Een sterk nummer

Deel twee van de vakantie van toen. Elsje heeft inmiddels ook uitgerekend dat het 1989 moet zijn geweest, maar dat terzijde. Ze reden ergens op een regionale doorgaansweg in Midden-Frankrijk, toen dat sterke nummer het begaf.

Het was in de eerste vakantieweek. Terwijl zij achter het stuur zat en zuslief de radio bediende (in die tijd had je nog geen eens autoradio's met cassette-spelers erin, would you believe it?) merkte Elsje dat, hoewel zij het gaspedaal voldoende ingedrukt hield, de auto snelheid minderde. Eerst weet zij dat aan het lichte hellinkje waar ze tegenop reed, maar toen gas bijgeven als enig resultaat had dat de auto begon te schokken en te bokken, wist ze dat er iets mis was. Direct zette ze de auto aan de kant van de weg.

Zuslief opende de motorkap en keek erin. Zij had ooit een kokende motor gehad en was ervan overtuigd dat dit net zoiets moest zijn. Beetje water erin en hoppa, je kunt weer verder, voorspelde ze. Maar de motor zag er volkomen gezond uit. Een blik onder de auto deed haar echter schrikken: er lekte vloeistof.

Een stukje verderop bevond zich een dorpje waar gelukkig een garage was. De garagehouder keek eerst even moeilijk toen Elsje in haar beste middelbareschool-Frans probeerde uit te leggen wat er aan de hand was, want het was een oldtimer-garage. Maar toen een Nederlands stel van middelbare leeftijd dat zich in de garage bevond ging tolken, was het hem duidelijk: hij sprong in zijn sleepwagen en reed mee naar de plek waar ons autootje nog steeds met open motorkap stond te wachten op redding.

Met de sleepauto werd het sterke nummer meegenomen naar de garage en op de brug gezet. En in no time was de diagnose gesteld: een lek in de benzineleiding, die in in minder dan 5 minuten dusdanig met tape omwikkeld was dat de meiden weer verder konden.

Toen moest er natuurlijk afgerekend worden en daarbij was er nog een probleempje te overwinnen: de beste man wilde eigenlijk geen ANWB-Reis-&Kredietbrief aannemen. Ander geld hadden zuslief en Elsje echter niet op zak. En ook hier bracht het Nederlandse stel uitkomst. Zij verzekerden de man dat dat een bonafide betaalmiddel was. En zo werd ook dat probleem opgelost. Ze konden weer verder!

Was het maar zo. Want pas nadat het Nederlandse stel hen nog zeker een uur had uitgehoord over waarom twee jonge meiden in juni door Frankrijk reisden en hen danig had verveeld met lange verhalen over dat ze er zelf waren omdat ze op DS-jacht waren (jonge lezers onder jullie, in die tijd bedoelde je met een DS een auto en geen spelcomputer) kon de sleutel weer in het contact worden gestoken. Dankbaarheid kost veel tijd, zeg maar.

Eind goed, al goed. Wat betreft de auto wel, de tape hield het de rest van de vakantie prima en het sterke nummer ook. Maar hetzelfde Nederlandse stel kwamen de meiden later in de vakantie trouwens opnieuw tegen, toen ze op de camping in Versailles stonden om in hun laatste vakantiedagen Parijs te verkennen. Het stel bleek niet geslaagd in de zoektocht naar een rode DS (welke details een mens al niet onthoudt!) en was de teleurstelling in Parijs aan het wegdrinken... wat een dusdanige gemoedstoestand opleverde (melancholisch gepraat) dat zuslief en Elsje er die laatste paar dagen zeer alert op waren om hen te ontlopen.