Aangezien de moeder van Elsje al jong weduwe werd, hadden ze het thuis niet zo breed. Niet dat er overal op beknibbeld moest worden, nee hoor, maar uit eten gingen ze bijvoorbeeld zelden. Zeer zelden. En als het dan al gebeurde, dan was het naar het plaatselijke wegrestaurant (Elsje meent dat dat een AC was, maar dat weet ze niet meer zeker).
Daar zat het gezin dan aan de hoefijzervormige bar, op draaikrukjes bekleed met groen Skai. Achter de bar werd geen drank geschonken, maar werden de koude gerechten bereid. Heel leuk voor de kinderen om naar te kijken. Toppunt van luxe vonden Elsjes oudere zussen de 'clubsandwich' die je daar kon eten. Een half stokbrood, heel mooi schuin afgesneden en rijkelijk belegd. Elsje zelf en haar jongste zusje hebben die luxe niet gehaald want voordat ze daar oud genoeg voor waren verhuisde het gezin. Zij hielden het in die tijd bij een bakje appelmoes (mét een kersje in het midden).
Vandaag zag Elsje op de menukaart een clubsandwich en ze voelde zich weer even heel jong. De sandwich was overigens heerlijk, al bestond die niet een half stokbroodje.
woensdag 24 september 2008
Een hap jeugdsentiment
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
4 opmerkingen:
wij gingen wel vaak met het gezin uit eten, vooral ook omdat mijn ouders beiden veel werkten. dus de momenten die ze samen vrij hadden, namen ze de kinderen ergens mee naar toe, naar een restaurant, of een pretpark. maar we gingen in de zomer ook vaak picknicken. gezellig met zelfgemaakte lekkernijen en opa ging altijd mee! vader en opa zijn niet meer, maar als ik eraan terugdenk, maken die picknickplekjes veel meer sentimentele gevoelens bij mij los dan welk mooi restaurant dan ook!
Dit weekend volgde ik een cursus in eenklooster (nee, niet voor non) en daar kregen we rabarbermoes. Dazt was voor mij ook zo'n brokje jeugdsentiment.
Alleen het woordje 'club' voor zo'n broodje maakt het al heel bijzonder.
@karinc: ja, ik vond dat altijd heel chic klinken!
Een reactie posten