Walk like an Egyptian

Elsje kondigt bij deze een tijdelijke blogstop af. Komende dagen doet zij het liedje van de Bangles: 'Walk like an Egyptian' eer aan. Sjaak en zij gaan namelijk een weekje naar Egypte. Heel decadent: een nijlcruise maken. En daarna heel vulgair: een paar dagen all-inclusive in een of ander beachresort.

Tot volgend jaar!

Kerstpakket

Elsje is dol op deze tijd van het jaar. Kerstbomen, die zorgen dat het huis heerlijk ruikt, kaarsen en andere lichtjes, de kachel op 10, sfeervolle muziek en natuurlijk: het kerstpakket.

Toen ze nog aan de universiteit werkte, en uit een geldstroom die niet-universitair van oorsprong was betaald werd, viel ze altijd buiten de boot. Lichtelijk jaloers moest ze toezien hoe haar collega's, allen zgn. 'eerste geldstroom'-AIO's het pand verlieten met een leuke attentie: een goed (!) regenpak of een mooie en ook nog handige tas. Elsje moest het doen met het thuisgestuurde (nogal lullige) kerstkaartje van de gulle geldschieter van haar onderzoek. Na een aantal jaar viel het haar begeleiders op, en die regelden voor haar een enorme roomboteramandelstaaf (zij konden natuurlijk niet weten dat Elsje dit type gebak haat). Heel lief van de heren!

Bij haar huidige werkgever is er een langbestaande kerstpakketten-traditie. Tot twee jaar geleden bestond dat uit een verrassing. Zo kreeg Elsje een prachtige rieten mand met spulletjes om te picknicken (de mand doet dienst als opslag voor de Spaanse leerboeken), een fles champagne met twee champagneflutes met het jaar '2000' erin gegraveerd, een serie verzorgingsproducten in een zeer functionele houten kist (die nu dienst doet als naaimand), en twaalf producten uit de verschillende Euro-landen in een handig rolkoffertje.

Elsjes enthousiasme over deze pakketten werd door slechts enkele van haar collega's gedeeld. De keuze van de inhoud en de vorm van het pakket leidde dan ook steevast tot een enorme stapel ingezonden brieven in het personeelsblaadje.

Om aan deze zeurpieterij tegemoet te komen is een aantal jaar geleden het verrassingspakket dan ook vervangen door een keuzemogelijkheid. Met één klik kies je via internet je eigen pakket, dat vervolgens keurig binnen een paar dagen thuis bezorgd wordt. Gemak dient de moderne werkgever en dito werknemer.

Elsje, als gevolg van haar relatie met Sjaak verwoed wandelaar geworden, koos de eerste keer voor een wandelpakket, met een mooie en handige rugzak. Het afgelopen jaar liet ze verstek gaan. In de drukte van de verhuizing raakte de voucher, nodig om je pakket te claimen, zoek. Jammer maar helaas pindakaas... Dit jaar heeft Elsje voor een zakmes en mini-zaklampje van Zwitserse makelij geopteerd.

Al met al tevreden makende producten. Maar toch: de spanning van het 'wat zal de postbode dit jaar afleveren' is er een beetje af. Elsje moet het voor zichzelf opleuken met de glossy folder: waar zou je allemaal uit kunnen kiezen? Zojuist zag ze, natuurlijk nadat ze haar keuze al via internet definitief had gemaakt, dat je ook voor een verrassingspakket kunt kiezen. Haar keuze voor volgend jaar ligt hiermee vast.

Een stukje ergernis

Mag Elsje even een grote ergernis delen? Dat gaat over het te pas en te onpas gebruiken van het woord 'een stukje', anders dan in 'een stukje taart'. Vréselijk!

Van de week hoorde zij iemand tijdens een lezing zeggen: "We doen aan een stukje kwaliteitszorg zodat de klanten een stukje zekerheid hebben over de door ons geleverde producten." Braak, braak, braak.

Elsje overweegt maatregelen, bijvoorbeeld:
- een voetbaltoeter bij zich houden en dan iedere keer zo'n keiharde 'Pèp!!';
- een doos eieren om dan iedere keer de spreker mee te bekogelen;
- om een stukje taart vragen iedere keer als enz...;
- een kwartjespot (jammer alleen dat er geen kwartjes meer bestaan);
- een schop verkopen;
- weglopen;
- een braakgebaar maken;
- 'pardon?' zeggen (dit is de meest beleefde variant).

Reacties op dit stukje zijn welkom.

Ontboezeming

Vaak kun je in volwassenen het kind dat zij ooit waren herkennen. Die onhandige jongen is de wat stuntelige man geworden, dat lieve meisje die attente vrouw. Helaas heb je natuurlijk niet alle volwassenen als kind gekend. Daarom hier een kleine ontboezeming over het kind dat Elsje ooit was.

Zij was het soort meisje dat zich het liefst in alleen een hemmetje gekleed in het zonnetje op het stoepje te slapen legde. Sokken droeg zij slechts als het vroor dat het kraakte.
En nog steeds heeft zij een hekel aan het dragen van veel kledij. Op haar werk trekt men wel eens de wenkbrauwen op als zij midden in de winter in slechts een shirtje en rokje rondloopt, terwijl andere collega's in dikke truien en dito broeken gehuld gaan.

Elsje moet een jaar of 5, 6 geweest zijn. Ze ging in die tijd zeer regelmatig bij vrienden van haar ouders langs die aan het eind van de straat woonden. Daar aten zij namelijk vaak spinazie, één van Elsjes lievelingsgerechten. Haar zussen vonden dit smerig, dus thuis stond vrijwel nooit spinazie op het menu. Elsje liet zich daarom regelmatig overhalen om bij deze vrienden te blijven eten (of nodigde ze zichzelf uit??). Hoe dan ook, op een dag was zij weer bij deze vrienden en antwoordde ze op de vraag of ze een hapje mee wilde eten: "Nee, dat kan niet, want ik heb geen onderbroek aan!"

Of dit onderbroekloze kind ook is uitgegroeid tot een dito volwassene blijft overigens voor de lezer een vraag en voor Elsje een weet. Maar mocht zij zich daartoe verleid voelen, dan is ze in ieder geval niet de enige.

Eet smakelijk

Met de pepernoten, chocoladeletter en het marsepeinen varkentje nog amper verteerd, las Elsje op nu.nl een fijn berichtje. Elsje vermoedt dat Marianne Thieme zou vinden dat het beest ook recht heeft op een tractatie...

Wat een weer weer

Tjonge, wat een weer weer! Het blijft ongewoon warm, maar die wind! De dubbele ruiten klapperen in de sponningen. Wel goed voor de Sinterklaasstemming, maar Elsje slaapt er verrekt onrustig van.

Gelukkig las ze net een berichtje op nu.nl met ander weernieuws. Het kan altijd erger, zeg maar.

We benne op de wereld

Elsje is geboren in 1969. In dat jaar werd de eerste van acht afleveringen van 't Schaep met de 5 pooten uitgezonden. Dat heeft Elsje dus nooit gezien. Haar ouders waren grote fans en het 'we benne op de wereld om elkaar om elkaar om elkaar om elkaar te hellupen niewaar' schalde regelmatig door het huis. Zo ook de andere liedjes uit deze serie.

Verheugd zat ze daarom voor de buis om de remake, waarvan vanavond deel één werd uitgezonden, te zien. En what are the results from Elsjes jury?
Prima rol van Loes Luca, natuurlijk bekend als Zuster Klivia in de remake van Ja zuster, nee zuster. Daarnaast Pierre Bokma en Marc-Marie Huijbregts. En verassend ook Georgina Verbaan, die best te pruimen blijkt als ze niet over dierenleed balkt en Bianca Krijgsman (bekend van het werkelijk heel erg grappige Zaai).
Aan de andere kant was er die vreselijke jaren '60-sfeer, dat Amsterdamse, al dat gerook (zelfs op het gezicht misselijk makend, jakkes).

Elsje blijft in ieder geval kijken, al was het alleen maar om te ontdekken waar haar ouders nou zo laaiend enthousiast waren. Acht afleveringen. We zullen zien.

Jesse

Vandaag werd Elsje door Sjaak gebeld op het werk. "Er is iets ergs gebeurd, ik vertel het je zodat je het niet zometeen op het nieuws hoort." Dit was de inleiding tot het schokkendste nieuws van van van... het jaar toch wel.

De achtjarige Jesse is op school in het Brabantse Hoogerheide vermoord, toen hij net iets meer dan een minuut alleen was.

Aangezien er nog niets bekend is gemaakt over het verdere hoe en wat, gaat Elsje niet uitvaren tegen deze of gene. Dat heeft geen zin. Nu is ze alleen maar enorm geschokt. Op haar netvlies een zelf gefabriceerd beeld van een kind op de grond van een handenarbeidlokaal. Telkens schuift het gezicht van één van Elsjes (leen)kinderen ervoor.

Beducht voor nachtmerries gaat Elsje naar bed. Morgen is er vast meer bekend. Of blijkt dit allemaal een nare droom te zijn geweest.

Sneu

Zojuist las Elsje op nu.nl dat Kim Jong Il, de Grote Leider van Noord-Korea, vooralsnog niet de geneugten van de I-pod kan gaan proeven. De Amerikaanse regering heeft dit fantastische apparaatje namelijk op de lijst van luxe-waren gezet, waarvan export naar Noord-Korea verboden is. Dit als onderdeel van de boycot die is ingesteld als sanctie op het atoomprogramma van dat land.

Elsje vindt het sneu voor Kim Jong Il, de I-Pod is immers de beste uitvinding sinds, sinds, nou ja sinds tijden! Ook vindt Elsje het sneu van de Amerikanen. Denken ze nou echt dat de Koreanen un atoomprogramma zullen opgeven voor een I-pod?? Alhoewel... hmmm.... er rijpt een plannetje in Elsjes hoofd: geef Kim Jong Il een I-pod waarvan het geheugen zichzelf na een maand wist, zodat-ie verslaafd raakt en dán: cold turkey! Kijk, dán helpt een I-pod boycot misschien.

