Marijke

Gisteren kwam Elsje onverwacht Marijke tegen. Ach, Marijke. Nooit heeft Elsje meer zo'n hoopje ellende gezien als Marijke, eind jaren '70. Elsje was als klein meisje (een jaar of 9?) met een aantal vriendinnen (Mieke, Marja en Els) van haar moeder een weekendje in Wamel, een klein dorpje in de Betuwe, bij Tiel, aan de andere kant van de Waal.

Amper daargekomen bereikte hen het bericht dat de zus van één van hen, Marijke, een zelfmoordpoging had ondernomen. In Elsjes herinnering was ze op het spoor gaan liggen, maar het kan ook dat ze dat er achteraf maar van gemaakt heeft. Diezelfde avond nog werd Marijke (door de politie??) afgeleverd bij het huisje. De rest van het weekend stond uiteraard in het teken van die crisis.

Voor Elsje werd de ellende natuurlijk zoveel mogelijk afgedekt. Natuurlijk was het ook nog rotweer dat weekend en dus gingen de vriendinnen steeds één voor één met Elsje naar het Veerhuis: vijf minuutjes lopen over de dijk, kijken naar het pontje richting Tiel, chocomel drinken en weer terug lopen. Door de stromende regen. Nooit meer heeft Elsje zoveel chocomel gedronken als tijdens dat weekend.

Natuurlijk had Elsje wel door dat er iets raars aan de hand was, maar hoe het precies zat wist ze toen niet een heeft ze later ook slechts in algemeenheden te horen gekregen. In ieder geval heeft dat weekend een onuitwisbare indruk gemaakt. Mede door het souveniertje dat Elsje kreeg na afloop: als dank (?) dat ze zo lief was geweest, kreeg Elsje na afloop van Els een dierenencyclopedie voor kinderen.

En daar stond ze ineens gisterenavond voor Elsjes neus. Ongemakkelijke situatie, voor Elsje in ieder geval. Of het voor Marijke ook ongemakkelijk was, heeft ze niet durven vragen. Evenmin of ze nu, bijna 30 jaar later, blij was dat die zelfmoordpoging mislukt was. En dat is eigenlijk wat Elsje het allerliefst zou willen weten. Everything you always wanted to know, but were afraid to ask.