dinsdag 27 februari 2007

Spaarzaam



Elsje is best een zuinig meisje. Zo doet ze altijd alle lampen uit als ze de kamer uitgaat, en de voordeur zo snel mogelijk dicht in de winter. En koopt ze best vaak huismerken in plaats van A-merken en ze is een voorstander van het gebruik van spaarlampen.

Natuurlijk doet ze dus ook mee aan allerlei acties om kortingen te kunnen sparen op diverse producten. Zoals daar zijn de gratis pakken koffie, bijeen te sparen door punten op de espresso. Of de gratis toegangskaartjes voor de Efteling die je kunt sparen door vele tientjes bij de Appie te spenderen (elk tientje één zegeltje, voor 20 zegeltjes één toegangskaartje of zoiets). Of dat ene gratis ijsje dat je krijgt als je hier twaalf knipjes op je ijsjeskaart hebt.

Aangezien Elsje een enorme theeleut is, spaart zij ook al jaren de punten op de thee. En aangezien zij een enorme theeleut is, heeft ze al menig zegeltje uit de Pickwick-verpakkingen gescheurd. Vroeger gingen die puntjes naar schoonmama, maar ja, die hoort bij de ex. Dus sinds een aantal jaar heeft Elsje zelf een potje met puntjes aangelegd.

Van de week ging zij eens kijken wat een jaar of drie, vier driftig sparen haar nu zou opleveren. Misschien wel een setje echt mooie theeglazen, of wie weet zijn er zelfs genoeg puntjes in het potje voor zes zilveren theelepeltjes? Maar helaas. Na bijna drie jaar driftig sparen heeft Elsje maar liefst één theeglas bij elkaar gespaard... Die lui van de Pickwick zijn dus nog zuiniger dan Elsje!

zondag 25 februari 2007

Bio logisch



Over biologisch gesproken: gisteren begaf Elsje zich in de zaterdagse boodschappen-hel om te zorgen voor koek en zopie voor het NSG. Nu is dat normaal gesproken een taak voor Sjaak, maar ja, af en toe doet hij ook wel eens de was, dus soms doet Elsje de boodschappen.

Deze tocht naar de hel begon al goed: het schap van de melk bleek leeg. Gelukkig werd op dat moment een kar met veelbelovende dozen aangerukt, waarbij Elsje een rode schemering meende te ontwaren. Op haar vraag aan de vakkenvuller of hij ook karnemelk bij zich had, antwoordde die: 'Nee, die komt pas vanmiddag.' Elsje vroeg, wijzend naar de rode schemering: 'Is dat geen karnemelk dan?' 'Nee,' antwoordde de jongen met een uitgestreken gezicht: 'dat is de biologische karnemelk'. Waarop de jongste spruit, die samen met Elsje de hel trotseerde, tot groot vermaak van de omstanders uitriep: 'Dat is mooi, die willen we. Van die niet logische melk vindt mijn moeder veel te slecht voor het milieu!'

Daarom was Elsje ook blij dat zij bij de groentenafdeling een nieuw product ontwaarde: een Biologisch groente- & fruitpakket. Voor € 9,95 was daar een nette kartonnen doos met daarin, zo stond op de sticker op de doos: appelen, aardappelen, tomaten, broccoli en een rode kool.

Nu ga je daarvoor normaal gesproken naar een biologische winkel en je neemt daar een groente-abonnement. Dit deden Sjaak en Elsje niet, want zij zijn wel genegen biologische producten te kopen, maar zo'n groente-abonnement moet je op een vaste dag ophalen (altijd net als het niet uitkomt), en je moet het van tevoren afzeggen. Onhandig allemaal. Maar hier ineens in de boodschappentijd een uitgelezen mogelijkheid en dus Elsje laadde de doos in haar karretje.

Thuisgekomen werd de doos onder het goedkeurend oog van Sjaak uitgepakt. In het pakket bleken alle producten te zitten, en ze zagen er fantastisch uit, lekker vers. Daarnaast bevond zich in de doos een begeleidend schrijven. Elsje dacht dat dit het recept zou zijn, wat je meestal in het groente-pakket van de biologische winkel vindt.

