Zoals jullie weten is Elsje een fervent wandelaar. Maar ja, ferventheid in sporten gaat soms (vaak?) hand in hand met blessures. Zo kreeg Elsje een paar weken geleden last van haar achillespees. Nadat ze daarmee toch nog vier stevige dagtochten gemaakt had waarbij ze bij de langste tocht zoveel pijn had dat ze strompelend over de finish kwam, besloot ze een wandelpauze in te lassen zodat de pees in kwestie kon herstellen. Drie weken zou voldoende moeten zijn, bedacht ze gisterenavond.
En dus werd het wandelrouteboekje van dienst uit de kast getoverd en een kort loopje ingepland: een rondwandeling rond Slot Loevestein van 13 kilometer. Normaal gesproken een makkie. Nou, niet dus. Al na een kilometer of vier begon de pees weer op te spelen en een brandende pijn maakte zich meester van haar hiel en enkel, en daarna van haar kuit. De eindstreep werd gehaald, maar vraag niet hoe.
Hoe, Elsje?
Zeer opgewekt. Want hoewel de pees pijn deed was de wandeling werkelijk een genot. Allereerst was daar natuurlijk de zon: die scheen zo lekker! En toch was het niet te warm want er stond een heerlijk briesje.
De wandeling zelf was ook erg mooi en heel rustig. Vanaf het parkeerterrein bij Loevestein liep Elsje in haar uppie over prachtige graskades. Halverwege at ze haar boterhammetjes in het zonnetje bij het verlaten Fort Poederoijen, waar alleen een paar schaapjes haar gezelschap hielden.
Ook was er het nodige vermaak: zo keek ze bij de Wilhelminasluis bijna een uur lang naar de scheepjes die de sluis invoeren, geschut werden en weer doorvoeren. Leuk detail is dat ze zelf op een van de foto's van de sluiswachter te zien is. Zoek maar eens!
Daarnaast was er een ontroerende ontmoeting. Na een prachtig paadje tussen de bomen beklom ze de dijk, gadegeslagen door een stel op leeftijd (zeg maar hoogbejaard) dat daar op een bankje zat te eten. Hij vertelde Elsje dat hij ontzettend graag liep, hij was er op zijn 70e mee begonnen en had al vier keer de Nijmeegse vierdaagse gelopen. Zij vertelde dat ze elke maand een provincie 'deden': dit jaar met de caravan en dan maar fietsen. Later kwamen ze Elsje nog achterop waarbij ze nog vrolijk zwaaiden en haar veel wandelplezier wensten.
Vervolgens was Elsje op 'culinair' gebied ook nog eens een mazzelaar vandaag: in Woudrichem aangekomen at ze op de pannenkoekenboot een verrukkelijke pannenkoek met verse aardbeien. Zelden zo'n lekkere pannenkoek gegeten en de bediening was ook nog top!
En tot slot was er natuurlijk Het Slot.
Wat een mooie dag!
Van de week maar naar de fysio. Want niet meer wandelen is simply not an option. Elsje moet er niet aan denken dat ze dagen als vandaag niet meer zou kunnen beleven.
zaterdag 20 augustus 2011
Als een lopend vuurtje
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
6 opmerkingen:
Ja die pees die plaagt mij ook zo en ik loop hard pfffff moeilijk om dan niet te doen wat je dan zo leuk vindt.
En dan nog ffkes dit;
Wat schrijf jij leuk!!!!!!!!!!!!!!
:-)))))
Liefs Petra_tjuh
Ja, ik kan me jou herinneren op de sluis met je blauwe jack. Je zat even met de ritssluiting van je rugtasje te hannesen en daar maakte ik een opmerking over. Maar ik ben echt geen sluiswachter, ik woon alleen met veel plezier op die sluis. De koffie staat daar trouwens bijna altijd klaar.
Dat klinkt ondanks de lichamelijke ongemakken idd als een prima wandeling!
Op naar de fysio idd. Dit is niks zo, dat getob met die pees.
zo te zien was het een mooie omgeving om te wandelen.
Wel uitkijken met die pijn. Even een dokter raadplegen.
Zusje C. wandelde de Nijmeegse vierdaagse vier weken na een achillespeesontsteking. Ik snap jouw blijheid dat het wandelen (ooit) weer goed gaat!
*creen*
Oei, da's niet best Elsje. Beterschap! En braaf luisteren naar de fysio hoor. Dat deed Sonnetje's mama niet en die zit nog steeds mopperend thuis met hielspoor, en kijkt met weemoed naar haar wandelschoenen die onder een steeds dikkere laag stof schuilgaan :-(
Een reactie posten