vrijdag 9 november 2007

Stormachtig



Dit weekend gaat Elsje op reis en wat neemt zij mee? Sjaak, wandelschoenen en ook Wolkers. Want de bestemming is Texel. Tenminste, als de veerboten weer varen vanavond... wat wel het geval lijkt.

donderdag 8 november 2007

Eindejaarslol



Zij attendeerde me op het inderdaad idioot vroege verschijnen van allerlei oliebollenkraampjes, en bij haar heeft Elsje haar nood geklaagd over plannen die zo langzamerhand gemaakt moeten worden voor de jaarwisseling. Gisteren ook het eerste rotje tussen de fietsspaken gegooid gekregen. Het einde van 2007 nadert met rasse schreden. En dat terwijl het nog maar begin november is.

woensdag 7 november 2007

Wat is er toch mis met... (2)



In de serie: "Wat is er toch mis met" vandaag aandacht voor de moderne concertganger. Wat Elsje namelijk gisterenavond, tijdens het je naar bij de strotgrijpende en virtuoos uitgevoerde concert van het Ragazze Kwartet (leuk linkje, hier kun je een klein stukje luisteren) moest verduren slaat werkelijk alles.

Allereerst kwamen veel bezoekers te laat de zaal binnen. En aangezien het concert zich, vanwege de omvangrijke renovatie van het Muziekcentrum, in een kerk afspeelde, viel dat laatkomen nogal op. Vooral doordat een van de laatkomers op haar hoge hakken stevig klikklakkend door een van de zijbeuken kwam aangestampt. Verder werd er veel gehoest (maar tsja, het is herfst dus veel verkouden mensen in de zaal), snoeppapiertjesgeritseld en gestoelschuifeld. Allemaal nog net te verdragen.

Ware het niet dat achter Elsje een wijf (sorry er is geen ander woord voor) zat, dat zat de snuffen, rochelen, proesten, dat zat te kletsen met iemand die aan de overkant van het gangpad zat, en dat het lef had om na de pauze, net toen Elsje weg wilde zinken in het Strijkkwartet in F (1902/1903) van Maurice Ravel, uit een boterhamzakje ritsel-de-ritsel een boterham al smakkend naar binnen begon te werken. Na afloop ging ze in het gangpad staan juichen. Het ontbrak er nog maar aan dat ze op de vingers ging fluiten.

Kan dat soort mensen nou niet opzouten en Elsje laten genieten van dit werkelijk schitterende concert? Waar is het ouderwetse, keurig geklede, op tijd arriverende, beschaafd de neus afvegende en in stilte van de muziek genietende publiek gebleven?

Wat Elsje betreft kunnen die kleine prijsjes die het mogelijk moeten maken dat jan-en-alleman klassieke concerten kan bijwonen, direct afgeschaft worden. Een flinke prijsverhoging heeft ze voor in alle rust kunnen genieten van de muziek meer dan over!

Herdenking



Toen de juf afgelopen weekend overleed, wisten school noch ouders hoe zij hier het beste mee om konden gaan. Zoiets hadden ze nog niet eerder meegemaakt. Hoe vertel je kinderen dat hun juf zomaar dood is gegaan? Hoe vang je hun emoties op? Hoe vertel je ze dat het goed is om verdrietig te zijn en te huilen, maar dat je ook best plezier mag maken? En dat dit niet betekent dat alle mensen om je heen zomaar dood gaan?

Geholpen door internet stampte de school in alle haast een prachtig draaiboek uit de grond. In de verschillende klassen werden kringgesprekken gehouden, waar natuurlijk ook de dode oma's en hamsters aan bod konden komen. Er werd een herdenkingshoekje ingericht waar kinderen en hun ouders tekeningen, gedichten, brieven en kaarten op konden hangen. Door de handarbeid leerkracht prachtig versierd in roze en paars, de favoriete kleuren van de overledene.

En vandaag was, in Jenaplantraditie, een herdenkingsviering voor de overledene. De directeur van de school legde uit dat een viering niet automatisch feestelijk is, maar dat ook iets verdrietigs zoals dit overlijden gevierd kan worden. Vervolgens las de adjunct-directeur Kikker en het vogeltje voor. Een flink aantal kinderen maakte muziek of las gedichten en briefjes voor. Een lange viering, zeker voor de kleintjes, maar ze waren stil als muizen.