Zij begon snel te lezen. Het bleek geen recept, maar een uitleg van het pakket. En tot haar verbijstering eindigde deze brief met de volgende tekst:

Naast het biologische groente- & fruitpakket vindt u op de AFG-afdeling ook het biologische fruitschaaltje. (...) Vooral handig voor moeders die een lekker, maar gezond hapje aan hun kinderen willen geven. (...)
Pardon?? Moeders? Kinderen? Waar zijn de vaders? Mogen volwassenen geen fruit eten? Wat een onzin!

Elsje vindt het pakket prima, maar deze tekst niet zo bio logisch verantwoord!

zaterdag 24 februari 2007

Keuzes, keuzes



Ook Elsje waagt zich aan een kleine analyse van de kandidatenlijst voor de verkiezingen van haar provinciale staten.

Categorie als die maar niet op volkshuisvesting komt: Broshuis, Wijlhuizen en Keet

Categorie wat een weer weer: de Vries, de Vries en van der Wind

Categorie precies goed: de Heer en de Heer (beiden Christenunie)

Categorie verkeerde verkiezingen: Stadhouders

Categorie arme en rijke tak: de Kruif en de Kruijf, Polman en Pollmann

Categorie oudkomers: Schmalschläger, Walta-auf'mKeller, Pollmann, Mauritz, Oostlander, van den Oosten

Categorie genderprobleempje?: Nelleke Wuurman, Anna Jonkman, Jolanda de Heer-Verheij en Laila Veerman

Categorie agressief: Mineur, Beukema en dan vier kandidaten bij Mooi Utrecht, die daarmee de zaak aardig op scherp zet: Bom, Dalmijn, Beuken van de Klok en Beuken

Categorie biologisch: Raven, Konijnebelt, Haasdijk, Mol, Das, Vos, Vink, Kater, Poot, Griffioen-Marissen, van Leeuwen, Plant, Blom, Roos, Alsem, Rietveld, Nooteboom, en diverse malen Bos

Categorie toch geen familie van?: Bos, Bos en Bos, Kramer, Borst-Becker, Boelhouwer, Huizinga, Dekker

Categorie toch geen familie van (2)?: van Bruggen, Nooteboom, Huizinga, Brouwer, Vestdijk

Categorie toch geen familie van (3)?: Schuurman, Fokker, Pieper-Hagen, van Benthem, Kramer, Gaaikema, van Iersel, Out, Mulder, Vermeer, Witteman

Kroelen met de kroon



Vroeger, toen Elsje met haar drie zussen en moeder in Leiden woonde, werd er bij hen thuis regelmatig plannen gesmeed om een van de zonen van Beatrix aan de haak te slaan. De familie woonde namelijk tegenover de Leidse universiteitsgebouwen dus het zou toch een fluitje van een cent moeten zijn een van de studerende Hoogheden te laten struikelen over een losse stoeptegel waarna hij onder de kundige handen van een van de meiden geheeld zou worden en natuurlijk stapelverliefd het pand zou verlaten. En zij leefden nog lang en gelukkig in het Koninklijk Paleis... Deze plannen werden met de term 'kroelen met de kroon' aangeduid, de titel van een boek van Olaf J. de Landell.

Elsje was al vroeg dol op deze schrijver. Zijn verhalen hebben het licht-truttige taalgebruik van de tijd waarin ze geschreven zijn, maar proberen tegelijkertijd de net afwijkende hoofdpersonen niet moralistisch terug te duwen in de grauwe massa, maar juist te laten groeien en bloeien.

Een van zijn beroemdste werken is een trilogie over de Porseleinboom, over een Friese familie die naar het westen van het land verhuist om daar een porseleinfabriek op te zetten. De Leidse bibliothecaresse vond het maar niets dat Elsje deze boeken wilde lenen toen zij elf jaar was. 'Nee, meisje, deze komen uit de volwassenenafdeling en die mag jij nog niet lezen.' De moeder van Elsje is nog persoonlijk langsgegaan om te vertellen dat haar dochter álles, maar dan ook álles mocht lenen wat zij wilde! Elsje heeft nadien nooit meer problemen gehad met het meenemen van welk boek dan ook.

