Als laatste culturele activiteit bezochten Sjaak en Elsje het Kamermuziekfestival. In de blokkendoos aan de rand van de stad die het Muziekcentrum Vredenburg tijdelijk moet vervangen, dat grondig opgeknapt wordt.
Onder leiding van Janine Jansen probeerde een achttal strijkers de zaal in vervoering te brengen. Helaas is kamermuziek in een grote concertzaal niet zo´n gelukkige keus. Ondanks dat het publiek zich voorbeeldig gedroeg (gehoest werd er alleen tussen de delen van het concert in en boterhammen werden niet genuttigd), was het geluid van de strijkers geschikter voor een wat kleinere zaal, of een van de kerken die ook dienst doen als podiumlocatie. Maar na de pauze kon het quintet van Schubert de harten van Elsje en Sjaak wel veroveren.
En nu op naar dat andere soort strijkers...
maandag 31 december 2007
Strijkers
zondag 30 december 2007
Wat is er toch mis met... (4)
Wat is er mis met U? Overal waar Elsje komt, valt het haar op dat er nog maar zelden gevousvoyeerd wordt. Alom is het 'jij' en 'jou' dat de klok slaat.
Elsje heeft als meisje geleerd dat je volwassenen die je niet kent, of ze nou ouder of jonger zijn, met 'u' aanspreekt. En daarnaast mensen met een zekere mate van gezag (zoals de buurman/vrouw, je oom/tante). En sowieso altijd het personeel in winkels, restaurants, de buschauffeur, de leerkracht, de dame achter het loket etc.
Natuurlijk vond ook zij het wel eens overdreven. Zo had Elsje een tante die werkelijk iedereen U noemde (nadrukkelijk met hoofdletter ook nog). Zelfs de toch veel jongere familieleden, bij uitstek toch een categorie jongere bekenden en dus geschikt om te tutoyeren, werden door haar met 'U' aangesproken.
Om zich heen ziet Elsje kinderen die oudere en onbekende mensen met 'jij' en 'jou' aanspreken, hun leerkracht bij de voornaam noemen. En dat stoort haar wel een beetje. Is Elsje misschien een tikkie ouderwets of gaat U ten onder? Is tutoyeren de nieuwe norm, en moet Elsje ook dat maar als beleefd beschouwen?
Maar weer eens een stokje
In deze tijd van het jaar luistert het NSG altijd graag naar de Top 2000. Ook de tv-uitzendingen met Matthijs en Leo bekijken zij trouw. En zo kom je nog eens op het idee voor een stokje. Matthijs vroeg afgelopen vrijdag namelijk aan het publiek: "wat is het nummer in de Top2000 waar je vroeger dol op was en waar je je nu voor schaamt?"
Die vraag vindt Elsje een mooi onderwerp voor een stokje. Gooi je schaamte op het web! En om zelf direct met de billen bloot te gaan: voor Elsje was het Woman in Love van Barbra Streisand...
Trouwens, als je toch op het linkje klikt, mag je gelijk een gooi doen naar de leeftijd van Ms Drijfzand!
(hint: ze is van 1942)
zaterdag 29 december 2007
Kerstkaarten schrijven
Een bekentenis: jarenlang heeft Elsje geen kerstkaarten geschreven. Geen zin, geen puf, geen tijd, geen weetzijveel. In ieder geval had ze zich voor dit jaar voorgenomen de schade eens flink in te halen. Gewapend met een fijne pen, een stapel nieuwjaarskaarten (want de kerstdagen waren inmiddels toch alweer verstreken), kerstpostzegels en het adressenboekje zette zij zich deze middag aan de tafel om te schrijven.
Maar toen begon de ellende. Want bij wie van je contacten kun je na vijf jaar eindelijk weer eens wat van je laten horen? Wie kun je na deze tijd eigenlijk gewoon doorstrepen? Wie gelooft er dat je al die jaren helemaal geen kaarten schreef, maar denkt dat je alleen hem/haar oversloeg? Wil je met al die mensen eigenlijk nog wel weer contact hebben? Woont iedereen nog op het adres dat al die jaren ongebruikt in je boekje heeft gestaan? Hoe heet de jongste telg van Marietje ook al weer, die twee jaar geleden nog zo'n leuk geboortekaartje had gestuurd? Sla je nu niet iemand over?
Hoofdpijn heeft Elsje ervan gekregen! Maar de stapel is in de tijdelijk versmalde gleuf van de brievenbus verdwenen. Nu de paracetamol naar binnen laten glijden.
Excuses aan al diegenen die na dit verhaal hopen op een persoonlijke kaart en die niet krijgen. Elsjes adresboekje is niet altijd even betrouwbaar. Het ligt echt niet aan een kwijnende Tante Pos.
Note to self: (goed?) voornemen voor einde 2008: alleen kaarten sturen aan mensen die jou een kaartje sturen.
Note to self (2): voorraad paracetamol nog voor het einde van dit jaar aanvullen.
donderdag 13 december 2007
If I were a rich girl
Het afgelopen weekend is Elsje met haar moeder naar Londen geweest. Nee, niet om te kerstshoppen, maar om zich een weekend lang in diverse theaters op te sluiten.
Vrijdag bezochten zij Fiddler on the roof, het wereldberoemde verhaal van de Russisch-Joodse Tevye, vader van vijf dochters die hij het liefst traditioneel uit zou willen huwelijken. Maar ja, dat zijn meiden gelukkig worden is voor hem ook belangrijk. En dat botst wel eens. Een heerlijke voorstelling met allerlei bekende liedjes, zoals het 'If I were a rich man'.