Honderd procent Elsje (3)

Zoals dat gaat, pik je dan eens hier een ideetje en dan weer daar een ideetje voor een blogje. Dit hier en daar kan eigenlijk overal zijn. Andere blogs bijvoorbeeld. Zo kreeg Elsje via het blog van 'Papa' ineens een idee, want hij had het over de m/v test uit het gelijknamige programma van Linda de Mol en Beau van Erven Dorens. In dit programma gaan Linda en Beau op een wetenschappelijk verantwoorde wijze de vooroordelen over mannen en vrouwen bevestigen en/of ontkrachten.

Nou is Elsje een groot Linda-fan en dat meent ze serieus. Wat die vrouw een vrolijke alleskunner! Daar is Elsje, als ze weer eens aan het stressen is om alles wat moet gebeuren in die 24 uur die een dag bevat te proppen, best wel eens jaloers op. Natuurlijk troost zij zich dan met de gedachte dat Linda ongetwijfeld ook wel eens chagerijnig is en haar kinderen afsnauwt, maar toch...

Elsje dacht dus geen moment langer na en surfte vlug naar het m/v-testje. Zeker als daar een wetenschappelijke basis aan ten grondslag ligt is een testje natuurlijk nóg leuker!

Wat bleek na het gezwoeg om de uitgebreide vragenlijst in te vullen:
-------------------------------------------------------------------------------------

Beste Elsje,

Jouw Female Score is 40.6%
Afhankelijk van het gezelschap vind je het prettig tussen vrouwen of mannen. Je kan je doorgaans inleven in de standpunten van beide partijen.
Ter Info: Je Male-score bedraagt 59.4%

-------------------------------------------------------------------------------------
Pfjoe, wat een opluchting: Elsje is nog gewoon honderd procent Elsje en keurig verdeeld over 'mannelijke' en 'vrouwelijke' eigenschappen. Maar wat levert deze mix van eigenschappen nou eigenlijk op voor iemand?
-------------------------------------------------------------------------------------

Op welk Type Vrouw lijk je het meest?
Je hoogste typescore is 83.6% Femme Fatale: je bent erg vlot in de omgang en je geniet er met volle teugen van wanneer alle blikken jouw richting uitgaan. Mannen vallen met bosjes voor je charmes. Je weet heel goed wat je wil en wat je wil is echt niet huisje, tuintje, ventje; hoewel een ventje mag je wel eens smaken. Je leeft snel en intens, waarbij je GSM een centrale plaats inneemt. Je hebt hoegenaamd geen angst om het buitenbeentje te zijn, integendeel. Je wil tonen wat je allemaal in je mars hebt en dat is heus meer dan een sexy poep of een leuke snoet. Je wil alles uit je leven puren en je hebt er best wat voor over, maar 'het wanneer en het hoe'is iets dat je liever zelf bepaalt. Je bent met andere woorden geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en wie smoor op je wordt, zal dit snel merken....

Overige Types
Dolle Mina: 79.8%
Florence Nightingale: 72.4%
Muze 56.0%
Assepoes 27.6%
Harde Tante 26.8%

-------------------------------------------------------------------------------------
So far, so good. Dit is een uitslag waar Elsje best tevreden mee is. Maar ja, toen kwamen de resultaten van deel twee van de test:
-------------------------------------------------------------------------------------

Met welk type Man klikt het al dan niet?
Ondernemer
Hoogoplopende passie die nasmeult en meerdere malen opnieuw kan opflakkeren

Maker
Hij heeft het moeilijk met de aandacht die je trekt

Leider
Makkelijk bij te sturen door zijn ijdelheid te strelen

Huisman
Niets voor jou of het zou een one-night-stand moeten zijn

Poëet
Je kan zijn muze worden

Rebel
Zijn waarden zullen de jouwe niet zijn, maar liefde maakt blind

-------------------------------------------------------------------------------------
Ha, nu zou het eindelijk wetenschappelijk bewezen worden dat Sjaak en Elsje een ideaal koppel vormen. Dus Sjaak vulde het testje ook in. Bleek hij toch een huisman te zijn. Tja... Elsje zal die Linda wel eens even laten zien dat zij de spreekwoordelijke uitzondering op de regel is! Elsje moet wel toegeven dat ze al moe wordt bij de gedachte aan nóg iets bewijzen, maar ja, voor de wetenschap moet je wat over hebben, toch?

Uitslag

Tsjeeminee, wat een uitslag heeft Elsje van die uitslag. Als ze van tevoren een wedje had gelegd over de meest ridicule zetelverdeling, had ze het zó gek niet kunnen verzinnen.

De partij van Wilders, de Limburgse Mozart, behaalde maar liefst negen zetels. NEGEN! Kan die nou niet beter een deuntje gaan doen met mede-Limbabwees André Rieu??
En Bos, die door de kiezers het bos werd ingestuurd, had het lef om met de armen in de overwinningsstand op tv te verschijnen. Bijna te genant voor woorden.
Bas vd Vlies, de lijsttrekker van de SGP, de partij die tegen vrouwenrechten (anders dan het aanrecht) is, bedankte met een boek de campagneleider, nota bene een vrouw (Elsje vraagt zich af of zij ooit heeft mogen leren lezen?). Deze fossiele partij werd alwéér niet weggevaagd.
Maar het kan nóg zotter: absolute toppunt is het tweetal zetels die de Partij voor de Dieren haalde. Nou houdt Elsje best van dieren hoor en echt niet alleen als een filetje op het bord, maar zolang er nog mensen in Nederland leven die het minder hebben dan de hond van Georgina Verbaan, stemt Elsje op een Partij voor Mensen.

Haar partij, GroenLinks deed het overigens keurig en verloor slechts één zetel. Kijkend naar resultaten van GroenLinks sinds de oprichting in 1989, is dit een gemiddeld aantal. Duidelijk gevalletje van trouwe achterban. En het aantal partijleden groeit gestaag. Hoop doet leven.

En nu maar eens kijken welke (in)formateur Beatrix gaat opzadelen met de schier onmogelijke opdracht een kabinet te smeden.

Missen

Onlangs ging Elsje met een vriendin naar een heerlijke film: 'Little Miss Sunshine'

Het verhaal: de 7-jarige schattige Olive droomt ervan om een echte 'beautyqueen' te worden. Maar ja, ze heeft een bril en is behoorlijk gezet. God zij dank is moederlief zo'n type dat alles overheeft voor het Geluk van haar kinderen. En dus hijst de hele familie zich in een uit elkaar vallend busje voor een tocht van meer dan 1500 km om Olive mee te laten doen aan de Little Miss Sunshine-verkiezing. Als ik de hele familie schrijf, dan bedoel ik ook echt de hele familie:
- moeder gespeeld door van Toni Collette, bekend als Muriel uit Muriels Wedding;
- vader, schrijver van een methode om in 7 stappen een succesvol mens te worden, een man met een gruwelijke hekel aan losers, maar zelf de allergrootste loser. Gespeeld door Greg Kinnear, die ik kende uit As good as it gets;
- broer, heeft al negen maanden geen woord gezegd;
- oom, homoseksuele geleerde die zojuist een zelfmoordpoging achter de rug heeft;
- opa, is uit het bejaardentehuis gezet wegens heroinegebruik
en natuurlijk Olive, al wordt nog wel eens uit het oog verloren dat het om haar draait.
Complicerende factor is dat deze miss-verkiezing al overmorgen plaats zal vinden en ze hebben dus hAAst.

De film laat deze reis zien dwars door het zuiden van de VS, waarbij het busje steeds grotere gebreken gaat vertonen. Eén voor één gaan ook de dromen van de familie aan duigen. Maar gaat het wel lukken om op tijd te komen voor de miss-verkiezing en zal Olive aan het eind van de film tot Little Miss Sunshine gekroond worden?

De beschrijving hierboven lijkt haast niet anders dan een vreselijke draak van een film op te kunnen leveren, maar het tegendeel is waar. Elsje heeft bijna in haar broek gepiest van het lachen. Het is zóooo leuk! En echt niet alleen maar lachen, gieren, brullen, maar ook nog gewoon een mooie en goed geacteerde film. Dus: deze film mag je niet missen!

De film drukt je als ouder wel even op het feit dat ook jij waarschijnlijk dromen over de toekomst van je kinderen koestert die wellicht niet helemaal stroken met de hunne. Slik, Elsje gaat dáár nog maar eens diep over nadenken. Want het laatste dat ze wil, is haar dromen opdringen aan haar kinderen. Of, om het in termen van de verkiezingen van vandaag te houden: zelfs als ze op Wilders zouden willen stemmen, zou Elsje van ze moeten blijven houden (oef, dat is een te grote opgave, laten we er CDA van maken :-) ).

Kruistocht

Vandaag gaat Kruistocht in Spijkerbroek in première. Deze verfilming van het boek van Thea Beckman moet Elsje natuurlijk nog gaan zien, maar alleen al het noemen van de naam roept herinneringen op aan Oostenrijk. Oostenrijk? Ja, Oostenrijk.

Toen Elsje een brugpiepertje was, ging zij met haar oom en tante mee op vakantie naar Oostenrijk. Het was een gedenkwaardige vakantie, om vele redenen. De reden die nu relevant is, is dat door één van de neven Kruistocht in Spijkerbroek meegenomen was. Toen Elsje na een week door haar eigen meegenomen boeken heen was, ruilde ze die met de desbetreffende neef voor 'Kruistocht'. De tweede vakantieweek bracht Elsje door in het boek, de avonturen van Dolf lezend en herlezend. Een van de beste vakanties ooit.

Het enige dat zij aan te merken heeft op het boek is dat het verhaal zo abrupt eindigt. Dat mag een schrijver zijn/haar lezers gewoon niet aandoen! Helaas is Thea Beckman in 2002 overleden. Anders ging Elsje alsnog eisen dat ze een echt, afrondend eind aan het boek zou verzinnen.

