For old times' sake

Jaren een fantastische 'inlooprelatie' met de buren gehad. Zocht je een kind en was het niet thuis, dan zat het geheid bij de buren. De deuren van beide huizen stonden altijd open. Had je zelf geen suiker, of eieren, of bier, of servetjes of paracetamol of een slabbetje of noem maar op, dan liep je even bij de buren binnen. Vele uurtjes werden doorgebracht bij hen op het dakterras of bij Elsje en haar ex in de postzegelgrote achtertuin. Even zovele uurtjes op de stoep voor het huis, als de kinderen aan het stoepkrijten waren of rondjes fietsten op hun driewielertjes om het huizenblok heen.

Helaas verhuisden de buren alweer ruim 7 jaar geleden naar een andere wijk. Gelukkig bleven hun kinderen wel op dezelfde school, crèche en andere buurtclubjes dus er bleef contact. Kort daarop verhuisde Elsje zelf naar het andere eind van de stad, waardoor ze altijd belde voordat ze langs de 'buurtjes' ging. Burencontact met buren-op-afstand is niks gedaan.

Sinds Elsje twee jaar geleden weer in haar oude wijkje ging wonen werd het weer makkelijker om zomaar even langs te gaan. Maar de loop kwam er in de afgelopen jaren maar niet in. Toch lukte het vandaag. Alle ingrediënten waren als vanouds: de kinderen waren nog niet binnen of vertrokken met die van de oud-buren naar boven om slechts naar beneden te komen om iets te drinken of te eten en Elsje, Sjaak en de 'buren' kletsten er op los. Elsje zou bijna in de verleiding komen om, mocht er een huis bij hen in de straat te koop komen, serieus na te gaan denken over een verhuizing...