Zaterdag gingen zij naar het langstlopende toneelstuk ter wereld: The Mousetrap. Geheel in jaren '50-sfeer, met dito speelstijl. Hierdoor voelden Elsje en haar moeder zich toen ze weer buiten kwamen alsof ze een reis met de tijdmachine gemaakt hadden.
Zondags deden zij een marathonzitting door naar Nicholas Nickleby te gaan. In twee zittingen van ruim drie uur elk werden ze geheel ondergedompeld in Dickens. Wat een prestatie van de spelers, wat een genot.
Ja, If she were a rich girl, dan wist Elsje het wel. Dan deed ze dit soort weekends elke maand!
En ja, Ina, de afkoopsom is betaald.
zaterdag 1 december 2007
Wat is er toch mis met... (3)
Vandaag in de serie 'wat is er toch mis met' aandacht voor: Oom agent. Waar is die strenge doch rechtvaardige bromsnor gebleven, die de jeugd in het gareel hield, de inbreker betrapte en vlotjes inrekende en verdwaalde toeristen de juiste weg wees? Die de vriend van elke welopgevoede burger was?
Elsje komt die agent niet meer tegen. Maar een totaal andere soort, per definitie niet je vriend. Zo liep ze afgelopen donderdag bij de Haagse Schouwburg langs een politieauto met draaiende motor en zag dat een van de koplampen defect was. Aardig als Elsje is, wilde ze de chauffeur waarschuwen dat hij zich natuurlijk niet zo in het verkeer begeven kon. Ze liep dus naar de zijkant van de auto om de agent duidelijk te maken wat er aan de hand was. Die hield zijn raampje echter stijf dicht, keek Elsje agressief aan en maakte een afwerend gebaar, dat door Elsje alleen maar geïnterpreteerd kan worden als: "flikker op!". Nou ja! En dat terwijl de politie in een enorme mediacampagne druk bezig is collega's te werven 'die mensen willen helpen'.
Later bedacht Elsje dat de Schouwburg tegenover de Amerikaanse ambassade is. Zou dat de reactie van de agent kunnen verklaren? Was het angst? Zou hij in haar een mogelijke terrorist hebben gezien? Dat zou dan getuigen van verrekte weinig mensenkennis! En het geeft Elsje ook een naar gevoel: angst is immers een slechte raadgever en laat mensen rare dingen doen.
Nee, geef Elsje dan maar liever het volgende exemplaar:
Het Imelda-syndroom
Elsje is over de schreef gegaan en niet voor de eerste keer. Ze heeft geprobeerd het feit nog te verdoezelen door het corpus delictum onder het bed te verstoppen, maar daar bleef het roepen: "Trek mij aan, trek mij aan!" Net zolang tot Elsje niet langer weerstand kon bieden...
Daarom zal Elsje maar een bekentenis afleggen: ze heeft nieuwe schoenen aangeschaft. Alweer. En ook dit keer zijn het schoenen die enkel en alleen elegant zijn. Met als gevolg zero ruimte voor comfort of degelijkheid. Maar zo mooi: mokka-kleurig suede pumps met een donkerbruine strik op de bovenkant, zeer hooggehakt! In de winkel ging Elsje zo vlot akkoord met de suggestie van de verkoopster dat het wel leek alsof ze dringend schoenen nodig had! Pah!
Ooit schreef Elsje six weird things over zichzelf. Ze is bang dat haar schoenen er bij zullen moeten. Bij elk pak een apart paar schoenen, het lijkt wel een verslaving. Het Imelda-syndroom ligt op de loer.
Een greep uit de collectie: zwarte en lichtbruine hooggehakte sandaaltjes, bruinrode hooggehakte pumps, blauwzwarte zeer hooggehakte pumps, bruine lage puntschoentjes, zandkleurige en veelkleurig zomerse maar toch elegante instappers, donkergrijsblauwe espadrilles, hooggehakte bruine hoge laarzen, zwarte korte laarsjes. En dan heeft Elsje ook nog een aantal verstandiger paren schoenen: wandelschoenen, gympies, kurken sandalen, regenlaarzen, sauna - en teenslippers, sloffen...
Het is dat de schoenmaker een paar hooggehakte donkerbruine enkellaarsjes verprutst heeft, anders was er in de kast vast geen plek geweest voor de nieuwste aanwinst...
Wanneer is Elsje rijp voor een bezoek aan de sofa van de shrink? Als ze vijftig paar schoenen heeft? Bij honderd paar? Bij duizend paar?
vrijdag 9 november 2007
Stormachtig
Dit weekend gaat Elsje op reis en wat neemt zij mee? Sjaak, wandelschoenen en ook Wolkers. Want de bestemming is Texel. Tenminste, als de veerboten weer varen vanavond... wat wel het geval lijkt.
donderdag 8 november 2007
Eindejaarslol
Zij attendeerde me op het inderdaad idioot vroege verschijnen van allerlei oliebollenkraampjes, en bij haar heeft Elsje haar nood geklaagd over plannen die zo langzamerhand gemaakt moeten worden voor de jaarwisseling. Gisteren ook het eerste rotje tussen de fietsspaken gegooid gekregen. Het einde van 2007 nadert met rasse schreden. En dat terwijl het nog maar begin november is.
woensdag 7 november 2007
Wat is er toch mis met... (2)
In de serie: "Wat is er toch mis met" vandaag aandacht voor de moderne concertganger. Wat Elsje namelijk gisterenavond, tijdens het je naar bij de strotgrijpende en virtuoos uitgevoerde concert van het Ragazze Kwartet (leuk linkje, hier kun je een klein stukje luisteren) moest verduren slaat werkelijk alles.