Fase twee succesvol afgesloten

Twee weken geleden meldde Elsje dat vandaag de tweede kaakspoeling uitgevoerd zou gaan worden. Die is succesvol afgesloten. Inderdaad waren moeder en zoon een stuk minder nerveus. Dat scheelt een slok op een borrel!
Over zes weken de controle bij de KNO-arts en wie weet is het kind dan eindelijk verder gevrijwaard van zijn eeuwige snottebel. Daar hebben zij veel voor over!

Rookvrij

Als kind al had Elsje een enorme hekel aan de geur van sigarettenrook. Misselijkheid en hoofdpijn waren haar lot als ze ook maar iets te lang in een rokerige ruimte verkeerde. Dit werd met de jaren niet minder, integendeel. Het verblijven in een ruimte waarin gerookt is, is tegenwoordig al voldoende om Elsjes hoofd aan het bonken te krijgen. Nu zal daar vast ook wel een deel van tussen de oren vandaan komen, maar toch. Zaak is dus haar leven rookvrij in te richten.

Toen zij op kamers ging, zo'n twintig jaar geleden, besloot Elsje dan ook direct dat er in haar studentenkamer simpelweg nooit gerookt zou mogen worden. Als er dan toch iemand een peuk opstak, verzocht zij direct om die uit te maken. Eerst voelde zij nog de noodzaak dat te verdedigen, maar allengs veranderde wat eerst bijzonder was in de norm: voor je er een opsteekt, eerst vragen of het mag. De tijd van de 'we komen er samen wel uit'-campagne, zeg maar.
Een paar jaar later ging zij samenwonen en sprak zij af dat er in het gehele huis niet gerookt zou mogen worden. Een aantal vrienden van haar lief moest hier stevig aan wennen, maar eigenlijk werd er relatief weinig gemopperd. De sigaretten werden netjes buiten in de tuin of op de stoep voor het huis opgestoken. Ook dit is bijna overal de norm geworden: bijna nergens wordt binnenshuis nog gerookt.

Haar eigen woonomgeving rookvrij krijgen en houden ging dus eigenlijk best gemakkelijk. Maar ja, ze kwam natuurlijk ook bij anderen over de vloer. Voor zij met mensen afsprak bij hen thuis, vroeg Elsje eigelijk altijd 'wordt er gerookt binnen?', dan kon ze òf medicijnen innemen, òf besluiten dan maar niet mee te gaan, òf maar heel kort te blijven.
Omdat er tegenwoordig in niet zoveel huizen meer gerookt wordt, maakt dat Elsje minder op haar hoede is en eigenlijk er eigenlijk niet meer naar vraagt. En dat zij dus soms ineens voor een dilemma staat: er blijkt gerookt te worden. Oef, een klap in het gezicht.

Nu gaat het natuurlijk niet alleen om situaties thuis, maar ook buitenshuis probeert Elsje tussen de sigarettenluchten door te laveren. Op het werk is gelukkig nog maar in één ruimte roken toegestaan. Daar is zelfs speciale luchtafzuiging aangebracht zodat zelfs als de deur effies open blijft staan, niet de hele verdieping naar de rook stinkt. Elsje kan zich op kantoor dus vrij bewegen. Ook in treinen mag niet meer worden gerookt en Elsje moet toegeven: de rokers houden zich best aardig aan het gebod om slechts in de buurt van de rookzuilen hun saffie aan te steken. Al met al zijn er dus inmiddels heel wat plaatsen waar Elsje niet bang hoeft te zijn voor hoofdpijn.

Laatste obstakel voor een prettig sociaal leven is eigenlijk alleen nog uitgaan. Elsje vraagt zich van tevoren altijd af: zal er gerookt worden, wil ik dan wel mee en zo ja, wat ga ik doen om migraine te voorkomen. Gelukkig lijkt ook in de horeca roken zijn langste tijd gehad te hebben. Vandaag op nu.nl stond namelijk het volgende berichtje: tweederde van de Nederlanders wil graag rookvrije horeca en snel graag. De komende verkiezingen lijken Elsje een prima gelegenheid om dit nou ook voor elkaar te krijgen. Maar ja, of politici naar 'de wil van het volk' luisteren, daar heeft zij een hard hoofd in. De geschiedenis leert dat dat niet hun sterkste kant is.

Braam

Elsje heeft sinds kort de beschikking over een Blackberry. Dit is een apparaatje waarmee je mobiel niet alleen telefonisch bereikbaar bent, maar ook een mailzender en -ontvanger tot je beschikking hebt, evenals je agenda en je eigen adresboek. Superhandig voor de nogal uithuizige Elsje want nu komt het gewoon niet meer voor dat áls ze al een dag rustig achter haar bureau zit, ze alleen maar bezig is met het wegwerken van enorme stapels mails.

Maar ja, zoals dat gaat met moderne technologie, blijkt ook een Blackberry niet veilig te zijn. Zo stond althans afgelopen dinsdag in de krant. De AIVD raadde daarom aan om staatsgeheimen niet per Blackberry te verzenden, noch te ontvangen. Nou, dat lijkt me nogal wiedes. Wie verstuurt staatsgeheimen nou überhaupt per mail? Hoe dan ook, het AIVD-bericht werd gisteren alweer ontkracht.

Het zal allemaal wel, veilig of niet, Elsje is in ieder geval erg blij met haar braam. Lang leve de moderne communicatie!

Rita Verdomk

Af en toe lees je wat, waarvan je steil achterover slaat. Zojuist op nu.nl zo'n moment gehad. Rita Verdonk pleit voor de afschafing van de Commissie Gelijke Behandeling, omdat deze een lerares die uit religieuze overtuigingen mannen geen hand wil geven, afgelopen dinsdag gelijk gaf. Het handenschudden was namelijk niet nodig voor het goed functioneren van deze lerares. Rita Verdonk ziet hierin een belemmering van haar stokpaardje, bevordering van integratie (lees: alles op de Verdonk-manier) en dat mag natuurlijk niet. Dus roept ze: afschaffen deze hinderlijke commissie!

Elsje roept daarentegen: afschaffen die Verdonk! Elsje buigt liever op z'n Japans of zoals ze vanavond in het NOS-journaal zag, tikt liever haar voorhoofd tegen die van een ander op z'n Aboriginees, dan dat zij de hand zou moeten schudden van Rita. Dat zou ze Verdomken.

Alleen op de wereld

In het kader van gemiste kansen en ouwe koeien, zoals Sjaak dat altijd noemt, is dit blogje van de dag gewijd aan Erben Wennemars. Deze geweldige schaatser die in interviews altijd zo ontroerend stottert, komt bij veel mensen over als enorm sympatiek. Nou, Elsje heeft met hem nog een appeltje te schillen. Bij deze!

Ooit, inmiddels ruim zes jaar geleden, beviel zij namelijk thuis van haar jongste kind. Dat gebeurde op maandagavond 3 juli 2000 om even over acht. Het was een vreselijk warme dag geweest.
Diezelfde nacht maakte zij kennis met Erben. Twee huizen verderop woonde namelijk sinds korte tijd Annamarie Thomas, die die avond haar house-warming hield. Hierbij was tout schaatsend Nederland aanwezig.

Geen probleem natuurlijk, ware het niet dat het Erben de normaalste zaak van de wereld leek om om 3 uur 's nachts te gaan staan bellen, buiten, voor het open raam waarachter Elsje en de baby nét in slaap waren.
Een klop op het raam en een zacht uit het raam geroepen 'Stil!' hadden geen uitwerking. Dus Elsje met haar pas bevallen lijf de trap af, en naar buiten. Op haar verzoek aan de verbaasde Erben om toch vooral binnen te gaan bellen was zijn antwoord: 'D-Dat zou ik wel w-w-willen, maar daar is het zo'n herrie!'.

Sterrenshow

Tijdens de herfstvakantie was Utrecht gastheer van Cinekid, een filmfestival voor kinderen. Een festival waar slechts cultureel verantwoorde jeugdfilms zijn te bewonderen. En cultureel verantwoord als zij tenslotte zijn, togen Sjaak en Elsje met hun vijftal op een druilerige zondagmiddag richting de bioscoop. Daar zagen zij de prachtige Deense rolprent Kraak!, een soort Oceans Eleven of Mission Impossible voor kinderen.

Maar zoals het een filmfestival betaamt, was er veel meer te beleven dan alleen het filmpje kijken. De kinderen werden ontvangen met kinderchampagne, er waren koekjes in de pauze, een tafel met kleurtjes en kleurplaten. Klap op de vuurpijl was een verkleedpartij, waarbij de kinderen verkleed als filmsterren en geschminkt op de foto gezet konden worden. Drie van de vijf zagen daar wel wat in en poseerden vele malen voor het organiserend damescomité.

En ondanks het feit dat deze meiden het echt uitnodigend hadden neergezet, bleef het in het foto-hoekje erg rustig, dat wil zeggen dat verder geen enkele andere bezoeker aan dit onderdeel meedeed. Zo gaat dit een volgende keer natuurlijk niet meer georganiseerd worden. Zonde, want de kinderen vonden het schitterend!

Het hele NSG genoot, en deed dat nog eens dunnetjes over toen een week later de foto's keurig de inbox binnen gleden. Zo is cultureel verantwoord ook nog gewoon lollig.

De Doodstraf

Gisteren is bekend geworden dat Saddam Hoessein de doodstraf opgelegd heeft gekregen. Dat is erg. Elsje is mordicus tegen de doodstraf. Het degradeert degenen die dit vonnis opleggen en/of ten uitvoer brengen tot hetzelfde niveau als diegenen die ze uit de weg willen ruimen. God zij dank is Elsje niet de enige die het uitspreken van de doodstraf een schande vindt. Ook de Europese Unie, vertegenwoordigd door de huidige voorzitter Finland reageert geschokt.

Natuurlijk is George Dabbeljoe Bush een warm voorstander van deze onmenselijkheid. Hij prijst het vonnis als zijnde een belangrijke prestatie van de Iraakse democratie. Dat verbaast Elsje niets. George Dabbeljoe is immers president van een land waar de doodstraf in de laatste dertig jaar meer dan duizend keer is voltrokken.