Aan deze boeken moest Elsje gisteren aan denken toen zij las dat De Porceleyne Fles na jaren sappelen weer winst maakt. En niet zo gering ook.


Note to self: uitzoeken of er huwbare zonen beschikbaar zijn bij de Porceleyne Fles

woensdag 21 februari 2007

Hoeksteen van de maatschappij



Nu we dan toch eindelijk vanaf morgen een minister voor het gezin hebben, durft Elsje op te biechten dat zij blij is. Want wat is heerlijker dan je zoon op zijn tiende verjaardag deze hoeksteen van de maatschappij kado te doen. En het is nog goed voor de economie ook. Kunnen we tenminste ooit nog naar dit land, waar Elsje ooit nog bijna niet meer uit mocht reizen terug naar Nederland. Maar daarover een andere keer.

Knieslot



Een knieslot, is dat net zoiets als een kraslot? En als je de hoofdprijs wint, krijg je dan een kniesoor?

maandag 19 februari 2007

Plaatje



Lang had Elsje gedubd of ze het zou doen: ooglaseren. Uiteindelijk was vorige week donderdag de dag des oordeels. Het was best eng maar uiteindelijk viel de behandeling zelf erg mee. Voor diegenen die ertegen kunnen hierbij een verslagje...

Eerst worden je ogen verdoofd door druppeltjes die prikken in je ogen te doen. Elsje voelde zich net dat hondje uit die reclame tegen dierproeven. Vrijwillig liet ze zich dit aandoen, sterker ze had er bijna 5000 € voor betaald!

Dan ga je een soort tandartsstoel liggen, je wimpers worden met tape vastgeplakt en je krijgt een operatiedoekje over de rest van je gezicht. Dan worden je oogleden extra gespreid met een soort klemmetje, niet echt prettig maar nog best te harden.

Vervolgens word je onder het 'snijapparaat' geschoven, je krijgt een ringetje op je oog (voel je niets van), dat zuigt zich vacuum (superrotgevoel alsof je oog uit je kas gezogen word. Je ziet niets meer behalve gekleurde sterretjes) en dan maken ze (daar zie en merk je dus niets van!) een flapje los van het hoornvlies van minder dan 1/10 mm. Dit doen ze aan drie kanten, want aan de bovenkant blijft het vastzitten. Het vacuum wordt eraf gehaald en gelukkig zie je dan gelijk weer wat, eigenlijk merk je dan nog niet dat er aan je oog gerotzooid is. Je wordt onder het apparaat vandaan geschoven, het flapje wordt naar boven geklapt (raar gezicht, alsof je onder water je ogen open doet) en dan gaat het laseren beginnen. Je moet ondertussen focussen op een klein oranje knipperend lichtje, dan helpt wel. Hier voel je ook niets van, maar een klein beetje ruik je die nare geur van verbrand vlees.

Elsje onderging de zogenoemde LASIK-Wave front (ook wel Customvue) genoemd, waarbij op een flink aantal punten een eigen correctie plaats vond: sommige plekjes in haar oog hadden een andere afwijking dan andere plekjes (zie bovenstaand plaatje en dit of dit linkje voor meer informatie)
Elsjes rechteroog kostte 44 seconden en het linkeroog 36 seconden, waarbij de operatieassistente terugtelde.

Na afloop worden je ogen enorm gespoeld (dat is een rotgevoel want het is erg koud en omdat je oogleden zijn vastgeplakt kun je het niet wegknipperen) en wordt het flapje teruggeklapt en heeeeeeeel zachtjes met een kwastje op zijn plaats gevleid en het wonder geschiedt: je kunt zien! Nog heel mistig en wazig, maar veeeeeeel en veeeeel beter dan je ooit hebt gedaan (dit gold zeker voor Elsje want haar linkeroog was min 6,5 en haar rechteroog min 7,75).

