Kerstkaarten schrijven

Een bekentenis: jarenlang heeft Elsje geen kerstkaarten geschreven. Geen zin, geen puf, geen tijd, geen weetzijveel. In ieder geval had ze zich voor dit jaar voorgenomen de schade eens flink in te halen. Gewapend met een fijne pen, een stapel nieuwjaarskaarten (want de kerstdagen waren inmiddels toch alweer verstreken), kerstpostzegels en het adressenboekje zette zij zich deze middag aan de tafel om te schrijven.

Maar toen begon de ellende. Want bij wie van je contacten kun je na vijf jaar eindelijk weer eens wat van je laten horen? Wie kun je na deze tijd eigenlijk gewoon doorstrepen? Wie gelooft er dat je al die jaren helemaal geen kaarten schreef, maar denkt dat je alleen hem/haar oversloeg? Wil je met al die mensen eigenlijk nog wel weer contact hebben? Woont iedereen nog op het adres dat al die jaren ongebruikt in je boekje heeft gestaan? Hoe heet de jongste telg van Marietje ook al weer, die twee jaar geleden nog zo'n leuk geboortekaartje had gestuurd? Sla je nu niet iemand over?

Hoofdpijn heeft Elsje ervan gekregen! Maar de stapel is in de tijdelijk versmalde gleuf van de brievenbus verdwenen. Nu de paracetamol naar binnen laten glijden.

Excuses aan al diegenen die na dit verhaal hopen op een persoonlijke kaart en die niet krijgen. Elsjes adresboekje is niet altijd even betrouwbaar. Het ligt echt niet aan een kwijnende Tante Pos.

Note to self: (goed?) voornemen voor einde 2008: alleen kaarten sturen aan mensen die jou een kaartje sturen.
Note to self (2): voorraad paracetamol nog voor het einde van dit jaar aanvullen.