Erger is de reactie die Balkenende op dit nieuws gaf: 'het vonnis past bij het schrikbewind dat Saddam gevoerd heeft'. Hemeltjelief, dat is dan onze Minister-President. Nou, niet die van Elsje hoor!!! Zij distantieert zich met kracht van deze achterlijke uitspraken. En kennelijk hoort Nederland ineens niet meer bij de EU?

Er rest Elsje niets anders dan de tekst van Erik van Muiswinkel en Diederik van Vleuten hier op te nemen, uit hun Zak en As periode:

De doodstraf

Nogal Radicale Nederlander:
Wat heb ik aan mijn Mensenrecht op mooie schone straten,
als iedereen het recht heeft om zijn hond daar uit te laten?
Wat heb ik aan mijn mensenrecht mijn auto te parkeren,
als elke lul die voor mij rijdt hetzelfde mag proberen?

Twee beulen, met beulmasker en knuppels:
De doodstraf,
de doodstraf,
ruimt zo lekker op,
zo gezond en leerzaam,
strop, strop, strop!

Nogal Radicale Nederlander:
Wat heb ik aan mijn Mensenrecht op recht en orde,
als kinderlokkers na 1 dag weer vrijgelaten worden?
Wat heb ik aan mijn Mensenrecht om kindertjes te maken,
als voor mijn deur een dronkelap jenever ligt te braken?

Beulen:
De doodstraf,
de doodstraf,
dat scheelt alweer een cel!
zo goedkoop en praktisch,
snel, snel, snel!

Nogal Radicale Nederlander:
Wat heb ik aan mijn Mensenrecht mijn moeder op te bellen,
als Nederland bezaaid is met totaal verwoeste cellen?
Wat heb ik aan mijn Mensenrecht om dingen te gaan kopen,
als overmorgen junkies daar mijn huis weer uit mee lopen?

Beulen:
De doodstraf,
de doodstraf,
live op de TV.
Zou die nog ontsnappen?
Nee, nee, nee!

Nogal Radicale Nederlander:
Was ik zelf die moordenaar, wat kon het mij nog schelen:
liever nu de kogel dan me dertig jaar vervelen.
Dertig jaar lang zakkies plakken en geen reet verdienen:
jongens, laat maar zitten, en doe mij de guillotine!

Beulen:
De doodstraf,
de doodstraf,
vroeg hij er zelf niet om?
Nou krijgt 'ie een spuitje,
dom, dom, dom!

Nogal Radicale Nederlander:
Het blijft natuurlijk mogelijk dat rechters zich vergissen,
maar als je nooit eens schiet dan zul je altijd blijven missen.
Het gaat niet om het recht maar om dat prettige gevoel.
Jij lag verkracht in bed, hij zit nu in die Stoel...

Beulen:
De doodstraf,
de doodstraf,
geeft de burger moed.
Als de dader dood is,
slaap jij goed.

Heerlijke spuugbeesten

Er zijn van die dagen, zoals Elsje al eerder schreef, omdat er niet veel meer uit haar handen kan komen dan op de bank hangen en een beetje zappen. Dan kijkt ze wat er toevallig op is, en vaak is het niet eens oz belangrijk dat dat wat leuks is, maar gaat het meer om het bewegend behang.

Op andere dagen echter, zet ze de tv juist speciaal aan om iets te zien. Zo is er op zondagavond natuurlijk 24, op maandagavond Holland Sport, en op vrijdagavond Top Gear. Stuk voor stuk heerlijke programma's, met spanning, entertainment en auto's.

Vrijdagavond is dit najaar sowieso een goede tv-avond, want aansluitend aan Top Gear is er namelijk de Lama's bij BNN. Dit heerlijke improvisatieprogramma is één van de weinigen waarbij Elsje letterlijk van de bank valt van het lachen. Helemaal haar soort humor. Het format is als volgt: het publiek of de spelleider geven aan een aantal acteurs ('de lama's', heerlijke spuugbeesten) bizarre situaties op, die zij al improviserend neer moeten zetten ('uitspugen') op het toneel. Een soortement theatersport zeg maar. De ene keer wat geslaagder dan de andere keer, maar in het algemeen gewoon erg grappig. Het enige minpuntje vindt Elsje in het algemeen de 'gastlama', de BN-er die ook zo graag wil laten zien hoe gevat hij/zij is. Meestal niet dus.

Dat Elsje niet de enige is die de Lama's erg waardeert blijkt uit het feit dat het programma onlangs de Gouden Televiezierring won. Laat je daardoor niet afschrikken: het is echt een geweldig programma! Voor diegenen die het nog niet kennen: gaat dat zien, gaat dat zien!!!

Fase één achter de rug

Vanmorgen is de spruit geopereerd. Ondanks de prima voorbereiding waren moeder en kind toch vreselijk zenuwachtig.

Keurig op tijd meldden zij zich bij de kinderdagbehandeling. Een half uurtje later mocht de patient al richting de operatiekamer. Dit leverde een kleine paniekreactie op want hij had nog geen 'intake' gehad en vaders was ook nog niet gearriveerd. Het eerste werd in rap tempo verholpen, maar het tweede toen nog niet. Gelukkig waren Elsje en knuffel Poekie er om het jochie te begeleiden op deze spannende reis.

Het inbrengen van het infuus werd dusdanig geïnteresseerd gadegeslagen, dat de patiënt nog net niet van de operatietafel viel. Met een welgemeend 'slaap maar lekker en droom maar fijn' nam Elsje afscheid en mocht zij met een kopje thee in de uitslaapkamer wachten. Een minuut of tien later was de operatie al achter de rug en kon het wakker worden beginnen. Dat ging met veel onrust en huilen gepaard. Van de schrik van het bloed op het bed, de opgekropte nervositeit en een beetje van de pijn. Maar toen hij eenmaal terug op zaal was, zat vaders daar klaar en was al het leed snel geleden. Al vlug ging het eerste ijsje van de dag erin. Een uurtje later gaf de arts het groene sein om huiswaarts te keren.

Gelukkig viel de ingreep zelf erg mee: alleen de bijholtes moesten worden gespoeld. Verwijdering van de neusamandelen was niet eens nodig. Over twee weken wordt de behandeling nogmaals herhaald om een blijvend effect te bewerkstelligen.

Technisch gezien allemaal prima verlopen, maar Kraantje Lek zal nog wel even wat emotietraantjes moeten laten voor ze de eerste operatie van haar kind helemaal verwerkt heeft. Over twee weken de herhaling. Dan zit ze er vast weer gespannen, maar niet meer zo nerveus bij.

Daar zit een luchtje aan

De wintertijd is ingegaan en daarmee zijn de avonden weer donker. Elsje leeft dus weer toe naar haar favoriete tijd van het jaar: december! Dol is ze op de lucht van warme chocolademelk, speculaas, kaarsen en dennegroen. Sowieso is Elsje een erg op luchtjes ingesteld mens: ze kan acuut verliefd worden op iemand die lekker ruikt of op iemands lucht afknappen natuurlijk.

Geuren spelen in ieders leven een belangrijke rol. Uit onderzoek (Elsje kan de bron zo snel niet terugvinden maar wel een verwijzing ernaar) blijkt dat tot de favoriete luchtjes van de gemiddelde Nederlander gerekend worden: versgebakken brood, met stip bovenaan. Een goede tweede: vers gemaaid gras en om de top drie te completeren ook de nummer drie: versgezette koffie. Geuren die Elsje inderdaad ook bijzonder goed kan waarderen. Maar haar eigen favoriete luchtje komt uit een flesje, J'adore van Dior.

Binnenkort komt er een film in de bioscoop waarin geur een hoofdrol speelt: Perfume, gebaseerd op het boek van Patrick Süskind. In dat verhaal is de hoofdrol weggelegd voor een man wiens reukzintuig ongeloofelijk scherp is, maar die zelf geen geur afgeeft.
Elsje kreeg dit boekje ooit als bedankje, toen zij zich een hele zomer lang als vrijwilliger bij de Botanische Tuinen van de Universiteit Utrecht had ingezet om bezoekers in te wijden in de mysteriën van geurende planten.

Op dit moment is Elsje verdiept in een boek waarin geuren eveneens een rol spelen: The emperor of scent, van Chandler Burr. Beter gezegd gaat het daar om de zoektocht naar de biofysische werking van het reukzintuig. Razend interessante en originele ideeën en experimentele opzetten om je vingers bij af te likken. Telkens kom je een klein stukje meer te weten van de puzzel die geurherkenning is.
En dit wordt dan beschreven als ware het een whodunnit: heerlijk! De wetenschappelijke wereld is net het gewone leven met zijn vrienschappen en steun versus afgunst en ellebogenwerk. Een boek dat ook voor niet-biologen een absolute aanrader is.

Opmerkelijk is dat als je het boek van Chandler Burr zet naast dat van Patrick Süsskind, dat het tweede simpelweg niet mogelijk blijkt te zijn. Maar ja, dat is voor een fictieverhaal natuurlijk nooit een probleem. Elsje is benieuwd naar de verfilming van het boek van Süsskind, maar of ze die met nog net zo'n blanco geest kan bekijken als ze waarmee ooit het boek las, durft ze niet te voorspellen. Wetenschappelijke kennis kan blijkbaar het onbekommerd genieten beïnvloeden, iets dat niet in de bijsluiter van het boek staat. Je bent gewaarschuwd.

Mokkende bankhanger

Van de zomer verslond Elsje aan het rand van het vakantiezwembad heel wat lettertjes. Naast een aantal prachtromans en ook een lekker flutje had ze een aantal haar onbekende tijdschriften meegenomen: Quest en Psychologie Magazine.

Het eerste was waardeloos, een soortement Kijk voor volwassenen, maar dan met sex als voornaamste leitmotiv. Psychologie vond Elsje wel aardig. Zo stond er een artikel over de puberteit in met als invalshoek: waarom verandert uw enthousiaste boomklimmer in een mokkende bankhanger? En dat al vóórdat de uiterlijke tekenen van de puberteit zich aandienen. De vreselijke onzekerheid en lusteloosheid. Ook hier bleken de hormonen de boosdoeners.