Allereerst kwamen veel bezoekers te laat de zaal binnen. En aangezien het concert zich, vanwege de omvangrijke renovatie van het Muziekcentrum, in een kerk afspeelde, viel dat laatkomen nogal op. Vooral doordat een van de laatkomers op haar hoge hakken stevig klikklakkend door een van de zijbeuken kwam aangestampt. Verder werd er veel gehoest (maar tsja, het is herfst dus veel verkouden mensen in de zaal), snoeppapiertjesgeritseld en gestoelschuifeld. Allemaal nog net te verdragen.
Ware het niet dat achter Elsje een wijf (sorry er is geen ander woord voor) zat, dat zat de snuffen, rochelen, proesten, dat zat te kletsen met iemand die aan de overkant van het gangpad zat, en dat het lef had om na de pauze, net toen Elsje weg wilde zinken in het Strijkkwartet in F (1902/1903) van Maurice Ravel, uit een boterhamzakje ritsel-de-ritsel een boterham al smakkend naar binnen begon te werken. Na afloop ging ze in het gangpad staan juichen. Het ontbrak er nog maar aan dat ze op de vingers ging fluiten.
Kan dat soort mensen nou niet opzouten en Elsje laten genieten van dit werkelijk schitterende concert? Waar is het ouderwetse, keurig geklede, op tijd arriverende, beschaafd de neus afvegende en in stilte van de muziek genietende publiek gebleven?
Wat Elsje betreft kunnen die kleine prijsjes die het mogelijk moeten maken dat jan-en-alleman klassieke concerten kan bijwonen, direct afgeschaft worden. Een flinke prijsverhoging heeft ze voor in alle rust kunnen genieten van de muziek meer dan over!
Herdenking
Toen de juf afgelopen weekend overleed, wisten school noch ouders hoe zij hier het beste mee om konden gaan. Zoiets hadden ze nog niet eerder meegemaakt. Hoe vertel je kinderen dat hun juf zomaar dood is gegaan? Hoe vang je hun emoties op? Hoe vertel je ze dat het goed is om verdrietig te zijn en te huilen, maar dat je ook best plezier mag maken? En dat dit niet betekent dat alle mensen om je heen zomaar dood gaan?
Geholpen door internet stampte de school in alle haast een prachtig draaiboek uit de grond. In de verschillende klassen werden kringgesprekken gehouden, waar natuurlijk ook de dode oma's en hamsters aan bod konden komen. Er werd een herdenkingshoekje ingericht waar kinderen en hun ouders tekeningen, gedichten, brieven en kaarten op konden hangen. Door de handarbeid leerkracht prachtig versierd in roze en paars, de favoriete kleuren van de overledene.
En vandaag was, in Jenaplantraditie, een herdenkingsviering voor de overledene. De directeur van de school legde uit dat een viering niet automatisch feestelijk is, maar dat ook iets verdrietigs zoals dit overlijden gevierd kan worden. Vervolgens las de adjunct-directeur Kikker en het vogeltje voor. Een flink aantal kinderen maakte muziek of las gedichten en briefjes voor. Een lange viering, zeker voor de kleintjes, maar ze waren stil als muizen.
Tot slot werden vanaf het schoolplein, vanuit een hart van stoepkrijt omzoomd met waxinelichtjes, paarse ballonnen opgelaten, met alle namen van de kinderen van de school eraan op paarse sterren. Zo wuifden collega's, kinderen en ouders hun juf uit. Het was een bijzonder mooie herdenkingsviering.
De kinderen vonden het wel wat vreemd dat Elsje met van die natte wangen rondliep, maar schrokken er niet van. Ze kennen hun pappenheimer. Voor hen gaat het gewone leven weer verder: pianoles, voetbal, spelen. Het is tenslotte woensdag. Elsje loopt nog wat wiebelig, met branderige ogen rond. Maar ook voor haar gaat het leven natuurlijk weer gewoon door, vertelt zij zichzelf.
Gelukkig gaan Sjaak en zij een weekendje naar de Wadden, goed om alle emoties van de afgelopen weken te laten wegblazen op het strand, de ballonnen achterna.
zondag 4 november 2007
Schrik
Vanmiddag de telefoon: de leerkracht van de jongste aan de lijn met afschuwelijk nieuws. Haar duo-partner is gisteren overleden, nadat die in de herfstvakantie een hersenbloeding had gekregen. Wat een schrik! De kinderen diep onder de indruk en behoorlijk van slag, natuurlijk.
Elsje vertelt dat morgenochtend een soort herdenkingsbijeenkomst wordt gehouden op school. Waarop een van de grotere kinderen, na een stilte, vraagt: 'Wanneer gaat onze weekopening, die voor morgen gepland stond, dan wél door?'
zaterdag 3 november 2007
The answer, my friend, is not blowing...
Vanmorgen gewekt door de mensen van de stadsreiniging die het in hun botte hersens haalden om op zaterdagmorgen om 8 uur met van die bladblazers aan de gang te gaan. Zijn ze nou helemaal belatafeld! Kan dat soort herrieschopperij nou niet door de week?
En trouwens, waar heb dat bladblazen überhaupt voor nodig? Wat is er mis met een bezem? Die brullende, milieuonvriendelijke monsters voegt Elsje per direct toe aan haar rijtje voor verbanning naar Room 101!
Moordneigingen
Afgelopen week afdelingsetentje gehad. En dat moest natuurlijk opgeleukt worden, want alleen met elkaar eten is veel te gewoontjes. De organiserende collega had bedacht dat we er een moorddiner van gingen maken en boekte bij Miss Murder.
