woensdag 31 oktober 2007

Een knoop in je maag



Bijna vier jaar geleden vierden Sjaak en Elsje oud en nieuw in Madrid. Geinspireerd door Mecano stonden zij die avond op de Puerta del sol, het plein in het centrum van Madrid, waar de klok hangt die op tv wordt gebruikt om de start van het nieuwe jaar af te tellen en van waar de tv uitzending van oud&nieuw wordt verzorgd. En dat typisch Spaanse gebruik van druiven eten: twaalf druiven eet je om middernacht, bij elke slag van de klok 1 druif.

Nou ja, en als je dan toch in zo'n stad bent, dan kijk je natuurlijk ook verder rond. Treinofiel als met name Sjaak is, gingen hij en Elsje een kijkje nemen op het grootste station van Madrid, het Atocha-station. Een geweldig station, waar zij zonder zich ook maar een moment te vervelen enkele uren hebben rondgestruind. Groot was dan ook de schrik toen juist dat station enkele maanden later het doelwit was van de 11 maart-aanslagen. Al die doden, en bovendien een prachtstation compleet vernield, waar zij onlangs nog zonder enig probleem of zorg rondgelopen hadden.

Vandaag zijn de daders veroordeeld tot 30.000 jaar gevangenisstraf en een schadevergoedingen die op kunnen lopen tot een miljoen euro aan de familie van een meisje dat sinds de aanslag een vegetatief bestaan leidt. Een nogal dubbel gevoel heeft zich in Elsjes maag genesteld. De daders zijn streng gestraft, dat is waar, en terecht natuurlijk. Aan de andere kant maakt de straf hun gruweldaden niet ongedaan. De doden herleven er niet door, de schade is niet ineens hersteld, het wantrouwen niet plots verdwenen. Ook zal het andere terroristen niet tegenhouden hun aanslagen te plegen. Raar zo'n gevoel, want wat moet je anders als straf verzinnen voor zoiets?

dinsdag 30 oktober 2007

Die bejaarden van tegenwoordig!



Vandaag, zowel bij het uitstappen uit de trein als uit de tram, plat gedrukt door wat bejaarden die niet konden wachten tot iedereen netjes uitgestapt was voor ze zelf in gingen stappen. En die Elsje boos aankeken en nare woorden toesnauwden toen zij hen beleefd vroeg misschien eerst even de mensen uit te laten stappen voor ze zelf gingen instappen. Twee keer op een en dezelfde dag, dat kan geen toeval meer zijn! En dan zeggen ze dat de jeugd zo onbeleefd is. Pah!

maandag 29 oktober 2007

Hit in Huize Hengeveld



Al jaaaren lang zijn de bewoners van Huize Hengeveld (ik spreek van de tijd voordat het Huize Hengeveld ook maar in het verschiet lag) Harry Potterfans. De liefde begon doordat Elsje HP deel 1 voorlas aan haar oudste toen die in groep drie zat (en dus zelf nog niet goed genoeg kon lezen om het alleen te kunnen). Dit was eigenlijk toeval want ze kreeg het boek bij een proefabonnement op een verantwoord opvoedtijdschrift. Het tijdschrift overleefde de proefperiode niet, maar de liefde voor HP had zich inmiddels diep in hun harten genesteld.

Sindsdien zijn zij beiden zwaar verslaafd. Zozeer zelfs dat, waar elke keer de verschijning van de Nederlandse vertaling werd afgewacht, het allerlaatste deel door Elsje en haar oudste (inmiddels brugpieper) in het Engels gekocht werd. In tweevoud. En zo zaten zij, naast elkaar op de bank, beiden in het boek verzonken.

Inmiddels zijn zij niet meer alleen. Alle kinderen hier in huis lezen en herlezen en herlezen en herlezen nog maar een keer de verschillende delen. Alleen Sjaak is tot nu toe nog gevrijwaard gebleven van het HP-virus.

De liefde voor Harry wordt trouwens niet alleen geconsumeerd door de boeken te lezen. Ook alle films werden natuurlijk meerdere malen bezocht en op DVD aangeschaft om thuis nogmaals te kunnen zien. En vele parafernalia vonden hun weg richting het NSG. Harry Potter kaart- en bordspellen, computerspellen, LEGO, t-shirts, sokken, you name it en je vindt het hier in huis. Met als laatste aanwinst het volgende filmpje, dat Elsje graag deelt...

zaterdag 27 oktober 2007

Aanrader!