Tot slot werden vanaf het schoolplein, vanuit een hart van stoepkrijt omzoomd met waxinelichtjes, paarse ballonnen opgelaten, met alle namen van de kinderen van de school eraan op paarse sterren. Zo wuifden collega's, kinderen en ouders hun juf uit. Het was een bijzonder mooie herdenkingsviering.

De kinderen vonden het wel wat vreemd dat Elsje met van die natte wangen rondliep, maar schrokken er niet van. Ze kennen hun pappenheimer. Voor hen gaat het gewone leven weer verder: pianoles, voetbal, spelen. Het is tenslotte woensdag. Elsje loopt nog wat wiebelig, met branderige ogen rond. Maar ook voor haar gaat het leven natuurlijk weer gewoon door, vertelt zij zichzelf.

Gelukkig gaan Sjaak en zij een weekendje naar de Wadden, goed om alle emoties van de afgelopen weken te laten wegblazen op het strand, de ballonnen achterna.

zondag 4 november 2007

Schrik


Vanmiddag de telefoon: de leerkracht van de jongste aan de lijn met afschuwelijk nieuws. Haar duo-partner is gisteren overleden, nadat die in de herfstvakantie een hersenbloeding had gekregen. Wat een schrik! De kinderen diep onder de indruk en behoorlijk van slag, natuurlijk.

Elsje vertelt dat morgenochtend een soort herdenkingsbijeenkomst wordt gehouden op school. Waarop een van de grotere kinderen, na een stilte, vraagt: 'Wanneer gaat onze weekopening, die voor morgen gepland stond, dan wél door?'

zaterdag 3 november 2007

The answer, my friend, is not blowing...



Vanmorgen gewekt door de mensen van de stadsreiniging die het in hun botte hersens haalden om op zaterdagmorgen om 8 uur met van die bladblazers aan de gang te gaan. Zijn ze nou helemaal belatafeld! Kan dat soort herrieschopperij nou niet door de week?

En trouwens, waar heb dat bladblazen überhaupt voor nodig? Wat is er mis met een bezem? Die brullende, milieuonvriendelijke monsters voegt Elsje per direct toe aan haar rijtje voor verbanning naar Room 101!

Moordneigingen



Afgelopen week afdelingsetentje gehad. En dat moest natuurlijk opgeleukt worden, want alleen met elkaar eten is veel te gewoontjes. De organiserende collega had bedacht dat we er een moorddiner van gingen maken en boekte bij Miss Murder.

Iedereen kreeg een week van tevoren een papiertje, met daarop omschrijvingen van de karakters. Naomi Sambal, het alter ego van Elsje, bleek een goedlachse, continu blowende roddeltante, tevens schoonmaakster op Coco-Island. In een rode gebloemde huisjurk, geleend van een Antilliaanse collega, zag Elsje er zowaar enigszins Caribisch uit.

Verder liepen er die middag op kantoor rond: de arabier met 'tulband', de dame met allerlei hechtingen van een 'facelift', de diva met een veertje in het haar, de coureur met racepak aan, de bodybuilder met dito spierballen, de nichterige italiaanse kapper, de britse gentleman, de paparazzi, de lesbische ex-commando en de New Yorkse bodyguard, de Miss Zweden... Zo uitgedost trokken zij naar het restaurant, de Viersprong in Harderwijk, voor de gelegenheid omgetoverd tot het Caribische Coco-Island.

En daar ging het al gauw mis, of beter gezegd, miss: de missverkiezing die op Coco-Island was georganiseerd, liep door een gruwelijk drama, waarbij twee van de deelnemende missen het loodje legden en een derde zwaar gewond raakte. Wie van de (tijdelijke) eilandbewoners had dit op zijn of haar geweten?

Het spel was leuk, Elsje en haar collega's gingen er helemaal in op. Maar wat niet op ging, was het eten. Dat was zo vreselijk slecht (en duur!), dat Elsje, ehrm... Naomi Sambal, die toch echt onschuldig was aan de gruweldaden die op Coco-Island begaan werden, stevige moordneigingen kreeg.

Al met al geslaagd moordspel maar dineren doet Elsje voortaan echt elders.