Iedereen kreeg een week van tevoren een papiertje, met daarop omschrijvingen van de karakters. Naomi Sambal, het alter ego van Elsje, bleek een goedlachse, continu blowende roddeltante, tevens schoonmaakster op Coco-Island. In een rode gebloemde huisjurk, geleend van een Antilliaanse collega, zag Elsje er zowaar enigszins Caribisch uit.
Verder liepen er die middag op kantoor rond: de arabier met 'tulband', de dame met allerlei hechtingen van een 'facelift', de diva met een veertje in het haar, de coureur met racepak aan, de bodybuilder met dito spierballen, de nichterige italiaanse kapper, de britse gentleman, de paparazzi, de lesbische ex-commando en de New Yorkse bodyguard, de Miss Zweden... Zo uitgedost trokken zij naar het restaurant, de Viersprong in Harderwijk, voor de gelegenheid omgetoverd tot het Caribische Coco-Island.
En daar ging het al gauw mis, of beter gezegd, miss: de missverkiezing die op Coco-Island was georganiseerd, liep door een gruwelijk drama, waarbij twee van de deelnemende missen het loodje legden en een derde zwaar gewond raakte. Wie van de (tijdelijke) eilandbewoners had dit op zijn of haar geweten?
Het spel was leuk, Elsje en haar collega's gingen er helemaal in op. Maar wat niet op ging, was het eten. Dat was zo vreselijk slecht (en duur!), dat Elsje, ehrm... Naomi Sambal, die toch echt onschuldig was aan de gruweldaden die op Coco-Island begaan werden, stevige moordneigingen kreeg.
Al met al geslaagd moordspel maar dineren doet Elsje voortaan echt elders.
woensdag 31 oktober 2007
Een knoop in je maag
Bijna vier jaar geleden vierden Sjaak en Elsje oud en nieuw in Madrid. Geinspireerd door Mecano stonden zij die avond op de Puerta del sol, het plein in het centrum van Madrid, waar de klok hangt die op tv wordt gebruikt om de start van het nieuwe jaar af te tellen en van waar de tv uitzending van oud&nieuw wordt verzorgd. En dat typisch Spaanse gebruik van druiven eten: twaalf druiven eet je om middernacht, bij elke slag van de klok 1 druif.
Nou ja, en als je dan toch in zo'n stad bent, dan kijk je natuurlijk ook verder rond. Treinofiel als met name Sjaak is, gingen hij en Elsje een kijkje nemen op het grootste station van Madrid, het Atocha-station. Een geweldig station, waar zij zonder zich ook maar een moment te vervelen enkele uren hebben rondgestruind. Groot was dan ook de schrik toen juist dat station enkele maanden later het doelwit was van de 11 maart-aanslagen. Al die doden, en bovendien een prachtstation compleet vernield, waar zij onlangs nog zonder enig probleem of zorg rondgelopen hadden.
Vandaag zijn de daders veroordeeld tot 30.000 jaar gevangenisstraf en een schadevergoedingen die op kunnen lopen tot een miljoen euro aan de familie van een meisje dat sinds de aanslag een vegetatief bestaan leidt. Een nogal dubbel gevoel heeft zich in Elsjes maag genesteld. De daders zijn streng gestraft, dat is waar, en terecht natuurlijk. Aan de andere kant maakt de straf hun gruweldaden niet ongedaan. De doden herleven er niet door, de schade is niet ineens hersteld, het wantrouwen niet plots verdwenen. Ook zal het andere terroristen niet tegenhouden hun aanslagen te plegen. Raar zo'n gevoel, want wat moet je anders als straf verzinnen voor zoiets?
dinsdag 30 oktober 2007
Die bejaarden van tegenwoordig!
Vandaag, zowel bij het uitstappen uit de trein als uit de tram, plat gedrukt door wat bejaarden die niet konden wachten tot iedereen netjes uitgestapt was voor ze zelf in gingen stappen. En die Elsje boos aankeken en nare woorden toesnauwden toen zij hen beleefd vroeg misschien eerst even de mensen uit te laten stappen voor ze zelf gingen instappen. Twee keer op een en dezelfde dag, dat kan geen toeval meer zijn! En dan zeggen ze dat de jeugd zo onbeleefd is. Pah!
maandag 29 oktober 2007
Hit in Huize Hengeveld
Al jaaaren lang zijn de bewoners van Huize Hengeveld (ik spreek van de tijd voordat het Huize Hengeveld ook maar in het verschiet lag) Harry Potterfans. De liefde begon doordat Elsje HP deel 1 voorlas aan haar oudste toen die in groep drie zat (en dus zelf nog niet goed genoeg kon lezen om het alleen te kunnen). Dit was eigenlijk toeval want ze kreeg het boek bij een proefabonnement op een verantwoord opvoedtijdschrift. Het tijdschrift overleefde de proefperiode niet, maar de liefde voor HP had zich inmiddels diep in hun harten genesteld.
Sindsdien zijn zij beiden zwaar verslaafd. Zozeer zelfs dat, waar elke keer de verschijning van de Nederlandse vertaling werd afgewacht, het allerlaatste deel door Elsje en haar oudste (inmiddels brugpieper) in het Engels gekocht werd. In tweevoud. En zo zaten zij, naast elkaar op de bank, beiden in het boek verzonken.
Inmiddels zijn zij niet meer alleen. Alle kinderen hier in huis lezen en herlezen en herlezen en herlezen nog maar een keer de verschillende delen. Alleen Sjaak is tot nu toe nog gevrijwaard gebleven van het HP-virus.
De liefde voor Harry wordt trouwens niet alleen geconsumeerd door de boeken te lezen. Ook alle films werden natuurlijk meerdere malen bezocht en op DVD aangeschaft om thuis nogmaals te kunnen zien. En vele parafernalia vonden hun weg richting het NSG. Harry Potter kaart- en bordspellen, computerspellen, LEGO, t-shirts, sokken, you name it en je vindt het hier in huis. Met als laatste aanwinst het volgende filmpje, dat Elsje graag deelt...
zaterdag 27 oktober 2007
Aanrader!