Gisteren tijdens het zappen beland op Canvas, bij Kommil Foo. Er werd een ruime drie kwartier uitgezonden van hun show 'Spaak'.
Het duo doet ergens denken aan Waardenberg en de Jong, maar dan minder grof, met minder stunten. Geweldig goed! Een aanrader!

donderdag 25 oktober 2007

De Mokerhei



Zij vroeg: Wat mag verdreven worden uit jouw paradijs, mag naar de Mokerhei?

Haar vraag deed me denken aan een leuk BBC-programma: Room 101. Hierin mogen BB-ers uitleggen aan Paul Merton (die trouwens ook een sterrol heeft in Have I got news for you, maar dat terzijde) wat zij uit hun leven willen bannen. Het item in kwestie verdwijnt, mits Paul en het publiek de reden waarom het verbannen zou moeten worden valide vinden, door een soortement doortrekbeweging richting de fictieve Room 101.

Naar Elsjes Room 101 of Ina's Mokerhei mogen in ieder geval:

1. Haar collega die het lef had zijn middelvinger naar haar op te steken, 'voor de grap'. Haha, nou Elsje ligt ONDER de bank van het lachen.

2. Uien: en dan vooral rauw, door de sla in van die pietepeuterige stukjes die je er niet uit kunt vissen. Vies!

3. Te luid ingestelde walkmans, Ipods, telefoonmuziekapparaatjes, dus eigenlijk alle muziekapparatuur in de trein, ach, en als we dan toch bezig zijn, ook een mobieltjes-screen voor de stiltecoupe. Alleen als-ie uit staat, kom je er daar nog in

4. Hyacinten: de lucht ervan maakt Elsje kotsmisselijk

5. Maar vooral: Mart Smeets. Bah, bah, bah, wat een nare male chauvinist pig!

Wie geeft nog meer items prijs aan Room 101?

Wat is er toch mis met... (1)



Elsje gaat een nieuw feuilleton invoeren. Want sinds zij in het vorige haar beklag deed over het gedrag van de mannen van de fietsenstalling op Utrecht CS, zijn die poeslief. Het is werkelijk ongeloofelijk! Maar ja, elk voordeel hep ze nadeel, want daarover valt dus niet meer te bloggen. Gelukkig zijn er nog zat dingen die een blogreeksje meer dan waard zijn. Hierbij dus deel 1 in de serie: "Wat is er toch mis met"? Wie weet welke verbeteringen deze serie nog op zal leveren!

Centrale vraag vandaag is: wat is er toch mis met de blaasspieren van de man? Kennelijk is het ophouden van de plas voor hem onmogelijk, getuige het aantal stinkende hoekjes bij bijvoorbeeld kerken, in tunnels en bij metrostations. En dat terwijl er toch zat urinoirs op straat zijn die voor het mannelijk smaldeel van de populatie prima te gebruiken zijn.

Dat die stinkhoekjes veelal niet door vrouwen veroorzaakt worden, is volgens Elsje wel algemeen geaccepteerd. Voor hen is wildplassen zo onpraktisch. Elsje moet er tenminste zelf niet aan denken om haar broek te laten zakken in het openbaar. In de natuur achter een bosje wil het nog wel lukken, maar midden in een drukke stad zou het haar simpelweg niet lukken de blaasspier dusdanig te ontspannen dat opluchting van het afvloeien naderbij komt.

Elsje heeft wel eens het idee dat er een simpele biologische verklaring moet zijn voor het feit dat mannen dit wel kunnen. Zou het net zoiets kunnen zijn als het territoriumgedrag van mannetjeshonden? Die tillen hun poot immers bij elke boom op om daar hun geurspoor achter te laten. En als ze een geurvlag van een andere hond, in het bijzonder een concurrent, vinden op diezelfde plek, zijn ze er als de kippen bij om dat luchtje door het hunne te overstemmen.

Nou ja, wie Elsje een betere reden kan vertellen, voele zich vrij op dit bericht te reageren!

