingen. De ruk die zo tegen alles waar Elsje in gelooft in gaat.

Hoopvolle woorden willen haar maar steeds niet te binnen schieten. Gelukkig zijn er alweer bijna 50 jaar geleden prachtige woorden over een betere wereld waarin iedereen met elkaar samen kan leven. Luistert naar dit nog o-zo-actuele tegengeluid.

woensdag 9 juni 2010

Speciaal voor Tricky

Lieve Tricky,

Omdat je zo'n ongelofelijk sterk en optimistisch mens bent
Omdat je lijf je op zo'n klotemanier in de steek laat
Omdat je dat niet onder stoelen of banken steekt
Omdat je accepteert dat wat je (minstens tijdelijk) niet kunt
Maar ook omdat je toch blijft genieten van wat je wel kunt

Hierbij een typerend filmpje van jouw grote favoriet
Want ook zij bezit de gave om zich door slechts weinig uit het veld te laten slaan
En als het dan gebeurt blijft ze, net als jij, niet in de put zitten.

Als hart onder de riem
Zodat je bij thuiskomst even iets te genieten hebt

Dikke knuffel van
Elsje

Fris en fruitig



Na de aarbeienvelden van afgelopen zondag vandaag veenbessennieuws... Elsje heeft namelijk blaasontsteking. En niet voor het eerst. Sinds een jaartje of 25 heeft zij dat regelmatig. En nu zelfs zeer regelmatig: op dit moment heeft ze al de vierde ontsteking sinds september.

Natuurlijk is het niet verstandig om steeds maar weer een kuurtje antibiotica te slikken. Op een gegeven moment worden de bacteriën die Elsje zo plagen daar resistent voor (of moet je nou tegen zeggen?). Preventie is het devies. Aangezien Elsje allerlei leefregels al toepast, was het tijd het over een andere boeg te gooien. Op aanraden van de huisarts begint ze daarom met het slikken van cranberrycapsules. Het schijnt dat de D-mannose die daarin voorkomt het hechten van de blaasontstekingsveroorzakende bacterien aan de blaaswand bemoeilijkt. Gek, dat een simpel suikertje zo effectief zou kunnen zijn!

Die veenbessen, daar is Elsje dan toevallig wel weer dol op. Als saus, compote of in de taart. Met veel suiker dus. Want cranberrysap of -thee krijgt ze niet weg. Brrr. De laatste keer dat ze zelf cranberry-compote maakte was in februari. Toen zaten Sjaak en zij op Terschelling, hét eiland van de cranberries. Ook daar al werd ze geplaagd door een blaasontsteking. Gelukkig was daar Zeekraai, die toen nog Andersom heette. Hij legde in het raamkozijn van het appartement waar Sjaak en Elsje verbleven een zakje veenbessen, een gebaar dat door Elsje meer dan gewaardeerd werd.

Andere cranberries die Elsje ook zeer waardeert brengen een meer muzikaal dan culinair genot met zich mee:


PS Lang heeft Elsje nagedacht of ze hier nog moest noemen dat de uitdrukking Fris en Fruitig voor haar in de categorie Stukje valt. Mensen die haar kennen, voelen dat wel aan. Dus zal ze er toch maar niets over zeggen.

zondag 6 juni 2010

Strawberry Fields Forever?



Het was in het jaar waarin Glasgow de Culturele Hoofdstad van Europa was. Niet dat dat er voor het verhaal toe doet, trouwens, maar daarom weet Elsje nog precies in welk jaar het was. Een note to self dus zeg maar. Want in die zomer gingen Elsje en haar ex (die toen nog niet zo lang haar vriend was) op vakantie naar de UK. Een rondreis van het zuiden naar het noorden. Een reis die hen langs Dover, Bastingstoke, Salisbury, Stratford, Liverpool en Glasgow naar Edinburgh voerde.

Liverpool krabbelde in die tijd uit het diepe dal van economische rampspoed. De stad zinderde van goede hoop op een mooie toekomst. Overal werd gebouwd, verbouwd, opgeknapt, gesloopt en uit de grond gestampt. Twee jaar eerder was de haven, de historische Albert Dock, officieel heropend. In het havengebied bevond zich ook The Beatles Story. Toen Elsje en haar ex in Liverpool waren, was dat vlak daarvoor geopend en natuurlijk moest het 'museum' bekeken worden. Of moet Elsje nu beluisterd zeggen? Het was namelijk het eerste museum waarbij je een koptelefoon op kreeg, tegenwoordig een audioguide geheten. Echt een belevenis, dat museum!

Wat een afknapper was het dan ook om daarna rond te rijden door Liverpool en voor de poorten te staan van Strawberry Field, het kindertehuis in de buurt waar John Lennon zijn jeugd doorbracht. Niets van de trots die het museum uitgestraald had was hier terug te zien. Het geheel zag er zwaar verwaarloosd en verlaten uit, alsof het elk moment in kon storten. Niks Strawberry Fields Forever. Hooguit in de collectieve muzikale herinnering.

zaterdag 5 juni 2010

Ariette



Door de verhuizing fietst Elsje nu dagelijks naar kantoor. En afgezien van het feit dat ze nog niet helemaal gewend is aan de afstand, ze de handigste route nog moet uitdokteren en daardoor dus regelmatig met klotsende oksels het pand binnen komt rennen, geniet ze erg van door de stad pendelen. Het leuke van zo rond pendelen in de stad is dat ze op allerlei blogideetjes komt.

Zo fietste ze deze week al een aantal keer langs een stofferingswinkel die Decorette heet. Dat die nog bestaat! Vroeger, en we hebben het nu over zeker dertig jaar geleden, had die een reclame op de radio waarbij een opgewekte keurige Hilversummer vrouwenstem zong: "De Decorette, De Decorette, dat is een winkel vol kleur!".

In die tijd zat Elsje in de tweede klas van de middelbare school. De klas kreeg aan het begin van dat schooljaar een nieuwe klasgenote. Een hoogblond en zeer bleek meisje met een beugel, toen uitzonderlijk, en een al even uitzonderlijke voorgeschiedenis: haar ouders hadden all over the world gewerkt en wilden zich, nu de kinderen naar de middelbare school gingen, weer in Nederland vestigen.

Hoewel Ariette erg haar best deed om aansluiting te vinden, vond de klas haar maar een hooghartige trut. Uitgebreid werden er op het schoolplein meningen gedeeld: ze was overal geweest, praatte daar uitvoerig over met een waanzinnig bekakte stem (wat nogal opviel tussen al die Leidse glibbers) en droeg pullovers. Donkerblauwe en donkergroene pullovers ook nog. Hoe kun je het in je hersens halen.

Elsje en haar vriendin A hadden al snel een spotliedje op het arme kind verzonnen: "Die Ariette, die Ariette, die moet gewoon wat meer kleur". Dat werd al snel in allerlei (meestal nog onaardiger) varianten door de hele klas opgepikt. Ariette had geen leven, dat schooljaar. Wat kunnen pubers toch ongelofelijk vilein zijn! Het jaar erna was iedereen trouwens vergeten dat ze er niet bijhoorde en werd Ariette gewoon opgenomen in de klas.

Steeds als ze langs die Decorette-winkel fietst, hoort ze in haar hoofd weer dat liedje en schaamt Elsje zich opnieuw.