Gisteren tijdens het zappen beland op Canvas, bij Kommil Foo. Er werd een ruime drie kwartier uitgezonden van hun show 'Spaak'.
Het duo doet ergens denken aan Waardenberg en de Jong, maar dan minder grof, met minder stunten. Geweldig goed! Een aanrader!
donderdag 25 oktober 2007
De Mokerhei
Zij vroeg: Wat mag verdreven worden uit jouw paradijs, mag naar de Mokerhei?
Haar vraag deed me denken aan een leuk BBC-programma: Room 101. Hierin mogen BB-ers uitleggen aan Paul Merton (die trouwens ook een sterrol heeft in Have I got news for you, maar dat terzijde) wat zij uit hun leven willen bannen. Het item in kwestie verdwijnt, mits Paul en het publiek de reden waarom het verbannen zou moeten worden valide vinden, door een soortement doortrekbeweging richting de fictieve Room 101.
Naar Elsjes Room 101 of Ina's Mokerhei mogen in ieder geval:
1. Haar collega die het lef had zijn middelvinger naar haar op te steken, 'voor de grap'. Haha, nou Elsje ligt ONDER de bank van het lachen.
2. Uien: en dan vooral rauw, door de sla in van die pietepeuterige stukjes die je er niet uit kunt vissen. Vies!
3. Te luid ingestelde walkmans, Ipods, telefoonmuziekapparaatjes, dus eigenlijk alle muziekapparatuur in de trein, ach, en als we dan toch bezig zijn, ook een mobieltjes-screen voor de stiltecoupe. Alleen als-ie uit staat, kom je er daar nog in
4. Hyacinten: de lucht ervan maakt Elsje kotsmisselijk
5. Maar vooral: Mart Smeets. Bah, bah, bah, wat een nare male chauvinist pig!
Wie geeft nog meer items prijs aan Room 101?
Wat is er toch mis met... (1)
Elsje gaat een nieuw feuilleton invoeren. Want sinds zij in het vorige haar beklag deed over het gedrag van de mannen van de fietsenstalling op Utrecht CS, zijn die poeslief. Het is werkelijk ongeloofelijk! Maar ja, elk voordeel hep ze nadeel, want daarover valt dus niet meer te bloggen. Gelukkig zijn er nog zat dingen die een blogreeksje meer dan waard zijn. Hierbij dus deel 1 in de serie: "Wat is er toch mis met"? Wie weet welke verbeteringen deze serie nog op zal leveren!
Centrale vraag vandaag is: wat is er toch mis met de blaasspieren van de man? Kennelijk is het ophouden van de plas voor hem onmogelijk, getuige het aantal stinkende hoekjes bij bijvoorbeeld kerken, in tunnels en bij metrostations. En dat terwijl er toch zat urinoirs op straat zijn die voor het mannelijk smaldeel van de populatie prima te gebruiken zijn.
Dat die stinkhoekjes veelal niet door vrouwen veroorzaakt worden, is volgens Elsje wel algemeen geaccepteerd. Voor hen is wildplassen zo onpraktisch. Elsje moet er tenminste zelf niet aan denken om haar broek te laten zakken in het openbaar. In de natuur achter een bosje wil het nog wel lukken, maar midden in een drukke stad zou het haar simpelweg niet lukken de blaasspier dusdanig te ontspannen dat opluchting van het afvloeien naderbij komt.
Elsje heeft wel eens het idee dat er een simpele biologische verklaring moet zijn voor het feit dat mannen dit wel kunnen. Zou het net zoiets kunnen zijn als het territoriumgedrag van mannetjeshonden? Die tillen hun poot immers bij elke boom op om daar hun geurspoor achter te laten. En als ze een geurvlag van een andere hond, in het bijzonder een concurrent, vinden op diezelfde plek, zijn ze er als de kippen bij om dat luchtje door het hunne te overstemmen.
Nou ja, wie Elsje een betere reden kan vertellen, voele zich vrij op dit bericht te reageren!
Wintertijd
Elsje is een meisje voor het gematigde soort weer. Van dat zomerweer met 30+ graden en 'grand soleil' is aan haar niet besteed, elfstedentochtweer evenmin. Nee, een graadje of 22 met een zonnetje dat zich met enige regelmaat achter een wat sluierbewolking verstopt, is meer haar 'ding'. Elsjes humeur beweegt zo ongeveer parabolisch: bitchy in koude en bij hitte en optimaal vrolijk bij de gematigder temperaturen. Zijzelf en haar omgeving zijn dus gebaat bij van dat lekkere zachte voorjaars- of najaarsweer.
Daarnaast is Elsje een kind van het licht. Op het moment dat de zon zakt en het begint te schemeren, gaat Elsjes stemming in dito richting. Dat is altijd al zo geweest. Als ze de verhalen van haar moeder mag geloven begon Elsje als baby altijd al te huilen zodra het begon te schemeren en stopte daarmee op het moment dat de gordijnen dicht en het licht aan gingen. Hoe langer de dagen en hoe korter de nachten, hoe beter. De herinvoering van de zomertijd, in 1977, is dan ook een zegen voor Elsje.