Wintertijd



Elsje is een meisje voor het gematigde soort weer. Van dat zomerweer met 30+ graden en 'grand soleil' is aan haar niet besteed, elfstedentochtweer evenmin. Nee, een graadje of 22 met een zonnetje dat zich met enige regelmaat achter een wat sluierbewolking verstopt, is meer haar 'ding'. Elsjes humeur beweegt zo ongeveer parabolisch: bitchy in koude en bij hitte en optimaal vrolijk bij de gematigder temperaturen. Zijzelf en haar omgeving zijn dus gebaat bij van dat lekkere zachte voorjaars- of najaarsweer.

Daarnaast is Elsje een kind van het licht. Op het moment dat de zon zakt en het begint te schemeren, gaat Elsjes stemming in dito richting. Dat is altijd al zo geweest. Als ze de verhalen van haar moeder mag geloven begon Elsje als baby altijd al te huilen zodra het begon te schemeren en stopte daarmee op het moment dat de gordijnen dicht en het licht aan gingen. Hoe langer de dagen en hoe korter de nachten, hoe beter. De herinvoering van de zomertijd, in 1977, is dan ook een zegen voor Elsje.

En nu las ze vanmorgen in de krant dat wetenschappers ervoor pleiten om de zomertijd af te schaffen, omdat het heen- en weergezet van de tijd de biologische klok van de mens langdurig zou ontregelen. Dat zal best, maar die ontregeling heeft Elsje er meer dan voor over om te kunnen genieten van het langlichtgevoel. En mocht men er toch toe over gaan om geen seizoensverschuiving meer te maken met de klok, dan is Elsje er voor om de zomertijd tot de enig juiste tijd te verklaren!

zondag 14 oktober 2007

Amai Gertje...



... wij willen niet hoeven zegge da dien 'ollanders over zoooveel meter naar rechts of links moeten afslaan! Bovendien zouden ze ons toch nimmer geloooven, wij zijn immers Belgen en die staan bij onze Noorderbuuuren niet bekend als snugger.

Dat benik geheel met u eens, Samson.

Ja, ik vind u ook niet zo snugger, Gertje. Ahwel, als ze een van die handjes door een hondenpoot vervangen, dan willik wel.

zaterdag 13 oktober 2007

Elsa de spion



Vroeger, halverwege de jaren '70, was er zo'n televisieserie waar Elsje trouw naar keek. Elsa de leeuwin, over een leeuwenwelpje dat door twee parkwachters werd opgevoed. Toen ze groot was en weer in de vrije natuur haar ding deed kwam ze wel altijd de parkwachters waarschuwen als er iets aan de hand was in het park, zoals bijvoorbeeld stropers. Een soortement Afrikaanse Lassie, zeg maar.

Elsje voelde een band met dit beest dat tenslotte haar bijna naamgenote was. En nog een leeuw ook, Elsjes sterrenbeeld. De leeuwin was de eerste keer dat Elsje haar eigen naam zo zag. Later gebeurde dat vaker, vooral de billboards in de Londonse metrostations vormden een bron van plezier ('What Else?'). Of, heel recent, het verhaal over de pop van Merlijn.

En nu is er een nieuwe Elsa opgestaan, of beter gezegd: de lucht ingegaan. Dit keer geen leeuw, maar een spionagevliegtuigje dat de autoriteiten moet waarschuwen als er problemen in hun park erhm... stad dreigen, zoals demonstraties.

Modern hoor, dat zeker, maar doe Elsje dan toch maar een leeuwin als boodschapper. Daarmee kan ze zich toch iets gemakkelijker vereenzelvigen.

vrijdag 12 oktober 2007

Poffertjes



Ach, wat zo'n kinderboekenweek allemaal voor herinneringen oproept! Zo loopt Elsje al een week rond met het idee voor een poffertjesblogje.

Dat was namelijk tijdens haar zwangerschappen de enige rare lust die Elsje had. Poffertjes, ze kon er niet genoeg van krijgen! Hupsakee, op zondagmorgen richting de poffertjekraam. En direct na de geboorte van de baby zakte die onstuitbare zin in poffertjes telkens weer tot 'best lekker, voor zo af en toe'.

