Nog twintig

We zijn precies op de helft van deze blogserie want in 1989 wordt Elsje twintig. Het is ook het jaar waarin de Muur valt, wat de opmaat vormt tot de hereniging van Oost- en West-Duitsland. In breder perspectief gezien betekent het vallen van de muur ook de afbrokkeling van het Oostblok. De Japanse keizer Hirohito overlijdt en wordt opgevolgd door zijn zoon, Akihito. In China wordt de studentenopstand op het Plein van de Hemelse Vrede gewelddadig neergeslagen door de autoriteiten. De oud-premier van onze zuiderburen, Vanden Boeynants, wordt ontvoerd en een maand vastgehouden. Na betaling van losgeld wordt hij vrijgelaten. In Iran spreekt Ayatollah Khomeini een fatwa over Salman Rushdie uit met daarin een doodvonnis. Dit alles omdat Rushdie een roman schreef. Winnie Mandela wordt beschuldigd van betrokkenheid bij de moord op de 14-jarige Stompie Mokhetsie Seipei. Groen Links wordt opgericht en op tv komt ruimte voor een eerste Nederlandse commerciële zender. Het Internationaal verdrag van de rechten van het kind wordt van kracht.

Elsje kijkt in 1989 graag naar Life goes on, een serie over een gezin met een zoon die het syndroom van Down heeft. Daar houdt ze ook een voorliefde voor Obladi Oblada aan over, waar ze het in de eerste aflevering van deze serie over had.
Verder staat de zinderende ontknoping van de Tour de France, waarin Greg LeMond zijn rivaal Laurent Fignon letterlijk op de valreep verslaat, in Elsjes geheugen gegrift. Haar vriend en zij beluisteren die, zittend in de auto van zijn ouders, geparkeerd langs een zandweggetje ergens op het Franse platteland. Het is te spannend om verder te kunnen rijden.
Omdat de NS 150 jaar bestaan wordt er in Utrecht een grote expositie georganiseerd. Speciaal daarvoor komen de TGV en de ICE naar Nederland. Treinen waar Elsje eerder alleen nog maar van kon dromen, en waar ze nu in mag zitten. Ok, ok, ze rijden weliswaar niet, maar dat kan Elsjes pret niet drukken.

Over naar de muzikale belevenissen uit 1989. Elsje denkt dan altijd aan My prerogative (een redelijk modern dansje, maar die schoudervullingen, daar zou Bobby nu niet meer mee weg komen!), Paradise city (pas zag Elsje een geweldige documentaire over de stembanden van Axl Rose, ongelofelijk want welk een controle heeft die man over die ligamentjes!!), When love comes to town, Straight up (bekijk vooral ook de eerste halve minuut van deze video, dan begrijp je dat Paula Abdul voordat ze probeerde te zingen een geslaagd choreografe was van popvideo's), The look en Alles kan een mens gelukkig maken ('een vers kopje theeeeee'). Grappig is te melden dat een zeer christelijke studiegenoot (hij is dan ook later overgestapt naar theologie), die geloofde dat als je als meisje geen rok droeg, je liever een jongen had willen zijn (tssss...) en die principieel tegen televisie was de televisieserie die hierbij hoorde toch bleek te kennen (hoezo hypocriet?).

De Braziliaanse lambada hield in 1989 de heupen soepel.


En vanwege haar werkelijk fantastische stem eindigt vandaag deze bijdrage met Lisa Stansfield. Eigenlijk vindt Elsje de originele clip mooier maar die mag niet ingesloten worden. Dus hierbij een mooie maar minder mysterieuze liveversie.