Supermodels

Eén van de eerste afleveringen van Sex and the City ooit ging over supermodellen. De vraag die Carrie zich die aflevering stelde: "wat hebben die dames dat ze onweerstaanbaar maakt, dat ervoor zorgt dat elk gezicht zich in hun richting keert?" Met andere woorden: "wat is schoonheid?" Natuurlijk kon Carrie die vraag niet beantwoorden, daar ging het uiteindelijk ook helemaal niet om. De moraal van het verhaal was dat je als vrouw mannen die alleen vrouwen daten die superknap zijn, uit je hoofd moet zetten. Tenzij je een supermodel bent natuurlijk. Want wat is er frustrerender voor een goed uitzien vrouw om als grijze muis behandeld te worden? De tweede moraal van het verhaal, of beter gezegd, van de serie was dat als je maar de juiste kleding (en schoenen!) draagt, je voor het gros van de mannen onweerstaanbaar bent.

Wandelend tussen de prachtige foto's die momenteel tentoongesteld zijn in Boymans van Beuningen 'Schoonheid in de Wetenschap', moest ze steeds aan die aflevering denken. Want de foto's zijn werkelijk prachtig en zouden Elsje normaal gesproken in compleet stille bewondering hebben achtergelaten. Maar de wijze waarop ze tentoongesteld waren, was werkelijk verschrikkelijk. Een grote aaneenschakeling van diavoorstellingen, van links naar rechts, van boven naar onder, op het plafond, een prachtig filmpje op de muur in een smalle gang projecteren, you name it. Zo kan een mens toch niet genieten van al dat visuele schoons?

Om in Sex and the City-termen te oordelen: Boymans weet supermodellen zo slecht te kleden dat het gewone mensen worden: leuk even om naar te kijken maar niet meer dan dat. Zonde! Want zelfs als de foto's minder mooi waren geweest, en ze waren geweldig tentoongesteld (wat absoluut tot de mogelijkheden behoort!), dan had Elsje er meer van genoten dan nu.

Zennnnnnnn

Het is werkelijk hartverwarmend te merken hoeveel mensen meeleven tijdens deze moeilijke periode in Elsjes leven: ze is de afgelopen maanden bedolven onder kaartjes, bloemen, sms-jes, mailtjes, twitterberichtjes en ga zo maar door. Heel vaak, erhm... bijna altijd, gaan die attenties gepaard met adviezen. Een greep daaruit:

- beweeg meer!
- eet gezond!
- doe alleen leuke dingen!
- neem de tijd!
- ga mediteren!

Over dat laatste wil Elsje het graag vandaag hebben. Want mediteren leek haar wel iets. Je hoofd leegmaken, aan niets denken en op die manier superontspanning vinden. En als gevolg daarvan eindelijk weer eens die helende slaap kunnen ervaren, waaraan het haar tot voor een paar maanden nooit ontbrak. Dat was wat Elsje verwachtte toen ze zich opgaf voor een introductiecursus Zen-meditatie bij Zentrum. Elke woensdagochtend leert ze met elf medecursisten hoe je aan Zen-meditatie doet

De eerste week was gericht op kennismaken met het zitten zelf: elke dag 10 minuten op een kussentje zitten, waarbij je moest proberen om steeds terug te gaan naar je ademhaling: tellen op de uitademing was het handigheidje om bij de les te blijven. Elsje vond het toen een beetje kunstmatig, dat tellen van je uitademingen, en na 10 steeds weer opnieuw beginnen. Hoe kon je dan ooit in een soort rustige concentratie komen, hoe kun je je hoofd op deze manier ooit leegmaken? Elsje merkte dat ze het lastig vond zich te concentreren op haar ademhaling. Irritaties over omgevingsgeluiden gingen haar parten spelen: wanneer stopt die wasmachine nou eens met centrifugeren? Waarom moet dat kind nou zo met die deur slaan?

