Mijn Mulisch

Nee, Elsje zal zich hier niet voordoen als Jeroen Krabbé: Harry Mulisch was niet haar beste vriend. Maar wel een schrijver die ze zeer bewonderde, of, beter gezegd, wiens werk ze zeer bewondert.

Haar eerste kennismaking met deze meester was aan het begin van de middelbare school, toen ze 'De sprong der paarden en de zoete zee' las, een verhaal dat toen diepe indruk maakte, maar zal ze de synopsis nu terugleest, zegt het haar niets meer. Gek toch, ze heeft beelden in haar hoofd, stukjes tekst, totaal uit context gerukt. Want die context is compleet uit haar geheugen verdwenen.

De Aanslag las ze eerder dan haar docent Nederlands, wat haar een stiekem gevoel van superioriteit gaf... Deze leerkracht was namelijk heel autoritair en gaf altijd enorm de indruk dat je God op je blote knietjes moest danken dat je hem als leraar Nederlands had, dan leerde je tenminste hoe de wereld van de Nederlandse taal en letteren nou echt in elkaar stak. Om zijn gezicht te zien vertrekken bij het verwerken van het nieuws dat een derdeklassertje een Mulisch eerder had gelezen dan hij, was een ervaring die Elsje niet snel zal vergeten.

De meest recente Mulisch-ervaring had Elsje met de boekgrrls: spontaan (want buiten de leeslijst met verkozen boeken om) las een aantal van hen (waaronder Elsje) De ontdekking van de hemel. De samenvatting van de uitgebreide discussie die het lezen van dat boek opleverde kun je hier vinden. Wat een boek!

En al tijden ligt Twee vrouwen op de MTBR (Mount to be read), misschien is het dus wel tijd die nu te gaan lezen. Als eerbetoon aan Harry, moge hij in vrede rusten.