P-pienk!

Op de middelbare school hadden Elsje en haar vriendin A. een soort 'tic': als zij een groene Eend (nee, niet het beest maar zo'n Citroën 2CV [Sjaak, het linkje er één speciaal voor jou!]) zagen, riepen zij: "Groene Eend!" en wie dan het eerst de ander kneep, mocht een wens doen.

Tijden herleven en zo mocht Elsje een paar zomers geleden getuige zijn van een stevige knijppartij achterin de auto. Haar kinderen gebruikten geen groene Eend (bestaan die nog??) maar een gele auto als knijpaanleiding. En de beloning voor de eerste knijper was niet een wens, maar 4 uur geluk.

Omdat de kinderen elkaar bij elke gele auto elkaar probeerden te knijpen, en er toch verrekte veel gele auto's rondrijden was er natuurlijk regelmatig ruzie en gehuil als gevolg van al dat geknijp. Daar moest dus iets op verzonnen worden. Eerst spraken ze af dat ze alleen mochten knijpen bij gele Renaults, en dat scheelde al een stuk. Maar het resultaat was nog onvoldoende om een plezierig tripje met de kinderen te kunnen maken. Vervolgens bedachten ze dat er niet meer echt zou worden geknepen, maar dat ze in plaats daarvan 'knijp!' zouden roepen. Dat hielp.

Het kon nog beter. Die zomer kreeg Elsje voor haar verjaardag een heerlijke verwenset van het merk Kneipp. Het kaartje waarop de merknaam stond werd het nieuwe autoknijpsymbool: wie het kaartje het eerst omhoog hield, had recht op de beloofde 4 uur geluk.

Op een dag zag een van de kinderen het kaartje in de binnenspiegel van de auto en riep: er staat niet Kneipp, maar P-pienk. Sindsdien blèrt het gezin bij het zien van een gele Renault: "P-pienk!". Elkaar echt knijpen doen ze overigens nog steeds niet. Behalve Elsje dan, die zichzelf zachtjes in haar been knijpt en dan P-pienk fluistert bij het zien van een gele Renault. Zomaar 4 uur geluk laat ze zich niet afnemen.