Zoals inmiddels genoegzaam bekend wandelt Elsje nogal eens. Vaak is dat met vrienden of vriendinnen, maar ook heel vaak loopt zij in haar uppie. Toen ze daar net mee begon, had ze de eerste kilometers de neiging om over haar schouder te kijken of ze niet gevolgd werd. Door enge mannen bijvoorbeeld. Of door iemand met een hond (in haar ogen net zo eng).
Maar allengs verdween die angst en liep Elsje frank en vrij de paden op en de lanen in. Tot afgelopen weekend. Want toen verdween, tijdens een wandeling die zij in haar eentje maakte, een leeftijdgenote. Ze is vandaag teruggevonden, maar heeft geen idee van wat er de afgelopen dagen met haar gebeurd is.
Angstaanjagend.
En hoewel het er voorlopig op lijkt dat ze gevallen is en niet het slachtoffer van een misdrijf is geworden, stelt het feit dat ze zich van de afgelopen dagen niets kan herinneren Elsje niet echt gerust. Ze vermoedt dat ze pas als duidelijk wordt wat er precies met deze vrouw gebeurd is weer ontspannen in haar uppie zal kunnen wandelen.
donderdag 9 juni 2011
Even tussendoor
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
13 opmerkingen:
ik doe heel veel alleen. zo ook laatst wandelen in een park. ik was daar helemaal alleen, behalve een (enge) man met een (enge)hond. ik kreeg daar een onaangenaam gevoel bij en ben snel het park weer uitgegaan. het onaangename gevoel was angst.
ik ben nu ook benieuwd wat er met haar is gebeurd
Dus dan toch maar liever een hond mee, zo'n brave st bernhard met een kruikje voor noodgevallen (-;
Ik deel je hondenfobie, voor ik ergens ga lopen kijk ik eerst heeeeeel goed rond!
He gatsie. Net nu ik mijzelf heeft stoer vond als gevolg van wandeling alleen door bos op de Veluwe.
@branwen: dat had ik dus ook...
@mammalien: nou, oke, zo'n Sint B met kruikje mag wel komen opdagen als ik in nood verkeer :-)
@yvonne: parken zijn op de een of andere manier enger dan uitgestrekte natuurgebieden...
Alleen in de natuur gaan wandelen, dat doe ik niet. Ik ben bang, inderdaad. Want als er mij iemand in de struiken sleurt, dan kan ik zoveel schreeuwen als ik wil, maar er zal mij niemand komen helpen.
Alleen fietsen doe ik wel, maar toch ook weer niet in verlaten gebieden.
Ow, heeeel herkenbaar...
Opsporing verzocht is ook écht zo'n programma wat ik niet ga kijken als ik alleen ben.... brrrrr
Ik had het hier toevallig laatst over met @strange_charm. Dat ik niet in mijn uppie zou durven uppie te wandelen in stille natuurgebieden...misschien heb ik te veel Opsporing Verzocht gekeken.
Heerlijk, alleen wandelen in het bos. Ik woon ook in een bosrijke omgeving dus de stap naar daar is rap gezet.
Ik ben nog altijd aan het wachten dat ik in de struiken getrokken wordt door enkele bosnimfen :-)
Misschien gewoon je wandelroute achterlaten bij iemand? Dan weten ze zoiezo al waar te zoeken als je ten val komt... (of erger (om het wat dramatischer te maken))...
@Lies @Marjanneke! @Borg: eigenlijk kom je zelden mensen tegen, dus de engigheid die jullie bedenken voel ik niet. Alleen dicht bij parkeerplaatsen is het soms druk, maar dan vooral met mensen met honden.
Ik ben eigenlijk eerder bang om te verdwalen of te vallen dan om aangevallen te worden. Hooguit door een van bovenstaande honden, die ruiken mijn hondenhaat, vrees ik :-)
@Smiley: dat doe ik, via twitter. En manlief weet waar ik uithang. Ik heb twee mobieltjes bij me, dus imo heb ik alle voorzorgsmaatregelen genomen...
Mobiel en hond heb ik altijd mee, wel een hele lieve hond hoor ;-) maar enge mensen brrr
Een reactie posten