Bij de tweede les leerde ze dat het juist helemaal niet de bedoeling is om een leeg hoofd te krijgen, maar om de gedachten die in je op komen, bewust weer los te laten, zonder er in mee te gaan en de gedachte 'door te denken'. Je bewust worden van je omgeving zonder erdoor afgeleid te worden. In die tweede week moest ze een kwartier per dag op het kussentje zitten.

Gek genoeg ging die maandag het luchtalarm af toen ze net lekker zat en (wow!) was ze in staat het waar te nemen, zonder zich eraan te ergeren. Het was er gewoon. Vijf sirenes bleken er in een net ander ritme te loeien. Goh, dat had Elsje nog nooit gehoord :-)

De avond na die tweede les had Elsje een nogal nare aanvaring met iemand. De volgende dag op het kussentje plopte die zorg natuurlijk direct op en begonnen ineens de tranen te stromen. "Ohhhh" dacht ze, "mag dit, kan dit?" Een licht gevoel van paniek beving haar. Maar ze bleef rustig zitten, en voelde heel bewust hoe de tranen langs haar wangen liepen, ging steeds terug naar het tellen van haar ademhaling en zowaar, de dagen erna merkte ze dat ze zich me eigenlijk geen zorgen meer maakte over de aanvaring.

Vorige week introduceerde de Zenleraar een model met daarin verschillende lagen van bewustzijn. Daardoor snapte Elsje ineens wat er de week ervoor gebeurd was. De gedachten over die aanvaring, omringd door de angst, boosheid en verdriet die ze erover had, was een wat hij 'bubbel' noemde. Een bubbel die tijdens het mediteren oppopt naar de bewustzijnslaag die hij 'denken' noemde, en die kleiner werd door hem te beschouwen en vervolgens te laten gaan. Door er bewust geen blijvende aandacht aan te schenken maar die aandacht te verleggen naar de ademhaling. Elsjes eerste succesje!

Helaas, na die goede les, sloeg de rugpijn toe. En dus heeft Elsje de afgelopen week niet op haar kussentje kunnen zitten... Tot ze vanmorgen tijdens de les heeft geleerd hoe ze zittend op een stoel kan mediteren. En als ze dat nou niet te lang doet, is het met die rug ook nog best wel uit te houden. Dus... lang leve de ruimte in het hoofd, lang leve mediteren!

Voor alle duidelijkheid...

De reacties op haar vorige blogje lezend, realiseerde Elsje zich met het schaamrood op de kaken dat ze aan het zeuren was. Er zijn er onder jullie die heel wat harder een nieuw lichaam nodig hebben. Mocht ze een geschikt exemplaar tegenkomen, dan zal ze dat dan ook met alle liefde doorschuiven naar bijvoorbeeld Tricky of Branwen!

Mag ik een ander lichaam?

Het valt niet mee... Nadat ze een maand geleden vreselijke kramp in haar been had, en twee weken geleden een heftige migraine-aanval, zit Elsje nu met een rug in de knoop. Zo langzamerhand wordt ze er wel een beetje moedeloos van. "Mag ik een ander lichaam?" smeekt ze op haar blote knietjes, om vervolgens niet meer overeind te kunnen komen...

Wederopstanding

Al is Elsje hier weinig te vinden, ze kan wel melden dat het haar langzaam maar zeker iets beter gaat. Wel erg langzaam, dat is jammer, maar wel echt zeker, en dat is dan weer fijn. Zo blijft er de afgelopen twee weken af en toe een beetje energie over om zowaar een soort van sociaal leven te hebben.

Vandaag bijvoorbeeld, ging Elsje met Gnoe, Iris, JannyAn, Chinoiseries en Leeswammes aan de high tea bij de Bakkerswinkel in Utrecht. De mega-scones, heerlijke quiches, goed gevulde soep, superzoete taartjes, maar vooral ook de gesprekken over boeken dragen hun steentje bij aan de wederopstanding van Elsje.

Dank, meiden, voor een genoeglijk middagje!