Dure kaartjes

Ik loop door de school, op zoek naar de kinderen. Het is een chaos in het gebouw. Overal lopen kinderen en volwassenen door elkaar, er is duidelijk wat aan de hand. Het tweede kind vind ik druk in gesprek met haar vriendinnen, verkleed. Ze zijn aan het oefenen voor de schoolmusical. Nu? Maar dat kan toch helemaal niet, we moeten als de wiedeweerga naar de schouwburg, ik heb immers kaartjes voor de show die dáár wordt opgevoerd? Ze wil duidelijk niet mee. Ik laat haar maar.

Dan zie ik het jongste kind. Die wil gelukkig wel mee. Maar waar zijn toch de andere kinderen? De tijd begint nu te dringen, want de voorstelling begint al om half drie. Dan besluit ik met alleen het jongste kind te gaan. Bij de schouwburg aangekomen zie ik mijn moeder. Die past wel even op de jongste terwijl ik toch nog een poging doe om de jongens te vinden.

Ze blijken in de zaal te zitten, kijkend naar alweer een andere voorstelling. Hoe kan dat nu? Onze voorstelling moet over 2 minuten gaan beginnen! Na mijn indringend gewuif verlaten ze de zaal. Met z'n drieën klimmen we de steile trappen op naar mijn moeder die daar nog steeds ergens met de jongste moet staan wachten. Maar dan is de vorige voorstelling afgelopen. De zaal stroomt leeg. Ik word met één van de kinderen terug naar beneden geduwd. Ik weiger met de stroom mee te bewegen en duw mezelf en het kind tegen de stroom in naar boven. Daar staat de rest al.

Ik haal de toegangsbewijzen uit mijn tasje. Het blijken er maar drie te zijn. Dan moeten de kinderen maar met z'n drieën gaan, terwijl ik hier buiten op een bankje wacht. Wel zonde van die 650 euro die ik voor de kaartjes heb neergelegd.