Het artikel werd natuurlijk direct bij de oudste onder de neus geduwd: zij zou immers deze verandering als eerste binnenkort kunnen gaan doormaken.
En ja, hoor, twee maanden verder is het al zo ver. Gelukkig springt onze beginnende puber nog heen en weer tussen het boomklimmerschap en bankhangerschap, dus vooralsnog kan Elsje er met vooral ontroering naar kijken. De oudste: een puber, goh!

Maar goed. Afgelopen zaterdag was het Volkskrant Magazine gewijd aan de Brave Puber. Braaf? Braaf?!? Toen Elsje die verhalen las, sidderde zij inwendig: is dit ons voorland? Meiden die er op hun 13e vrolijk op los pijpen (want dat is geen sex meer sinds de Monica Lewinsky-affaire) en op de dansvloer op school klaargevingerd worden! Pubers die thuis stevig 'indrinken' voordat ze uitgaan (en hun ouders die dat nog oké vinden ook!). Ril, ril, ril!!

God behoede ons allen voor dit schrikbeeld. Want als dat al de Brave Puber is, hoe vreselijk moet het dan wel niet gesteld zijn met de Opstandige Puber?

Verlicht

Vannacht is het De 'Nacht van de Nacht'. In deze nacht gaat in 44 gemeenten het licht uit dan wel wordt het gedimd. Althans, het licht dat kerken, torens en overheidsgebouwen beschijnt.

De nacht van de nacht is een initiatief van Stichting Natuur en Milieu en de Provinciale Milieufederaties en heeft als doel de bevolking van Nederland bewust te maken van het feit dat het in ons land eigenlijk nooit donker is. Met name de hemel boven het kassengebied in de westelijke Randstad, waar Elsje vandaan komt, is 's avonds niet donker te krijgen, maar straalt een onaards, oranje licht uit.

Dat dit initiatief een doorslaand succes wordt, weten de intiatiefnemers op voorhand. Verwezen wordt naar de bewondering die velen uiten voor de prachtige sterrenhemels op hun vakantiebestemming in landen met een stuk minder lichtvervuiling.

Elsje is wel dubbel hierover. De sterrenhemels vakantie zijn inderdaad prachtig, en vreselijk indrukwekkend. Staren in die oneindige verten van het heelal vindt Elsje een duizelingwekkende ervaring. Diepe gedachten, gepeins en ontzag maken ze in Elsje los. Maar vooral ook twijfel: een onbeduidend wezentje als Elsje is op die schaal simpelweg minder dan niets. Zo'n ervaring moet je dus niet te vaak moet hebben anders heeft het leven geen zin meer.

Gelukkig doet de Domstad niet mee aan het initiatief en blijft de ervaring van de nietigheid in het licht van de verste verten behouden voor de vakantietijd.

De boze stiefmoeder

Elsje is een groot fan van sprookjes en dan met name in boekvorm. Al toen ze een klein meisje was, spaarde ze sprookjesboeken. Favoriete sprookjesfiguren waren in die tijd Assepoester maar ook het meisje uit het sprookje van Vrouw Holle. Helaas waren er natuurlijk ook minder prettige figuren, zoals de Grote Boze Wolf en de Heks. Tegenwoordig heeft Elsje meer iets met de boze stiefmoeder. Deze surrogaatmoeder trekt haar eigen kinderen systematisch voor en heeft een bloedhekel aan haar stiefkinderen. Die worden dan ook door haar misbruikt (Assepoester!) of genegeerd.

Sinds Elsje de laatste jaren fungeert als een deeltijdstiefmoeder (heel modern klinkt dat zo!), is ze doodsbang om het stempel 'boos' opgeplakt te krijgen. Om elke schijn ter vermijden noemen de stiefkinderen haar dan ook geen stiefmoeder en zij hen geen stiefkinderen. Leenmoeder en leenkinderen zijn de gebruikte termen in het NSG. Af en toe mogen ze elkaar even lenen, als de echte moeder en/of kinderen niet in de buurt zijn. Of als ze wel in de buurt zijn, inmiddels. En eigenlijk gaat dat allemaal prima. Nou zijn het ook echt leuke leenkinderen dus gemakkelijk om van te houden, vindt Elsje. En natuurlijk zijn de leenkinderen en -moeder wel eens boos op elkaar, maar gelukkig is het meestal goed en gezellig.

Dat niet altijd de stiefmoeder het probleem is, maar ook de stiefvader het predicaat boos kan krijgen, las Elsje in een huiveringwekkende reportage in de Volkskrant van het afgelopen weekend. In deze rapportage werd dit probleem neergezet vanuit het perspectief van wanhopige biologische vaders die machteloos moeten toekijken hoe de nieuwe partner van hun ex hun kinderen misbruikt, mishandelt of zelfs vermoordt. En dat er zo slecht geluisterd wordt naar de signalen over kindermishandeling, zeker als ze van een ex komen.

God zij dank merkt Elsje bij zowel haarzelf als bij Sjaak een groot hart en veel liefde voor de kinderen van de ander. Dus bang voor het welzijn van haar en zijn kinderen als ze in Huize Hengeveld vertoeven is ze absoluut niet. Welk een opluchting!

Nature vs nurture

Als bioloog interesseert Elsje zich natuurlijk altijd voor nature vs. nurture debatten en onderzoeken. Zeker als het om nature en nurture in de genderstudies gaat. Degenen die in 'nature' geloven zeggen dat eigenschappen die doorgaans geklassificeerd worden als typisch vrouwelijk dan wel mannelijk aangeboren zijn. Daarentegen vinden 'nurture'-aanhangers dat al dit soort eigenschappen door de omgeving waarin we opgroeien aangeleerd worden.

In de Volkskrant van afgelopen zaterdag stonden de resultaten van een studie naar het wiskundig inzicht van vrouwen. Als hen tijdens de test werd verteld dat men dacht dat zij slechter zouden scoren dan mannen, bleek dit zo te zijn. Echter, werd er niets verteld, dan scoorden de vrouwen prima. Lijkt een duidelijk gevalletje van nurture dus.

Ook zijn er studies waarbij bv kaartlezen een rol speelt. Daarbij blijkt de gemiddelde man beter in staat dan de gemiddelde vrouw om zonder de kaart te draaien de juiste richting aan te geven. Een gevalletje nature, zou je denken.

Zoals altijd zal de waarheid wel ergens in het midden liggen. Jammer voor deze grrl, die zich er altijd op beroept net zo beta te zijn aangelegd als een gemiddelde vent. Zo niet meer. Toch een 'wijf met kloten'?

Swing it out

In het Volkskrant-magazine stond afgelopen zaterdag een reportage over swingers. Elsje meende dat het een artikel zou zijn waarin zij zich zou kunnen herkennen. Elsje is namelijk dol op swingen. In haar tiener- en studentenjaren swingde zij er flink op los en nog steeds gaat zeer regelmatig de muziek hard aan en wordt er flink op losgeswingd in Huize Hengeveld.

Enthousiast begon Elsje door te bladeren naar het genoemde artikel. Maar oeps, bloos, foutje, bedankt! Swingen blijkt de hedendaagse term voor partnerruil. Niet Elsjes favoriete vrijetijdsbesteding. Elsje zul je niet meer horen over swingen, stel je voor dat ze oneerbare voorstellen uitlokt...

Petje af

Soms is Elsje moe en dan komt ze tot weinig meer dan een beetje buizen. Meestal gaat het dan van zap zapperdezap heen en weer en boeit niets echt. Maar van de week viel ze in het programma van Pauw en Witteman, waar net een discussie tussen de rapper Ali B. en de politicus Jan Peter B. aan de gang was. Elsje heeft geprobeerd een linkje te maken direct naar het begin van de discussie, dat is niet gelukt. Ga ff naar ong 5 min. 40 en geniet mee.

Elsje moest direct grijnzen want Ali B. had een shirt aan met daarop in glitterende letters 'Petje af!', en natuurlijk droeg hij een petje. Maar dit terzijde.

Wat Elsje weerhield van wegzappen was de heerlijk onbevangen manier waarop Ali JP tegemoet trad. Wat nou 'u' zeggen, tegen iedereen aan tafel zeg ik 'jij'. Maar daarnaast bleef Elsje ook om de discussie zelf hangen. Het betrof Israel versus Hezbollah.

JP verviel al snel in flauwe politieke retoriek over het volk dat zo zwaar geleden had (zoals je kon zien in Auschwitz en het Holocaust Museum) en nu zich dus tot het uiterste gesteund moest voelen in de strijd tegen ontkenning... bla, bla, bla. Ali B probeerde daartegenin te brengen dat hetgeen Israel in Libanon had uitgespookt en nog uitspookt toch niemands sympathie kan hebben: wat heeft het Libanese volk nu te maken met de holocaust? Waar is in hemelsnaam het directe verband tussen die twee? En als dat er niet is, kunnen we dan niet gewoon naar de feiten kijken en zien dat Israel een land aangevallen is waarbij onschuldige burgers de lul zijn geworden.

JP probeerde het nog een keer: een land dat strijdt tegen ontkenning.... en: wie voor Hezbollah is... Ali riep: je hoort mij Israel niet ontkennen en ik ben ook niet voor Hezbollah. De alom tegenwoordige neiging om alles wat Israel doet met de mantel der liefde te bedekken maakt een gezonde en kritische discussie hierover onmogelijk.

JP bleef bij zijn punt en Elsje haakte af. Ali had zijn punt gemaakt en bewezen. Petje af voor deze B.

Functioneren

Veel van de dingen die Elsje momenteel doet in haar werk, doet zij voor de eerste keer. Zo ook functioneringsgesprekken voeren. Welliswaar heeft ze vanaf de andere kant van de tafel vaak genoeg gesproken over haar eigen functioneren, nu zat ze best nerveus en uitermate goed voorbereid voor de eerste twee gesprekken klaar. Op dit soort momenten vindt Elsje het toch gek om haar collega's vanuit een hiërarchisch ongelijke rol te moeten benaderen.