En nu las ze vanmorgen in de krant dat wetenschappers ervoor pleiten om de zomertijd af te schaffen, omdat het heen- en weergezet van de tijd de biologische klok van de mens langdurig zou ontregelen. Dat zal best, maar die ontregeling heeft Elsje er meer dan voor over om te kunnen genieten van het langlichtgevoel. En mocht men er toch toe over gaan om geen seizoensverschuiving meer te maken met de klok, dan is Elsje er voor om de zomertijd tot de enig juiste tijd te verklaren!
zondag 14 oktober 2007
Amai Gertje...
... wij willen niet hoeven zegge da dien 'ollanders over zoooveel meter naar rechts of links moeten afslaan! Bovendien zouden ze ons toch nimmer geloooven, wij zijn immers Belgen en die staan bij onze Noorderbuuuren niet bekend als snugger.
Dat benik geheel met u eens, Samson.
Ja, ik vind u ook niet zo snugger, Gertje. Ahwel, als ze een van die handjes door een hondenpoot vervangen, dan willik wel.
zaterdag 13 oktober 2007
Elsa de spion
Vroeger, halverwege de jaren '70, was er zo'n televisieserie waar Elsje trouw naar keek. Elsa de leeuwin, over een leeuwenwelpje dat door twee parkwachters werd opgevoed. Toen ze groot was en weer in de vrije natuur haar ding deed kwam ze wel altijd de parkwachters waarschuwen als er iets aan de hand was in het park, zoals bijvoorbeeld stropers. Een soortement Afrikaanse Lassie, zeg maar.
Elsje voelde een band met dit beest dat tenslotte haar bijna naamgenote was. En nog een leeuw ook, Elsjes sterrenbeeld. De leeuwin was de eerste keer dat Elsje haar eigen naam zo zag. Later gebeurde dat vaker, vooral de billboards in de Londonse metrostations vormden een bron van plezier ('What Else?'). Of, heel recent, het verhaal over de pop van Merlijn.
En nu is er een nieuwe Elsa opgestaan, of beter gezegd: de lucht ingegaan. Dit keer geen leeuw, maar een spionagevliegtuigje dat de autoriteiten moet waarschuwen als er problemen in hun park erhm... stad dreigen, zoals demonstraties.
Modern hoor, dat zeker, maar doe Elsje dan toch maar een leeuwin als boodschapper. Daarmee kan ze zich toch iets gemakkelijker vereenzelvigen.
vrijdag 12 oktober 2007
Poffertjes
Ach, wat zo'n kinderboekenweek allemaal voor herinneringen oproept! Zo loopt Elsje al een week rond met het idee voor een poffertjesblogje.
Dat was namelijk tijdens haar zwangerschappen de enige rare lust die Elsje had. Poffertjes, ze kon er niet genoeg van krijgen! Hupsakee, op zondagmorgen richting de poffertjekraam. En direct na de geboorte van de baby zakte die onstuitbare zin in poffertjes telkens weer tot 'best lekker, voor zo af en toe'.
Een half jaar na de geboorte van haar oudste kreeg ze ter ere van haar eerste moederdag een poffertjespan kado. En niet zo'n lullige van alumium, waarmee je alleen maar aanbakgevallen kunt produceren, nee, zo'n goeie, loodzware, van gietijzer. Zoeen die je eerst een half uur op een zacht vuurtje rustig opstookt om dan supersnel de ene na de andere perfecte portie uit de pan te laten rollen. Onverslijtbaar bovendien!
Hoewel de pan niet versleet deed de relatie dat wel. Nieuwe ronde, nieuwe kansen bracht dat met zich mee, ook op poffertjesgebied. Want de nieuwe liefde bleek zo´n zelfde poffertjespan in zijn bezit te hebben. Het NSG kon dus de eerste jaren in even hoog tempo voorzien worden.
En toen kwam de klap, nee, de verhuizing moet Elsje schrijven. Want sinds de verhuizing naar huize Hengeveld koken Sjaak en Elsje op een inductieplaat en daar doen gietijzeren pannen het niet op! Met als resultaat dat zij geen poffertjes meer konden bakken!! Gelukkig heeft het NSG, met dank aan Betsie, sinds een paar maanden een nieuwe, inductiebestendige, poffertjespan in huis en kan er weer vrolijk gebakken worden. Kan, ja, maar de zin in poffertjes is nog maar één keer opgedoken. Dat schiet dus niet op. Elsje moet maar zwanger raken, dan heb je kans dat-ie nog intensief gebruikt gaat worden.
Waarschuwing aan de lezer: en mocht je ooit zin in poffertjes krijgen, koop dan NOOIT die voorgebakken meelballen die je alleen nog maar in de magnetron hoeft op te warmen. Die zijn ronduit GOOR!
donderdag 11 oktober 2007
Rogier
Een van de boeken die het kinderboekenfeest opleverden is Robin is verliefd van Sjoerd Kuyper. Hierin is een jongetje, Robin, heel erg verliefd op zijn juf, Tineke. Helaas voor Robin gaat juf Tineke trouwen. Natuurlijk moet de hele klas met feesthoedjes en vlaggetjes bij het stadhuis staan om het gelukkige paar toe te zingen. Een ware bezoeking voor de arme Robin.
Bij het lezen van dat verhaal was Elsje ineens weer zeven jaar en zat zij in de tweede klas. De klas voerde voor de juf en haar bruidegom een toneelstukje op ter ere van dit huwelijk. Er werd geloot om de hoofdrollen en hoera, hoera! Elsje mocht de bruid zijn. Getooid in de oude trouwjurk van Elsjes moeder mocht zij met een bosje bloemen in de hand door de aula schrijden, om vooraan in de 'echt' te worden verbonden met... en dat was dan wel weer een beetje jammer, want de bruidegomsrol was helaas ten beurt gevallen aan Dirk, het dikke jongetje met een brilletje. En niet aan Rogier, waarop Elsje stiekem verliefd was. Die had namelijk de rol van ambtenaar weten te verwerven. Zucht. Dus toen Elsje op de vraag van Rogier 'ja' zei, keek ze hem nadrukkelijk aan, hopend dat die zou zien dat die uitroep voor hem bedoeld was. En de zoen van Dirk nam ze hooghartig in ontvangst; terugzoenen zat er niet in. Arme Dirk.