Na nog wat instructies mag je naar huis. Elsje liep rustig naar huis toe, bril in het tasje, genietend van het feit dat ze zonder visuele hulpmiddelen de naambordjes van de straten kon lezen!!!

Thuis vielen de eerste uren wel erg tegen, de verdoving begon uit te werken en Elsjes ogen fikten als de hel, je kunt ze niet eens open doen, ze prikken, branden, tranen, vreselijk. En je mag er niet aankomen. Elk straaltje licht was bovendien een regelrechte marteling. Dus Elsje is heel zieligjes in bed gaan liggen, stiekem jankend van de pijn. Toen dacht ze wel even: waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen!!! Gelukkig trok de pijn na een paar uur weg, de lichtgevoeligheid nam in de loop van de dag iets af.

De volgende ochtend werd Elsje echter wakker en ze wist niet wat ze zag want ze zag! Het linkeroog zag zelfs perfect scherp, het ander zat een dag na de ingreep op nog een reststerkte van min 0,5. Maar pas over een half jaar is het zicht stabiel genoeg om te kunnen zien of er nog een extra behandeling zou kunnen/moeten.

Ook was na de eerste nacht de pijn helemaal weg en nu, na vier dagen, heeft Elsje alleen nog wat droge ogen. Dit is volkomen normaal, de eerste maanden schijnt iedereen daar namelijk last van te hebben. En dus druppelt Elsje er braaf op los met kunsttranen.

Al met al is het haar goed bevallen. Ze is niet de enige tevreden patiënt van Eyescan. Kijk hier maar eens. En voor deze reclame is Elsje niet betaald :-)

donderdag 15 februari 2007

Scherpe blik


Elsje ondergaat zometeen een kleine chirurgische ingreep, LASIK geheten, die haar een scherpe blik moet bezorgen. Wellicht levert dat dan ook tegelijkertijd een wat scherpere pen op, want de laatste weken is het naadje met het bloggen. We zullen zien.

woensdag 14 februari 2007

Links kozen



Tip voor Valentijn: links kozen...

(On)zin



Eigenlijk had ik hier helemaal geen zin in: een zin bouwen die minimaal 150 woorden lang is, en die bovendien toch nog ergens op slaat, maar toen zij het goede voorbeeld gaf door aan te tonen dat het theoretisch mogelijk is een prachtexemplaar te fabrieken waarin slaapartikelen als wekkers en gordijnen de hoofdrol leken te spelen tot, in de allerlaatste woorden, opeens duidelijk werd dat een verjaardag het eigenlijke onderwerp van haar idioot lange zin was, kreeg ik ineens tóch de behoefte te proberen of ook ik in staat zou zijn van onzin zin te maken, hetgeen eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld blijkt, mits je je maar niet laat verleiden tot het gebruik maken van woorden die automatisch naar een climax leiden en daarmee onvermijdelijk het einde van de zin inleiden, wat ik dus met alle kracht en vocabulaire die ik in me heb probeer te ontwijken om zo te komen tot die ene superlange zin waarin een begin én een eind te herkennen zijn.

maandag 12 februari 2007

Money, money, money



Vandaag vertelde één van de spruiten in het NSG dat ze op school het liedje 'Money, money, money' van Abba hadden gezongen. Dat deed Elsje denken aan het 'nieuws' dat zij onlangs las op nu.nl. Gelukkig was het makkelijk terug te vinden.

Uit onderzoek van het Nibud is gebleken dat veel stellen ruziën over geld, en dan met name over het bestedingspatroon van de vrouwelijke helft. Daarom gaat zij zaken achterhouden (nee hoor, schat, deze trui heb ik al tijden in de kast liggen), of mooier maken dan ze zijn (die leuke schoenen waren enorm afgeprijsd!). Het Nibud adviseert dan ook om naast een gezamenlijke rekening elk een eigen rekening voor privé-uitgaven te openen.

Dit is wat Elsje en Sjaak allang doen: netjes zijn afspraken gemaakt over welke zaken van je privé-rekening betaald worden (haar dure kapper, haar boeken, zijn fiets-attributen, zijn weekje naar de bergen met de fietsgroep) en welke van de gezamenlijke rekening (alles voor het huis en de kinderen). Ook hebben ze keurig afgesproken hoeveel geld daar per maand voor beschikbaar gesteld wordt en dat wordt ook keurig op die rekeningen overgeboekt.

