Mijn groene hart

Vandaag had groep vijf/zes een natuuruitje. Een van de ouders heeft namelijk een boerderij in Groot-Ammers, een durrep midden in het Groene Hart, en de hele klas was uitgenodigd om daar een dagje te komen recreëren. Zwemmen, spelevaren, vuurtje stoken, hut bouwen, padden en waterdiertjes vangen, uilenballen uitpluizen, eieren zoeken, in de hooiberg spelen: alles kon.

De leerkracht had speciaal aan Elsje gevraagd of ze mee wilde want, zo stak ze Elsje veren in haar reet: "Met een bioloog is er natuurlijk heel wat meer te leren voor kinderen van een jaar of tien dan als ik dat alleen doe. En toen je eerder een les had gegeven over planten in dezelfde klas, hadden de kinderen en de juf er zo van genoten, dus, wat wordt daarop je antwoord?". Elsje had 'ja' gezegd voor ze er erg in had. Een gestreeld ego doet rare dingen met de mens.

Dus ruilde ze haar vrije dag om, en toog met een wagen volgeladen vol met jonge kind'ren richting Groot-Ammers.

Zowaar was er een aantal kinderen oprecht geïnteresseerd in de uilenballen, de ogen van een salamandertje ('wel 40 keer vergroot!' Je doet wat om kinderen te lokken) en de haakjes aan een uilenveer. Planten, toch Elsjes specialiteit, konden de kinderen jammer genoeg niet boeien vandaag.

Het weer gooide besloot een eind aan de pret te maken: aan het begin van de middag werd het gezelschap getrakteerd op een onweersbui waar op het hoogtepunt tussen weerlicht en donder minder dan een seconde zat, hagelstenen en regendruppels zo groot als het grootste formaat doperwten. Het kon niet op. Nat en blubbersmerig, maar wel tevreden over haar uithoudingsvermogen met zo'n grote groep kinderen, kwam Elsje aan het eind van de schooldag haar lading weer afleveren op school. Nu neemt ze van haar levensdagen, steeds weer jonge kind'ren in haar wagen, mee het Groene Hart in. Het Groene Bloed kruipt waar het niet gaan kan.