Femke

Een bezoekje aan een voorlichtingsdag op een middelbare school verloopt bijzonder vreemd.

Eerst is er een introductiepraatje waarbij me opvalt dat er wel erg weinig aandacht is voor de spreker. Ook bij mij. Ik realiseer me achteraf dat ik niet eens meer weet of het nou een man of vrouw was die sprak, zo gebiologeerd heb ik naar het afbladderend donkerbruine bloemenbehang gekeken.

In de hal kom ik Femke Halsema tegen. Geblondeerd en met steil haar. Ze vraagt me wat ik van het introductiepraatje vond. Ik kan me er weinig van herinneren en schaam me daar zo voor dat ik een nietszeggend: "O, wel aardig" uitkraam. Waarop zij een lang betoog start waarin ik bij elk punt denk: "O ja, daar werd ook over gesproken". Ik knik maar telkens en hoop dat ze me snel laat gaan.

Dan kan je workshops volgen. In de workshop waarin ik meedraai verloopt het dramatisch. De begeleiders ketenen zich vast aan een stuk rails en kunnen maar ternauwernood losgemaakt worden voor de locomotief hun enkels plet. Een van de kinderen (niet een van mij) is zo ontdaan dat ik hem maar op schoot neem. Hij veegt zijn snottebel aan mijn jasje af. Getver! Ik moet de neiging onderdrukken om hem een pets te verkopen.

Een volgende opdracht geformuleerd moet in groepjes worden uitgevoerd. Bijna direct vinden de andere volwasssen elkaar en blijf ik met drie kinderen achter. Het lokaal uitlopend heb ik geen idee wat ik nou precies moet doen. Hoe ik de kinderen moet bereiken evenmin. Noch wanneer het klaar moet zijn. Een lichte paniek maakt zich van me meester.