Alleen: die rekeningen worden in de praktijk eigenlijk niet gebruikt. Af en toe lachen Sjaak en Elsje even om zichzelf en nemen zij zich voor zich in de nabije toekomst echt, ja echt, aan de door henzelf afgesproken regels te gaan houden. En zo blijkt maar weer eens dat alleen al het zorgen voor de voorzieningen de ruzies voorkomt. Of moet Elsje dan de Abba-song iets verder zingen:

Money, money, money
must be funny
in a rich man's world

En dat geldt zeker voor stellen in de grote stad.

zondag 11 februari 2007

Amazing discovery




Momenteel is er een reclame op de tv voor rijst die je maar even in de magnetron hoeft te zetten en klaar is Kees. In die reclame wordt gebruik gemaakt van het format dat vroeger 'amazing discoveries' heette. Een Amerikaan prees de een of andere vinding aan aan een andere Amerikaan. Bijvoorbeeld een fitnessapparaat, een nieuwe pan, een of andere crème waardoor je nooit een oude huid zou krijgen of een niet-lekkende verfkwast. Dit waren dan de amazing discoveries, oftewel de wonderbaarlijke ontdekkingen. Het programma was heel erg, maar werd bijna vermakelijk doordat de stemmen in het Nederlands nagesynchroniseerd werden met zo'n Barry-Hughes accent. 'Dit is werrrkelijk gewweldich, Mike!'

Toen een aantal jaar geleden in het Utrechtse kabelpakket Discovery channel opgenomen werd, vermoedde Elsje dan ook dat dit kanaal enkel en alleen 'amazing discoveries' zou gaan uitzenden. Gelukkig bleek dat niet het geval. Vooral het programma Myth Busters is errug leuk. In dit programma worden allerlei pseudo-wetenschappelijke claims en bakerpraatjes op zeer vermakelijke manier onderzocht door twee mannen (waarvan de een sprekend lijkt op Kiefer Sutherland, maar dat terzijde).

Het logootje van Discovery Channel kreeg wereldwijde bekendheid doordat de wielrennploeg van Lance Armstrong door hen gesponsord werd. De Discoveries stonden bekend als harde werkers, een hecht team dat het hele jaar toewerkte naar dat éne moment: Lance in het geel op de Champs Elysées.

Helaas is de naam Discovery door het slijk gehaald door het dopingschandaal van Floyd Landis, kopman sinds het vertrek van Lance. Floyd probeerde afgelopen jaar dik onder de dope het geel mee te smokkelen. Natuurlijk niet zo wonderbaarlijk dat dat niet lukt als je op je borst de naam 'Ontdekking' draagt.

De zender heeft zich, zo werd gisteren bekend, teruggetrokken als wielersponsor. Nu op zoek naar een sport die dopingvrij is, zodat 'ontdekkingen' kunnen worden voorkomen?

zaterdag 10 februari 2007

Stopwoord



Het nieuwste stopwoordje van de brugpieper in huize HEMAJAS is 'Oehlalah!'. Elsje bedoelt dus niet het Oehlahhhh dat de Martianen in War of the worlds uitroepen, maar dat op z'n Italiaans, zoals 'Mama Mia'.
En elke keer dat zij dat roept antwoordt Elsje met 'doet zo viele piene!'. Pure reflex. Waar komt dat in hemelsnaam vandaan? Zij vermoedt dat het een van de zussen vroeger thuis was, maar weet dit niet zeker. Misschien komt het uit één of andere tv-serie of zo? Wie het weet mag het zeggen.

Elsje kan zich voorstellen dat het voor haar huisgenoten vreselijk irritant is. Zij hoopt dan ook dat het stopwoordje Oehlalah snel vervangen zal worden. Gezien de snelheid waarmee haar taalgebruik wijzigt (sneller dan het weer), zal het allemaal wel weer snel afgelopen zijn.