De gesprekken verliepen als een trein. Nuttig, eerlijk, niet te soft maar wel in goede harmonie sprak zij met twee van 'haar mensen' (uitdrukking speciaal voor Sjaak!). Elsje is tevreden en haar twee medewerkers ook. Volgende week het volgende setje. Dat ziet Elsje met iets meer vertrouwen tegemoet.

Op dit moment dan wel, want als het eenmaal zover is, zal ze wel weer rete-zenuwachtig zijn. Vraagje aan de ervaren leidinggevenden onder de lezers: wordt het ooit routine, die gesprekken?

Schoon genoeg

De uitslagen zijn binnen: operatie geslaagd, en daarnaast schone wondranden en evenmin tumorcellen in het weggenomen weefsel aangetroffen. Het sloopwerk is gedaan, nu weer beginnen met opbouwen. Elsje slaakt een diepe zucht.

Laatste waarschuwing

Ken je dat? Je krijgt een rekening op de deurmat geserveerd waarvan je denkt: "He, dat klopt niet helemaal. Het klopt trouwens ook niet helemaal niet, maar toch niet genoeg om tot betaling over te gaan. Dat moet ik even uitzoeken". Dus die rekening blijft even liggen.

Als je dan eindelijk een momentje hebt kunnen vinden om de financiele administratie van de rekeningstuurder te attenderen op het feit dat er een fout gemaakt is, is de financiele administratie natuurlijk niet bereikbaar. "Nee, op woensdag werkt er nooit iemand", of "Nee, ik krijg geen gehoor, kunt u het later nog eens proberen?" zijn slechts enkele van de mogelijke reacties die je dan krijgen kunt. Om GEK van te worden!

Zoiets ook overkwam Elsje. Een rekening voor de toch al peperdure kinderopvang bleek nog iets gepeperder dan gewoonlijk. Het juiste bedrag werd overgemaakt maar zoals dat gaat werd dezelfde dag nog een herinneringsnota door de postbode bezorgd. Natuurlijk hing Elsje direct aan de telefoon maar helaas: "De financiele administratie is deze week op vakantie en bovendien werkt ze nooit op woensdag". Met verbluffende tegenwoordigheid van geest vroeg Elsje of er misschien een mogelijkheid was om zich via de mail met deze persoon in contact te stellen. En zowaar: ze kreeg een mailadres.

Nu ze toch bezig was, stuurde Elsje direct een mail waarin ze de situatie haarfijn uitlegde. Ze verzond deze mail in de naieve veronderstelling dat hiermee het probleem opgelost zou zijn. En het leek ook die kant op te gaan want keurig netjes kreeg Elsje antwoord van de inmiddels op het nest teruggekeerde financiele administratie dat er inderdaad een fout was gemaakt die direct rechtgezet zou gaan worden. Opluchting alom. Ware het niet dat twee dagen later een aanmaning afgeleverd werd.

Na nog enig heen-en-weer gemail dacht Elsje gisteren nu dan echt een punt te kunnen zetten achter deze zaak. Maar u snapt het al: vanmorgen een 'laaste aanmaning' ontvangen. Nog zotter is dat er daarnaast een tweede envelop op de deurmat lag, waarin melding werd gemaakt van een bedrag dat teveel betaald zou zijn.

Elsje heeft nu de financiele administratie maar een laatste waarschuwing gestuurd. Per mail want: "Helaas, de onze organisatie is momenteel wegens een bedrijfsuitje telefonisch niet bereikbaar"...

Honderd procent Elsje (2)

Testjes, testjes: Elsje is er dol op. Of het nu over vriendschappen en relaties (in bijvoorbeeld Viva), over ouderschap (in opvoedbladen als J/M) of over je rijgedrag (natuurlijk elke maand in de Kampioen) gaat: schotel Elsje een meerkeuzetestje voor en ze lepelt haar type zo voor je op. En vandaag de dag geeft internet toegang tot een enorme hoeveelheid aan do-this-at-home testjes. Voor een Elsje een paradijs dus. Een 'Sex and the city'-testje een paar maanden geleden leverde dit resultaat op en later leverde een culinair testje dit op. Geen slechte combinatie, toch?

Momenteel is Elsje bezig zich voor haar nieuwe baan voor te bereiden op een heuse teambuildingssessie. En daarbij horen natuurlijk weer de nodige testjes. Reden genoeg om zich lekker te voelen voor Elsje.

Bij haar op het werk worden teams samengesteld op basis van de Belbin Teamrollen. Dit met het oog op complementariteit van teamrollen zodat zo effectief mogelijk gewerkt kan worden.

En dus vulde Elsje een hele zooi aan vragenlijsten in. Daaruit blijkt Elsje 50 % brononderzoeker, 40 % groepswerker en 10 % vormer te zijn. Bij elkaar gelukkig alweer 100 % Elsje.

Maar ja, daarnaast bleek zij ook nog een loslopend of stuiterend brein. Hoeveel procent extra Elsje dat oplevert is haar niet bekend. Hoe dan ook, dat verklaart kennelijk waarom zij voor sommigen kennelijk soms iets teveel Elsje kan zijn...

Als je jezelf wilt testen, kan dat trouwens hier.

Waar is weg zeven?

Twee jaar geleden gaf Elsje haar oudste kind een bezoekje aan de schouwburg kado voor haar verjaardag. Het werd de kindermusical 'De zevensprong', gebaseerd op het gelijknamige boek van Tonke Dragt. Dit boek draait om meester Frans van der Steg, die als huisleraar in het Trappenhuis de tienjarige Geert-Jan Grisenstein helpt met het vinden van een lang verborgen schat.

De uitvoering was een feest en de CD met de liedjes werd direct aangeschaft. Sindsdien schalt met grote regelmaat de stem van Menno Bentveld als meester Frans van der Steg door de woonkamer. Favoriet liedje van Sjaak is het Zevenspronglied:

Eén naar het dorp,
naar de stad dat is twee.
Drie is de Kruidenhof.
Vier het café.
Vijf gaat naar Langelaan,
zes naar de tent.
Maar waar is weg zeven?
Dat is onbekend.

In de ban van dit geweldige kinderboek is het hele NSG onlangs naar Ruurlo getogen om daar de Zevensprongroute te fietsen. Deze route van een km of 15 voert je langs allerlei opdrachten die je helpen om het mysterie van het Trappenhuis op te lossen en zo de schat te vinden. Heel slim is die natuurlijk verborgen in een pannenkoekrestaurant (waar ze overigens uitstekende pannenkoeken serveren).

Het Zevenspronglied wordt in het NSG ook vaak gezongen als de TomTom aangaat. Dit navigatiesysteem, hier in huis Thomtidom gedoopt (naar de magiër uit de Zevensprong), helpt je immers om overal te komen, of het nu de Kruidenhof is of Langelaan. Tenminste, meestal. Want in het jaar dat TomTom Elsje de weg wijst, is ze al een aantal keer niet goed uitgekomen of via een enorme omweg. Dan is een SjaakSjaak, met zijn fabuleuze kaartgeheugen, wel zo handig in het gebruik en daarnaast een stuk gezelliger.

She's always a woman to me

Eerder schreef Elsje over de vriendin met borstkanker. We zijn inmiddels 5 maanden verder en er is een hoop gebeurd. Borstbeparende operatie, gevolgd door een borstamputatie, chemokuren, bestralingen en last but not least hormoontherapie.

Onlangs besloot ze om ook haar tweede borst en haar eierstokken te laten verwijderen omdat de tumor hormoongevoelig was en zo minder aangrijpingspunten heeft om weer de kop op te kunnen steken. Die preventieve operatie heeft vandaag plaatsgevonden.

Elsje kan zich de twijfel (moet ik dat nou wel of niet doen) zo goed voorstellen. Om je zieke borstweefsel weg te laten halen: no problem! Maar om in gezond weefsel te laten snijden, zeker als dat je van buiten en van binnen radicaal veranderen zal, is nog niet zo makkelijk. Een troost: ook zonder de hele santekraam aan typisch vrouwelijke lichaamsdelen blijft ze 100 % vrouw.

Geniet van Magritte

Vandaag waren Elsje en Sjaak met het hele gezin in museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam. Er is namelijk op dit moment een tentoonstelling van de Belgische kunstenaar René Magritte (1898 - 1967) te zien, met als titel 'Voici Magritte'. Deze kunstenaar is wereldberoemd doordat hij de werkelijkheid van alledag net zo een draai weet te geven dat er zeer verassende dingen uitkomen.

Een jaar of 15 geleden was er een veel grotere tenstoonstelling in Oostende. Daar kocht Elsje een boekje over het werk van Magritte om na te genieten. Dit boekje wordt nog steeds zeer regelmatig uit de kast gepakt.

Enig was het om de kinderen in te wijden in de geheimen van Magritte. "Ceci n'est pas une pipe", maar wat zie je dan wel, wat zie je niet, wat betekent dit allemaal eigenlijk? Het "Hè'? Hé!" was niet van de lucht: puur genot. En zo mooi hoe alle kinderen steeds weer verschillende dingen in de werken zagen en er uit haalden. Zo riep er één bij het plaatje dat Elsje hierboven gebruikt: "Hé mam, it's raining men!"

Ook vandaag nam Elsje weer een boek mee: de catalogus van de tentoonstelling. Om de komende 15 jaar weer vooruit te kunnen.

Elsje kan kort zijn. Gaat dat zien: geniet van Magritte! Nog te zien tot 3 december...

Ken uw klassiekers

Elsje is een echte waterlander. Zo huilt zij niet alleen gemakkelijk en vaak, maar verdient zij ook haar geld ermee. Daarnaast is ze een poëzie-enthousiasteling. Combineer die drie zaken en je komt uit bij Hendrik Marsman: Herinnering aan Holland.