Helaas was de verliefdheid voor Rogier geen lang leven beschoren, een maand na de trouwerij verhuisde Elsje naar een andere stad. Of Rogier ooit gemerkt heeft dat Elsje zo verkikkerd op hem was, dat blijft voor Elsje een onopgehelderd mysterie. En hoe Dirk de afwijzing ooit te boven is gekomen evenmin.
woensdag 10 oktober 2007
Zwijnerij
Onderzoek naar zwijnenexplosie Veluwe
kopt nu.nl enthousiast. Wat moet Elsje zich daarbij voorstellen?
- zo'n nieuwe mega-varkensstal die ontploft is door de varkensscheten?
- een terroristische aanslag met een nieuw wapen, een zwijn, zeg maar de moderne variant van het paard van Troje?
- een typefout, er had eigenlijk mijnenexpolosie moeten staan, en moeten verwijzen naar tot op heden onontplofte projectielen uit de een of andere wereldoorlog?
Wie het weet mag het zeggen.
Annie, hou jij me stemkaart effe vast?
Vandaag kiezen de Utrechters hun nieuwe burgemeester. Althans, die indruk wordt gewekt. In de werkelijkheid geven Utrechters die gaan stemmen een advies aan de gemeenteraad over hun voorkeurs-kandidaat. Het is namelijk geen verkiezing, maar een raadgevend referendum.
En dan al dat gekrakeel: wel een referendum, toch geen referendum, nou oké, dan toch maar wel een referendum, oproep: boycot het referendum, uitroep: lood-om-oud-ijzer referendum. Het zal Elsje een zorg zijn. Zij is en blijft principieel tegen referenda en heeft haar stemkaart dan ook in tig snippers bij het oud papier gestopt. Laten zo'n college en zo'n gemeenteraad gewoon hun werk doen en een capabele kandidaat voordragen, kom op zeg! De opkomst blijft vast en zeker onder de 30% na al dit gedoe, hetgeen de uitslag ongeldig maakt. Kunnen de raad en het college alsnog aan de bak.
Wat in al dit gedoe onderbelicht blijft, is dat de zittende burgemeester, Annie Brouwer, dus weggaat. Ze gaat met pensioen, wel een beetje vroeg hoor, ze is immers nog maar 61. We moeten toch met z'n allen doorwerken tot de dood ons scheidt? Geldt dat ineens niet voor burgemeesters? Dat zijn toch bij uitstek voorbeeldburgers? Burgervaders en dito moeders??
Maar hé, hier wilde Elsje het helemaal niet over hebben. Want ze wilde Annie bedanken. Voor al die jaren zulke leuke openingen van de kinderboeekenweek. Annie: bedankt, ik vond dat je het goed hebt gedaan, die kinderboekenfeest-openingen.
zaterdag 6 oktober 2007
Je moet 'm ook altijd op slot zetten
Ach, wat sneu. Vannacht is de fiets waarop Bettini vorige week wereldkampioen werd, gestolen. Sukkel, je moet 'm ook altijd op slot zetten!
Deze diefstal moet trouwens voor de Italiaan een vreemde gewaarwording zijn. Want zong niet Toontje Lager ooit al: "Ik moet nog eens wat jatten van een Italiaan"?
woensdag 3 oktober 2007
Kinderboekenweek
Vandaag begint de kinderboekenweek. Een van de hoogtepunten in het ouderleven van Elsje. En zeker omdat deze week in Utrecht altijd start met het kinderboekenfeest, tradioneel geopend door de burgemeester, met schrijvers, tekenaars, voorstellingen en natuurlijk een hoop boeken.
Elk van onze kinderen mag daar een boek uitzoeken en dat laten signeren door de aanwezige schrijver. Dat levert zo langzamerhand een prachtige verzameling op: boeken gesigneerd of 'getekend' door de inmiddels overleden Max Velthuijs, Thé Tjong King, Charlotte Dematons, Dagmar Stam, Lieneke Dijkzeul, Ted van Lieshout en vele andere.
Voorafgaand aan het feest gaan de ex van Sjaak en Elsje met alle kinderen altijd een portie poffertjes eten op het Vredenburg. Best bijzonder om zoiets samen met de ex van je huidige partner te doen, zo realiseert Elsje zich elk jaar weer als ze daar zo gezellig genieten van een maxi-portie poffertjes. Des te meer gezien de niet zo beste relatie met haar eigen ex.
Vorig jaar ging onze poffertjessessie niet door omdat de ex in kwestie nog herstellende was van chemo's en bestralingen. En ook dit jaar gaat het niet door. Niet omdat de relatie ineens bagger is, maar omdat het Vredenburg zo nodig heringericht moet worden. Nou vindt Elsje dat een goed plan, want dat plein is nu zo onuitnodigend als de pest, maar wel jammer van de poffertjeskraam, die daar in ieder geval niet vreselijk misstond. Maar goed, feestvieren met z'n allen is ook leuk... en een pannenkoek aan de gracht is ook lekker.
zaterdag 29 september 2007
Lotje
Sjaak was eerder dus onze vaste lezers weten het al: vandaag hebben wij Lotje opgenomen in ons gezin. Lotje is een klein poesje van ongeveer anderhalf jaar. Ze komt uit het asiel, in Domstad-terminologie het Stichts Asyl.