Een half jaar na de geboorte van haar oudste kreeg ze ter ere van haar eerste moederdag een poffertjespan kado. En niet zo'n lullige van alumium, waarmee je alleen maar aanbakgevallen kunt produceren, nee, zo'n goeie, loodzware, van gietijzer. Zoeen die je eerst een half uur op een zacht vuurtje rustig opstookt om dan supersnel de ene na de andere perfecte portie uit de pan te laten rollen. Onverslijtbaar bovendien!

Hoewel de pan niet versleet deed de relatie dat wel. Nieuwe ronde, nieuwe kansen bracht dat met zich mee, ook op poffertjesgebied. Want de nieuwe liefde bleek zo´n zelfde poffertjespan in zijn bezit te hebben. Het NSG kon dus de eerste jaren in even hoog tempo voorzien worden.

En toen kwam de klap, nee, de verhuizing moet Elsje schrijven. Want sinds de verhuizing naar huize Hengeveld koken Sjaak en Elsje op een inductieplaat en daar doen gietijzeren pannen het niet op! Met als resultaat dat zij geen poffertjes meer konden bakken!! Gelukkig heeft het NSG, met dank aan Betsie, sinds een paar maanden een nieuwe, inductiebestendige, poffertjespan in huis en kan er weer vrolijk gebakken worden. Kan, ja, maar de zin in poffertjes is nog maar één keer opgedoken. Dat schiet dus niet op. Elsje moet maar zwanger raken, dan heb je kans dat-ie nog intensief gebruikt gaat worden.

Waarschuwing aan de lezer: en mocht je ooit zin in poffertjes krijgen, koop dan NOOIT die voorgebakken meelballen die je alleen nog maar in de magnetron hoeft op te warmen. Die zijn ronduit GOOR!

donderdag 11 oktober 2007

Rogier



Een van de boeken die het kinderboekenfeest opleverden is Robin is verliefd van Sjoerd Kuyper. Hierin is een jongetje, Robin, heel erg verliefd op zijn juf, Tineke. Helaas voor Robin gaat juf Tineke trouwen. Natuurlijk moet de hele klas met feesthoedjes en vlaggetjes bij het stadhuis staan om het gelukkige paar toe te zingen. Een ware bezoeking voor de arme Robin.

Bij het lezen van dat verhaal was Elsje ineens weer zeven jaar en zat zij in de tweede klas. De klas voerde voor de juf en haar bruidegom een toneelstukje op ter ere van dit huwelijk. Er werd geloot om de hoofdrollen en hoera, hoera! Elsje mocht de bruid zijn. Getooid in de oude trouwjurk van Elsjes moeder mocht zij met een bosje bloemen in de hand door de aula schrijden, om vooraan in de 'echt' te worden verbonden met... en dat was dan wel weer een beetje jammer, want de bruidegomsrol was helaas ten beurt gevallen aan Dirk, het dikke jongetje met een brilletje. En niet aan Rogier, waarop Elsje stiekem verliefd was. Die had namelijk de rol van ambtenaar weten te verwerven. Zucht. Dus toen Elsje op de vraag van Rogier 'ja' zei, keek ze hem nadrukkelijk aan, hopend dat die zou zien dat die uitroep voor hem bedoeld was. En de zoen van Dirk nam ze hooghartig in ontvangst; terugzoenen zat er niet in. Arme Dirk.

Helaas was de verliefdheid voor Rogier geen lang leven beschoren, een maand na de trouwerij verhuisde Elsje naar een andere stad. Of Rogier ooit gemerkt heeft dat Elsje zo verkikkerd op hem was, dat blijft voor Elsje een onopgehelderd mysterie. En hoe Dirk de afwijzing ooit te boven is gekomen evenmin.

woensdag 10 oktober 2007

Zwijnerij



Onderzoek naar zwijnenexplosie Veluwe

kopt nu.nl enthousiast. Wat moet Elsje zich daarbij voorstellen?
- zo'n nieuwe mega-varkensstal die ontploft is door de varkensscheten?
- een terroristische aanslag met een nieuw wapen, een zwijn, zeg maar de moderne variant van het paard van Troje?
- een typefout, er had eigenlijk mijnenexpolosie moeten staan, en moeten verwijzen naar tot op heden onontplofte projectielen uit de een of andere wereldoorlog?

