Plaatje

Lang had Elsje gedubd of ze het zou doen: ooglaseren. Uiteindelijk was vorige week donderdag de dag des oordeels. Het was best eng maar uiteindelijk viel de behandeling zelf erg mee. Voor diegenen die ertegen kunnen hierbij een verslagje...

Eerst worden je ogen verdoofd door druppeltjes die prikken in je ogen te doen. Elsje voelde zich net dat hondje uit die reclame tegen dierproeven. Vrijwillig liet ze zich dit aandoen, sterker ze had er bijna 5000 € voor betaald!

Dan ga je een soort tandartsstoel liggen, je wimpers worden met tape vastgeplakt en je krijgt een operatiedoekje over de rest van je gezicht. Dan worden je oogleden extra gespreid met een soort klemmetje, niet echt prettig maar nog best te harden.

Vervolgens word je onder het 'snijapparaat' geschoven, je krijgt een ringetje op je oog (voel je niets van), dat zuigt zich vacuum (superrotgevoel alsof je oog uit je kas gezogen word. Je ziet niets meer behalve gekleurde sterretjes) en dan maken ze (daar zie en merk je dus niets van!) een flapje los van het hoornvlies van minder dan 1/10 mm. Dit doen ze aan drie kanten, want aan de bovenkant blijft het vastzitten. Het vacuum wordt eraf gehaald en gelukkig zie je dan gelijk weer wat, eigenlijk merk je dan nog niet dat er aan je oog gerotzooid is. Je wordt onder het apparaat vandaan geschoven, het flapje wordt naar boven geklapt (raar gezicht, alsof je onder water je ogen open doet) en dan gaat het laseren beginnen. Je moet ondertussen focussen op een klein oranje knipperend lichtje, dan helpt wel. Hier voel je ook niets van, maar een klein beetje ruik je die nare geur van verbrand vlees.

Elsje onderging de zogenoemde LASIK-Wave front (ook wel Customvue) genoemd, waarbij op een flink aantal punten een eigen correctie plaats vond: sommige plekjes in haar oog hadden een andere afwijking dan andere plekjes (zie bovenstaand plaatje en dit of dit linkje voor meer informatie)
Elsjes rechteroog kostte 44 seconden en het linkeroog 36 seconden, waarbij de operatieassistente terugtelde.

Na afloop worden je ogen enorm gespoeld (dat is een rotgevoel want het is erg koud en omdat je oogleden zijn vastgeplakt kun je het niet wegknipperen) en wordt het flapje teruggeklapt en heeeeeeeel zachtjes met een kwastje op zijn plaats gevleid en het wonder geschiedt: je kunt zien! Nog heel mistig en wazig, maar veeeeeeel en veeeeel beter dan je ooit hebt gedaan (dit gold zeker voor Elsje want haar linkeroog was min 6,5 en haar rechteroog min 7,75).

Na nog wat instructies mag je naar huis. Elsje liep rustig naar huis toe, bril in het tasje, genietend van het feit dat ze zonder visuele hulpmiddelen de naambordjes van de straten kon lezen!!!

Thuis vielen de eerste uren wel erg tegen, de verdoving begon uit te werken en Elsjes ogen fikten als de hel, je kunt ze niet eens open doen, ze prikken, branden, tranen, vreselijk. En je mag er niet aankomen. Elk straaltje licht was bovendien een regelrechte marteling. Dus Elsje is heel zieligjes in bed gaan liggen, stiekem jankend van de pijn. Toen dacht ze wel even: waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen!!! Gelukkig trok de pijn na een paar uur weg, de lichtgevoeligheid nam in de loop van de dag iets af.

De volgende ochtend werd Elsje echter wakker en ze wist niet wat ze zag want ze zag! Het linkeroog zag zelfs perfect scherp, het ander zat een dag na de ingreep op nog een reststerkte van min 0,5. Maar pas over een half jaar is het zicht stabiel genoeg om te kunnen zien of er nog een extra behandeling zou kunnen/moeten.

Ook was na de eerste nacht de pijn helemaal weg en nu, na vier dagen, heeft Elsje alleen nog wat droge ogen. Dit is volkomen normaal, de eerste maanden schijnt iedereen daar namelijk last van te hebben. En dus druppelt Elsje er braaf op los met kunsttranen.

Al met al is het haar goed bevallen. Ze is niet de enige tevreden patiënt van Eyescan. Kijk hier maar eens. En voor deze reclame is Elsje niet betaald :-)