Van de week citeerde Elsje op het werk enkele regels hieruit aan een aantal jongere collega's, maar kreeg van hen slechts blanco blikken hierop. Daarom deze oproep: Ken uw Klassiekers, en begin met Marsman!

Herinnering aan Holland

Denkend aan Holland
zie ik brede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hoge pluimen
aan de einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een groots verband.
De lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.

Ik word danseres in Parijs!

Vandaag is de jongste met balletles begonnen. Met een stuk of tien andere meiskes van 6 en 7 jaar in roze balletpakjes dartelden ze onder leiding van juf Eva door de danszaal. Het was meer spelen dan balletles zoals Elsje die op die leeftijd heeft gehad. Niks aan de barre de eerste, tweede en derde positie oefenen op de maat van de pianomuziek, gespeeld met de straf tikkende metronoom. Nee, tegenwoordig is het springen, draaien, buigen op vrolijk geplingplong van harpen, en heupwiegen en billenschudden op Oosterse en Zuid-Amerikaanse ritmes. Dolle pret dus.

Het enthousiasme waarmee thuis de geleerde sprongetjes, heupschudjes en armbeweginkjes nog eens geshowd werden deed Elsje ineens denken aan hoe zij met haar zussen prima ballerina speelde. Een van hen riep dan altijd, als ze het spel zat was: 'ik word danseres in Parijs', ondertussen op een been balancerend met het andere been gestrekt naar achteren en de armen gestrekt naar voren. Heel irritant en steevast het einde van het spel en het begin van ruzie.

Elsjes balletlessen hielden op toen het gezin verhuisde naar een andere stad. Daar deed ze nog aan volksdansen (dit wordt een apart blogje!) en een blauwe maandag jazzballet maar dit waren geen blijverdjes. Ook Elsjes zus liep een danscarrière mis want zij kan sinds een aanrijding, nu alweer bijna 10 jaar geleden, helaas niet meer dansen. Haar internationale ambities bleven wel. Dus wie weet gaat wonen in Parijs ooit nog lukken en kan zij daar gaan genieten van haar nichtje als prima ballerina. De tijd zal het leren.

Bij de beesten af

Sjaak en Elsje hebben zo vreselijk hard gewerkt dit weekend, het was gewoon bij de beesten af. Studeerkamer leeggemaakt, veeeel planken opgehangen, de laatste verhuisdozen uitgepakt, op de nieuwe planken uitgestald en de studeerkamer opnieuw ingericht. En passent ook de slaapkamer opnieuw ingericht en ach, toen we toch bezig waren, gelijk maar het opberghok uitgerust met een nieuwe kast, en de spullen die niet weg moeten, netjes in dozen gedaan en op zolder weggeborgen. De spullen die geen plekje meer mochten verwerven in het huis, staan nu panklaar om afgevoerd te gaan worden.

Daarnaast heeft Elsje zaterdag een nieuwe eettafel gekocht. Jammer genoeg wordt die pas in week 49 geleverd, anders hadden Sjaak en Elsje de verleiding vast niet kunnen weerstaan en de woonkamer ook nog onderworpen aan een Grote Beurt.

Uitgeblust maar zeer tevreden zit Elsje nu op de bank, met de laptop op schoot te wachten tot 24 gaat beginnen. Dat is om half 11 en aangezien RTL7 dubbele afleveringen uitzendt, wordt het weer een latertje.

De lezer begrijpt, dat Elsje na zo'n weekend hard toe is aan de nodige rust. Tijd om lekker aan het werk te gaan morgen. Sjaak moet dan nog even door, die brengt een volle Vinvis richting de stort.

Kindvriendelijk

Een van de spruiten moet een kleine chirurgische ingreep (amandelen verwijderen) ondergaan en dat vergt tegenwoordig heel wat voorbereiding. Waar je lang geleden als kind door de dorpssmid met een gloeiende tang onverwachts te pakken genomen werd, is 'goede voorbereiding van je kind' nu het devies. Die voorbereiding begint met een stapel voorlichtingsboekjes die je direct na de beslissing dat er geopereerd zal gaan worden in handen gedrukt krijgt, met het advies om die uitgebreid met je kind door te nemen.

En de voorlichtingstrein rijdt verder: een prachtige internetsite vertelt van alles, daarnaast krijg je een rondleiding over de afdeling, waar bij binnenkomst het eerste ijsje al uitgedeeld wordt, zie je een voorlichtingsfilm met als sterspelers een jochie van een jaar of 5 en een meiske van een jaar of 10 en heb je een gesprekje met een speciaal hiervoor opgeleide verpleegkundige. Die alle vragen die jijzelf of je kind hebt beantwoordt. En daaraan toevoegt dat op de dag van de operatie ze met alle liefde dezelfde en andere vragen (nog eens) zal beantwoorden.

De spruit in kwestie vond het reuze-interessant allemaal. Hij stelde tig vragen en luisterde aandachtig naar de 'zuster'. Een geslaagde voorbereiding, zeker toen de speciale verdovingspleisters voor het infuus alvast mee naar huis mochten worden genomen. Erg kindvriendelijk dus.

En toch vindt Elsje het ook wel een zware belasting voor het kind. Want door al die voorkennis is hij nu al danig onder de indruk en behoorlijk nerveus. Sinds hij weet dat hij geopereerd moet worden, slaapt hij erg slecht. En wie weet moet hij nog weken wachten voor hij aan de beurt is. En slaapt hij dus weken slecht. Is dat kindvriendelijk?? Elsje weet het niet hoor. Ze hoopt maar op een snelle oproep.

Ken ik jou niet ergens van?

Effectieve, en daarnaast originele, openingszinnen: hoeveel ken je daar van? Elsje niet bijster veel.

'Ken ik jou niet ergens van?' is natuurlijk de bekendste, en best wel effectief, want die geeft beiden de kans om in korte tijd te verkennen of er gemeenschappelijke interesses cq. vriendenkringen zijn. Matcht dat, dan kan het nog wel wat worden. Varianten hierop als: 'Ben jij niet de vriendin van Huppelepup?', 'Werk jij niet bij de HEMA?' en meer van dit soort vallen even in deze categorie.

'Heb je een vuurtje?' is bij Elsje, fanatiek antirookster, een absolute showstopper. Tenzij degene die Elsje aan zou spreken met een roos en een kaars voor haar zou staan, dan zit er nog een kansje in dat Elsje dit wel origineel zou vinden. Overigens is dit nog nooit gebeurd, dus het is slechts hypothetisch. En na deze biecht natuurlijk ook niet meer origineel.

Daar houdt Elsjes ervaring wel zo'n beetje bij op. Kennelijk is het moeilijk om origineel te zijn op dit gebied. Vorige week echter, ontmoette Elsje iemand die het gesprek probeerde te openen met de vraag: 'Hoeveel diploma's heb jij eigenlijk?' Elsje moest hierom wel grijnzen. Origineel was deze openingszin wel, maar effectief eigenlijk niet, want Elsje had weinig zin om die intieme kennis te delen met deze wildvreemde.

En zo is er eigenlijk altijd wel wat. Uitdaging aan de lezer: verzin een goede, maar originele, openingszin. De leukste wint: Elsjes lach. PS. En niet hier jatten hoor!

Dress to impress

Af en toe ergert Elsje zich vreselijk aan haar werkomgeving. Een inspectiedienst is namelijk een behoorlijk conservatieve omgeving. En dat merk je. Hrmpf.

Vandaag was weer zo'n dag. Het onderwerp tijdens de lunch betrof kledingregels voor vrouwen in 'ons soort functies'. Aanleiding was de presentatie die een van de collega's moest houden voor een gezelschap van Hoge Dames en Dito Heren. Haar was door de baas op het hart gedrukt zich voor deze Gelegenheid toch vooral correct te kleden. Afgezien van het feit dat het een motie van wantrouwen was jegens het inschattingsvermogen van de desbetreffende dame was het natuurlijk een heerlijk lunchonderwerp. Want wat is eigenlijk precies Correct Gekleed? Liep ze er die dag dan niet Correct Gekleed bij? Een drukke discussie ontstond.

De baas meende, na zijn aansporing, enige toelichting te moeten verschaffen op zijn visie op correcte kleding door een printout van een artikeltje op Internet op het bureau van de collega te leggen met de titel: Dress to impress. Strekking: gebruik je vrouwelijkheid in deze machowereld maar laat het je gesprekspartners niet afleiden van de inhoud die je brengt. Dus vooral niets opvallends aantrekken hoor!

Elsje heeft er veel moeite mee dat de baas zich denkt te moeten bemoeien met hoe de vrouwen in de organisatie gekleed gaan. Het is tenslotte niet ZIJN organisatie, maar die van alle medewerkers samen. Daarbovenop vond ze het artikel zo vreselijk achterhaald. We leven wel in de 21e eeuw hoor! En in die eeuw is het laten zien van een beetje bloot of het dragen van opvallende dessins absoluut geen taboe meer. Ook niet voor vrouwen van boven de 16.

Nu alleen nog die mannen die not niet helemaal zijn aanbeland in deze eeuw hiervan zien te overtuigen!

Structuur- of structurele oplossingen

Elsje wordt er de laatste tijd steeds mee geconfronteerd, het ergert haar steeds meer en dus: tijd om het bloggen maar weer eens van stal te halen!

Waar gaat het over? Een voorbeeld. Vorige week bezocht Elsje een zgn. 'toekomstdebat' over water. Onder toeziend oog van WA werd daar door tout bestuurlijk Nederland gediscussieerd over het waterbeheer van de toekomst. Bij Elsje begint de toekomst ergens in, nou ja, zeg het einde van deze eeuw of zo. Dus ze verwachtte een debat dat ging over de 22e eeuw en verder. Teleurgesteld moest ze constateren dat het vermogen om verder dan 5 jaar vooruit te kijken bij de meeste bezoekers ontbrak. En door het ontbreken van dit vermogen, ontbrak ook elke durf om over onorthodoxe oplossingen voor de aan het begin van de dag geschetste toekomstscenario's na te denken. En was er eens iemand die dat durfde, dan werd diegene uitgehoond wegens 'dat is toch helemaal niet realistisch' of 'er is nog tijd zat, we kunnen dán wel reageren'. Zo kom je dus nergens!