Wie het weet mag het zeggen.

Annie, hou jij me stemkaart effe vast?



Vandaag kiezen de Utrechters hun nieuwe burgemeester. Althans, die indruk wordt gewekt. In de werkelijkheid geven Utrechters die gaan stemmen een advies aan de gemeenteraad over hun voorkeurs-kandidaat. Het is namelijk geen verkiezing, maar een raadgevend referendum.

En dan al dat gekrakeel: wel een referendum, toch geen referendum, nou oké, dan toch maar wel een referendum, oproep: boycot het referendum, uitroep: lood-om-oud-ijzer referendum. Het zal Elsje een zorg zijn. Zij is en blijft principieel tegen referenda en heeft haar stemkaart dan ook in tig snippers bij het oud papier gestopt. Laten zo'n college en zo'n gemeenteraad gewoon hun werk doen en een capabele kandidaat voordragen, kom op zeg! De opkomst blijft vast en zeker onder de 30% na al dit gedoe, hetgeen de uitslag ongeldig maakt. Kunnen de raad en het college alsnog aan de bak.

Wat in al dit gedoe onderbelicht blijft, is dat de zittende burgemeester, Annie Brouwer, dus weggaat. Ze gaat met pensioen, wel een beetje vroeg hoor, ze is immers nog maar 61. We moeten toch met z'n allen doorwerken tot de dood ons scheidt? Geldt dat ineens niet voor burgemeesters? Dat zijn toch bij uitstek voorbeeldburgers? Burgervaders en dito moeders??

Maar hé, hier wilde Elsje het helemaal niet over hebben. Want ze wilde Annie bedanken. Voor al die jaren zulke leuke openingen van de kinderboeekenweek. Annie: bedankt, ik vond dat je het goed hebt gedaan, die kinderboekenfeest-openingen.

zaterdag 6 oktober 2007

Je moet 'm ook altijd op slot zetten



Ach, wat sneu. Vannacht is de fiets waarop Bettini vorige week wereldkampioen werd, gestolen. Sukkel, je moet 'm ook altijd op slot zetten!

Deze diefstal moet trouwens voor de Italiaan een vreemde gewaarwording zijn. Want zong niet Toontje Lager ooit al: "Ik moet nog eens wat jatten van een Italiaan"?

woensdag 3 oktober 2007

Kinderboekenweek



Vandaag begint de kinderboekenweek. Een van de hoogtepunten in het ouderleven van Elsje. En zeker omdat deze week in Utrecht altijd start met het kinderboekenfeest, tradioneel geopend door de burgemeester, met schrijvers, tekenaars, voorstellingen en natuurlijk een hoop boeken.

Elk van onze kinderen mag daar een boek uitzoeken en dat laten signeren door de aanwezige schrijver. Dat levert zo langzamerhand een prachtige verzameling op: boeken gesigneerd of 'getekend' door de inmiddels overleden Max Velthuijs, Thé Tjong King, Charlotte Dematons, Dagmar Stam, Lieneke Dijkzeul, Ted van Lieshout en vele andere.

Voorafgaand aan het feest gaan de ex van Sjaak en Elsje met alle kinderen altijd een portie poffertjes eten op het Vredenburg. Best bijzonder om zoiets samen met de ex van je huidige partner te doen, zo realiseert Elsje zich elk jaar weer als ze daar zo gezellig genieten van een maxi-portie poffertjes. Des te meer gezien de niet zo beste relatie met haar eigen ex.

Vorig jaar ging onze poffertjessessie niet door omdat de ex in kwestie nog herstellende was van chemo's en bestralingen. En ook dit jaar gaat het niet door. Niet omdat de relatie ineens bagger is, maar omdat het Vredenburg zo nodig heringericht moet worden. Nou vindt Elsje dat een goed plan, want dat plein is nu zo onuitnodigend als de pest, maar wel jammer van de poffertjeskraam, die daar in ieder geval niet vreselijk misstond. Maar goed, feestvieren met z'n allen is ook leuk... en een pannenkoek aan de gracht is ook lekker.