Een bijzondere dodenherdenking

Afgelopen maandag was het weer zover: de jaarlijkse dodenherdenking. In Huize Hengeveld normaal gesproken een moment om met de kinderen stil te staan bij het fenomeen oorlog.

Dit jaar kwam daar niet van. Met spruit 1 en 2 stond Elsje namelijk op Schiphol te wachten op de terugkeer van oma. Die had wegens vermeende drugssmokkel van een of meerdere medepassagiers bijna 8 uur vertraging. Even voor 20 uur kwam ze door de douane de ontvangshal in. Daar werd al sinds half 8 in vijf talen opgeroepen tot het in acht nemen van twee minuten stilte.

Om niet met de auto langs de kant van de snelweg te moeten staan voor de herdenking gingen de dames gevieren op een terrasje zitten. Om 19.59 klonk de Last Post door de luidsprekers en dit was voor de meeste mensen het sein om inderdaad stil te houden. Winkelbediendes kwamen met gebogen hoofd in hun deuropening van hun winkels en reizigers bleven met hun bagagekarren midden in het gangpad staan. Na het wegsterven van de laatste trompetklanken viel er een ongekende stilte over het vliegveld.

Helaas duurde die maar heel kort, want een paar secondes na het invallen van de stilte begon de luchthavenmuzak weer te klinken. Desondanks bleef de eerbiedige stilte onder de luchthavenbezoekers duren. Die ene reiziger die van buiten de hal betrad, bleef verbaasd staan om daarna zachtjes sluipend door te lopen. Pas nadat het Wilhelmus door de hal geschald had, kwamen ook de andere mensen weer in beweging.

Het was op deze manier een rare maar bijzondere dodenherdenking.