Gerard Krul is dood. Woensdagavond overleed hij, na een ziekbed.
Zijn carriere als vakbonds- en krantenman kun je overal op internet nalezen, op deze plek een persoonlijke noot. Als kind heeft Elsje namelijk regelmatig, nee, zeer regelmatig met Gerard mogen knuffelen.
Hij was een leerling bij de ouders van Elsje op school, en toen al 'studentenleider' (we hebben het over de jaren '60!). Ze raakten goed bevriend. En zo kwamen Elsje en haar zussen ook regelmatig bij Krul (zo noemde het gezin hem) over de vloer, want hij woonde om de hoek. Die vloer was overigens blauw, wat Elsje helemaal prachtig vond, net als de vier katten die door het huis zwierven. Elsje wordt overspoeld door herinneringen. De mooiste verhalen zijn die over Krul en het jongste zusje van het gezin.
Zij lag als peuter/kleuter lekker te slapen waarop Krul haar over haar wang aaide. Ze werd wakker, deed haar ogen open en sprak de onvergetelijke woorden: "O Krultje, ik schrik me te pletter!". Jarenlang werd dit door het ganse gezin geblerd als Krul binnenkwam.
Een andere mooie. Elsjes vader was pas overleden en haar moeder was met de vier meiden een weekendje weg. Ook Krul was daarbij. Het bleek voor de volwassenen moeilijk het onderwerp van de overleden vader aan te snijden. Maar voor het jongste zusje was dit geen belemmering. Zittend op school bij Krul, keek ze naar zijn ongeschoren gezicht en zei: 'Onze vader, die in de hemelen zijt, kriebelde ook altijd zo'. De column die Krul hierover schreef hangt bij haar op het toilet.
Gerard Krul is dood. Woensdagavond overleed hij, na een ziekbed. En Elsje wist niet eens dat hij ziek was.
vrijdag 9 juni 2006
Krul
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
5 opmerkingen:
Ach. En laat ik verleden week nog aan 'm gedacht hebben. Hij noemde A, C en mij altijd in één keer 'Voorburg'. Die gewoonte heb ik overgenomen, al dan niet alleen van hem, al noem ik mensen altijd naar hun straatnaam. Wanneer komt De Wilgendreef langs? Dat werk. En daar dacht ik verleden week aan.
Ik herinner me ook dat hij nooit op de foto wilde - al met al ook voor Ina de passant een intrigerende man.
@ina: inderdaad, ik kon ook op internet nérgens een foto van hem vinden. Alle fotoboeken zitten nog ingepakt, maar eerlijk gezegd twijfel ik eraan of daar wel een foto van hem tussen zit...
Ik herinner me er eentje, stond volgens mij een tijdje bij jullie op de schoorsteenmantel: Krul op de rug gezien, bukkend een kinderveter (jouw?) strikkend. O, opeens schiet me ook te binnen dat hij jullie een ansichtkaart van een close-up van een (gebeeldhouwd) mannelijk geslachtsdeel stuurde.
Wat ben ik toch blij met een goed geheugen :-?
Kennelijk zat er iets in de lucht. Woensdag is ook Britt, een van de beste vriendinnen van Elsjes zus overleden aan de gevolgen van borstkanker. Ze was pas 47 jaar. Rust zacht, Britt.
Lieve Elsje,
Ik weet niet of dit bericht je bereikt. Hoe dan ook ik wil ook iets kwijt over het prachtmens Gerard Krul. Van de vele mooie herinneringen wil ik er hierbij een delen.
Ik raakte bevriend met Gerard toen hij als groepsleider meeging naar de "Grote Bunte" in Nunspeet, een vakantieplaats in de zomer voor Delftse kinderen tot 16 jaar. Gerard was zeer geliefd bij iedereen en ook iets teveel bij sommige vrouwelijke groepsleiders:-)
Hieronder een anekdote waardoor ik ben gaan houden van Gerard en die ook een goed beeld geeft van zijn warme karakter, hij was toen 20 jaar en ik was bijna 16.
We verbleven daar 4 weken en in die periode was er 2x keer een thema avond met extra veel lekker eten, spellen, muziek,dans enz.enz.
Op de dag dat we een Chinese feestavond hadden werd ik in de nok van de centrale villa waar het feest plaatsvond opgesloten in een kamertje van 2 bij 2 meter.
Ik kreeg deze straf omdat ik als grap en om stoer te doen had verteld dat ik bij de speurtocht van die dag de pijltjes had verdraaid en kinderen de verkeerde kant had opgestuurd. Ik kreeg ook geen eten en drinken en moest daar tot middernacht verblijven. Om 20:00 uur hoorde ik iemand de trappen opkomen en het slot openen. Het was Gerard met Chinese lekkernijen en een flesje drinken. Hij had de sleutel stiekem bemachtigd en sloeg een arm om mij heen. Toen brak ik en Gerard kreeg tranen in zijn ogen. Met de plechtige belofte dat "Ome Jan" de hoofdleider nooit iets mocht vernemen heeft hij me nog een keer die avond eten en drinken gebracht.
Jaren daarna hebben we enkele avonden diepgaande gesprekken gevoerd bij cafe Langeweg bij het Agnetapark in Delft. Bertus Langeweg moest ons er bijna letterlijk uitschoppen omdat we als enigen tot 2 uur 's nachts het lullen en zuipen niet konden laten.
Gerard Krul ik mis je nog steeds,
Ton Boot
Een reactie posten