Wat doe je nou?!

Ik bevind me langs de lijn van het sportveld, vlakbij de cornervlag. Wat ik daar doe is me niet helemaal duidelijk. Waar wacht ik op? Er is niemand die ik ken bezig op het veld en de sport die beoefend wordt ken ik evenmin.

Rechts achter me is een interessante uitziende trap die naar boven gaat, maar in de rolstoel die ik in bruikleen heb, kan ik daar natuurlijk nooit tegenop. Dan maar te voet. Ik trek mezelf uit de rolstoel omhoog en langzaam klim ik naar boven.

De klim is absoluut de moeite waard: ik ben in een soort antiquarische boekhandel beland. Het ene schitterende boek na het andere mag ik inkijken. Eén ervan interesseert me zozeer, dat ik uit mijn handtas een pen pak om aantekeningen te maken in de kantlijn. Heen en weer blader ik, en mijn pen zet streepjes, uitroeptekentjes en sterretjes.

Dan komt mijn moeder eraan. Ze vraagt me of ik het kado voor mijn zus al heb uitgezocht. Beschaamd sla ik snel het boek dicht, de pen erin latend. "Nee, dit is niks", zeg ik, en leg het boek snel terug op de stapel. "We moeten ergens anders maar wat gaan uitzoeken."

We besluiten om in het treintje van de achtbaan te gaan zitten. Die kan ons vast wel naar een ander winkel brengen, waar we wel een kadootje kunnen vinden. Als we vertrekken en langzaam naar boven getakeld worden zie ik ver onder me de rolstoel nog staan.