Nog zo'n voorbeeld: de huidige politieke wens om tot vermindering van de toezichtlast voor burgers en bedrijven te komen. Zonder dat er nagedacht wordt over welk probleem nou precies opgelost moet worden als je het hebt over 'toezichtlast', wordt de oplossing maar vast aangedragen: regels schrappen en inspectiediensten laten fuseren. Alsof hiermee automatisch de Hogere Doelen (zoals bv veiligheid of beter onderwijs of betrouwbaar openbaar vervoer) bereikt worden. Dat vraagt men zich niet af, daar gaat het debat niet over! Nee, men schiet direct in structuuroplossingen, die wellicht (zelfs zeer waarschijnlijk) niet tot structurele oplossingen zullen leiden. Korte termijndenken, dat is het!

Gisteren stond in de Volkskrant een gloedvol betoog over hetgeen in bijna alle verkiezingsprogramma's terecht is gekomen: inkrimpen van het ambtenarenapparaat. Ook hier, zo schreven Pauline Meurs, Erik Schrijvers en Gerard de Vries is is sprake van het kiezen voor een structuuroplossing zonder eerst te hebben besloten welke taken het ambtenarenapparaat moet uitvoeren en welk aantal ambtenaren daar dan bij hoort. Gods woord in de ouderling Elsje!

Elsje doet hier een oproep: laten we durf tonen om het hier en nu los te laten en toekomstscenario's, hoe bizar ook (op het eerste gezicht althans) te verkennen. Laten we problemen definieren en doelstellingen in plaats van oplossingen formuleren. En ook: laten we ophouden met in kortetermijn structuuroplossingen het panacee te zien voor hetgeen op lange termijn op ons afkomt!

Beker

Wat een weekend! Althans, op sportgebied dan wel te verstaan. Alle drie de voetballertjes hier in huis hebben gevoetbald voor de beker en alle drie wonnen ze DIK! Als er deze komende week wederom gewonnen wordt, gaan we al een heel eind richting de Kuip (zo riep Sjaak direct al). En aangezien dat tenslotte het walhalla voor de Feyenoord-liefhebbende Kameraadjes van Sjaak en Elsje is, is de stemming in Huize HEMAJAS uitstekend.

Elsje wil deze uitgelaten stemming niet bederven, maar eerlijk gezegd zou ze er niet echt rouwig om zijn als de volgende ronde niet zouden worden overleefd. De volgende rondes worden namelijk op de meest werkende-ouder-onvriendelijke tijdstippen en dito sportvelden gespeeld die je je maar kunt voorstellen: dinsdagavond om 17.30 uur ergens achter Woerden bijvoorbeeld. Of donderdagavond om 18 uur aan de uiterste noordpunt van Maarssen of meer van dat soort ellende.

Het gewone geregeld rondom de voetbaltrainingen en de competitie is eigenlijk al wel meer dan voldoende. Elsje laat als normaal gesproken toch wel redelijk trouwe supporter verstek gaan, hoor. Eigenlijk is Elsje simpelweg niet geschikt voor het leven als ouder van een topsporter, zodra die sport zich buiten de weekends afspeelt.

Consuminderen

In de dagen dat de oudste dochter en Elsje in Barcelona waren, stond er een aantal activiteiten op het program. Over de Gaudí-dag schreef Elsje gisteren, vandaag het tweede belangrijke item: winkelen. Er moesten natuurlijk souvenirs worden aangeschaft, evenals kadootjes voor de thuisblijvers. Tot slot wilde Elsje haar collectie Spaanstalige boeken, CDs en films aanvullen.

Barcelona is een heerlijke stad om gezellig te shoppen. Er is een eigenlijk best klein stadscentrum dus alles is te belopen. In dit centrum kun je allerlei leuke typisch Barcelonese winkeltjes vinden. En daarnaast een flink aantal Spaanse ketens vertegenwoordigd, zoals warenhuis El Corte Inglés, en de modeketen Zara. Het shoppen was gezellig en succesvol. Dus afgeladen keerden Elsje en haar spruit terug naar het hotel.

Een uurtje later, na genoten te hebben van een andere typisch Spaanse gewoonte, de siësta, liepen zij weer over straat om te gaan eten. Overal zagen zij mensen met tasjes, tasjes, tasjes. En de winkels bleven maar open, al was het inmiddels al behoorlijk laat in de avond. En de mensen bleven maar die winkels ingaan om nog meer te kopen. En waarvan zij eerder die dag nog volop genoot, daarvan kreeg Elsje het nu ineens benauwd. Kan het misschien wat minder? Is het misschien tijd om het begrip consuminderen weer nieuw leven in te blazen? In het kader van 'een betere wereld begint bij jezelf' gaat Elsje voorlopig niet meer gezellig shoppen.

La sagrada familia

In Barcelona kun je niet om Antoni Gaudí heen. Niet dat Elsje daar problemen mee heeft, integendeel: ze is dol op de prachtige bouwwerken van deze man! De vormen, de kleuren, alles is even aansprekend. Kijk naar werken als Casa Batlló, Palau Güell of Park Güell (door de Wikipedia ten onrechte gespeld met een c!) en je krijgt een aardig inkijkje in wat Elsje intrigeert.

Bij een vorig bezoek aan Barcelona, in 2002 (het Gaudí-jaar), bleek vooral Casa Milà het meest verassend. Dit keer waren het de enorme vorderingen die waren gemaakt in de Sagrada Familia. Ineens zaten er gebrandschilderde ramen in deze tempel van de boetedoening in aanbouw. De normaal gesproken toch zo seculiere Elsje schoot direct in de 'Kraantje Lek'-modus.

De afgelopen week heeft Elsje zich eindelijk ook iets meer verdiept in de persoon Antoni Gaudí. Dat viel niet mee. Het blijkt een enorm conservatieve zak te zijn geweest, en nog roomser dan de Paus. Elsje heeft dus besloten dat ze met Gaudí om zal gaan zoals met schrijvers: geniet van hun werk, laat de schrijver erachter in de anonimiteit. Vertaald naar de architectuur wordt dat: geniet van de bouwwerken, maar vergeet de persoon van de bouwmeester erachter.

Bij thuiskomst bleek Elsje niet de enige die zich bezig had gehouden met Gaudí. Sjaak had ter ere van deze stedentrip het album Gaudí van the Alan Parsons Project gedownload. Met daarop als klapstuk het nummer La Sagrada Familia. Blijkbaar is niet alleen Elsje lyrisch over de werken van Gaudí.

Hoge nood

Elsje is van nature een enorm zeikwijf. Altijd als ze ergens binnenkomt, lokaliseert ze eerst het toilet en monstert de staat waarin die verkeert. Want het kleinste kamertje moet wel kraakhelder zijn. In de stad weet ze precies de cafes en warenhuizen waar de toiletten schoon zijn. Menig camping is op grond van de hoge eisen die Elsje stelt aan haar sanitaire ontspanning als onvoldoende bestempeld. Bij onvoldoende hygiene blokkeert haar sluitspier namelijk, met buikpijn als gevolg.

Soms echter is de nood zo hoog dat Elsje dwars door die blokkade op de meest smerige plees toch kan, kokkend en al. Bijvoorbeeld in het vliegtuig. Op die hoogte is er simpelweg geen alternatief.

Vanmorgen stond in de Volkskrant een berichtje over een piloot die tijdens een vlucht naar het toilet moest. Hij had het vliegtuig ondertussen op de automatische piloot gezet. Maar toen blokkeerde niet zijn sluitspier, maar wel de deur. Zijn hoge nood veroorzaakte bijna dito landing, want pas vlak daarvoor kon hij uit het wc-hokje bevrijd worden.

Elsje neemt zich per direct voor in het vliegtuig niet meer naar het toilet te gaan. Dan maar liever buikpijn!

Wat een weer weer

De afgelopen dagen is Elsje met het oudste kind in Barcelona geweest, waarover later nog veel meer. Toen ze vertrokken plensde het en bij terugkomst nog steeds. "Wat een weer weer" riep Elsje, waarop in haar hoofd direct het liedje uit Tita Tovenaar opborrelde:

Wat een weer weer, wat een weer
Regen plenst weer langs de ramen
En de wind die gaat tekeer
Wat een weer weer, wat een weer

Leuker eigenlijk is het regenliedje uit Ja zuster, nee zuster:

Loopt u zo alleen in de regen, juffrouw?
Mag ik u een eindje vergezellen?
Nou, ik ben daar eigenlijk tegen, mijnheer
Dat zal ik u wel dadelijk vertellen
(...)
Samen met u onder een paraplu, wiedewie
Samen met u onder een paraplu

En zo floepten er aan de lopende band regenachtige songs op in Elsjes hoofd. Wat dacht u van de klassieker: Singin' in the rain uit de gelijknamige film? Ritme van de Regen van Rob de Nijs? It's raining again van Supertramp? Here comes the rain again van de Eurythmics? And when the rain begins to fall van Germaine Jackson en Pia Zadora? Rain down on me van Kane? November rain van Guns 'n Roses (ok, het is nog augustus, deze telt niet mee)? It's raining men van the Weathergirls? Purple rain van Prince (deze laatste twee gaan natuurlijk niet over regen, tellen dus ook niet mee)?

Kennelijk kietelt regen de creativiteit! Maar o jee, wat als al deze natte muziek het effect heeft van een regendans? Dan zit Elsje de komende maanden alleen nog maar tegen regengordijnen aan te kijken... Snel gedacht aan iets zonnigers! Net uit Barcelona komende houdt Elsje het daarom voor vandaag maar op: Summer in the city van The lovin' spoonful (trouwens geweldig gecoverd door Joe Cocker)

Hot town, summer in the city
Back of my neck getting dirty and gritty
Been down, isn't it a pity
Doesn't seem to be a shadow in the city