Direct bij thuiskomst begon ze rond te drentelen door het huis, maar liet zich gemakkelijk verlokken tot een aaibeurt. Hoewel het een donkergroen weekend is, zijn drie van de kinderen al op poezenaaivisite geweest. En ook dat liet Lotje zich spinnend welgevallen. Goede voortekenen.
Heerlijk, weer een kat in huis te hebben. Elsje voelt zich de koningin te rijk.
vrijdag 28 september 2007
Met afstand het slechtste stokje
Elsje luistert in de auto graag naar radio 538. Vandaag bij Niels en Froukje: "met afstand het slechtste". Luisteraars konden insturen waar zij met afstand het slechtst in waren.
Elsje wilde al sms-en "sms-en, want dit berichtje is van gisteren", maar ja, ze zat achter het stuur, dus daar kwam niets van terecht. Maar het idee voor een stokje-stukje was geboren.
Waar is Elsje met afstand het slechtste in? Een minuutje nadenken leverde het volgende rijtje op:
- geduld beoefenen. Een zeer ongeduldig tiep, dat Elsje
- gebruik maken van een toilet dat niet spic en span is. Wel een tikkie smetvrezig, dat Elsje
- linkshandig dingen doen. Een zeer rechtshandig mens, dat Elsje
En nu geeft ze het met-afstand-de-slechtste-stokje door aan... diegene die het op wil pakken, want in stokjes opdringen is ze ook al met afstand het slechtst.
donderdag 27 september 2007
Help het milieu
Opel heeft sinds kort een reclamecampagne, onder de slogan "Opel bouwt aan een schonere toekomst". Alle modellen hebben een katalysator en je kunt wel 450 km rijden "zonder enige schadelijke uitstoot". Het ontbreekt er nog maar aan dat ze bij Opel roepen: "Help het milieu, rijd een Opel".
Elsje denkt bij dit soort reclames vooral: "Help, het milieu!"
maandag 24 september 2007
Echt, Elsje komt terug...
Schrik, al bijna drie maanden niet geblogd. Elsje belooft het met haar hand op het hart: ze komt terug. Nu alleen nog inspiratie om leuke stukjes te schrijven. Voor ideeën houdt ze zich aanbevolen.
woensdag 11 juli 2007
Zo waarlijk helpe mij god almachtig
Dit zal een meisje als Elsje niet overkomen. Ten eerste is ze niet crimineel aangelegd, maar bovenal is ze seculier als de pest. Dus ze zou Hem niet eens de schuld kúnnen geven. Tsja.
dinsdag 10 juli 2007
Daar zit een luchtje aan (II)
Zo'n bericht waarvan je denkt: het kán toch niet waar zijn!?
Politie in actie door zweetvoeten
De politie in Duitsland heeft na een inval een man aangetroffen met enorme zweetvoeten. De agenten kwamen in actie nadat de buren hadden geklaagd over de stank.
Gelukkig heeft Elsje haar Chandler Burr net binnen. Dan kan ze er met wat meer wetenschappelijke interesse over denken. Anders loopt ze het gevaar dat ze bij de gedachte over haar nek gaat...
Mijn groene hart
Vandaag had groep vijf/zes een natuuruitje. Een van de ouders heeft namelijk een boerderij in Groot-Ammers, een durrep midden in het Groene Hart, en de hele klas was uitgenodigd om daar een dagje te komen recreëren. Zwemmen, spelevaren, vuurtje stoken, hut bouwen, padden en waterdiertjes vangen, uilenballen uitpluizen, eieren zoeken, in de hooiberg spelen: alles kon.
De leerkracht had speciaal aan Elsje gevraagd of ze mee wilde want, zo stak ze Elsje veren in haar reet: "Met een bioloog is er natuurlijk heel wat meer te leren voor kinderen van een jaar of tien dan als ik dat alleen doe. En toen je eerder een les had gegeven over planten in dezelfde klas, hadden de kinderen en de juf er zo van genoten, dus, wat wordt daarop je antwoord?". Elsje had 'ja' gezegd voor ze er erg in had. Een gestreeld ego doet rare dingen met de mens.
Dus ruilde ze haar vrije dag om, en toog met een wagen volgeladen vol met jonge kind'ren richting Groot-Ammers.
Zowaar was er een aantal kinderen oprecht geïnteresseerd in de uilenballen, de ogen van een salamandertje ('wel 40 keer vergroot!' Je doet wat om kinderen te lokken) en de haakjes aan een uilenveer. Planten, toch Elsjes specialiteit, konden de kinderen jammer genoeg niet boeien vandaag.
Het weer gooide besloot een eind aan de pret te maken: aan het begin van de middag werd het gezelschap getrakteerd op een onweersbui waar op het hoogtepunt tussen weerlicht en donder minder dan een seconde zat, hagelstenen en regendruppels zo groot als het grootste formaat doperwten. Het kon niet op. Nat en blubbersmerig, maar wel tevreden over haar uithoudingsvermogen met zo'n grote groep kinderen, kwam Elsje aan het eind van de schooldag haar lading weer afleveren op school. Nu neemt ze van haar levensdagen, steeds weer jonge kind'ren in haar wagen, mee het Groene Hart in. Het Groene Bloed kruipt waar het niet gaan kan.
maandag 9 juli 2007
De Unie
De Europese Unie moet iets doen aan het imago. Daarom is er een filmpje gemaakt dat de nodige reuring veroorzaakt. Elsje vindt het filmpje ach, ja, niet zo bijzonder. Niet echt leuk of zo. Al die ophef vindt ze wel overdreven. Maar ja, wat wil je anders, met de ChristenUnie in de regering? Die Unie is natuurlijk doodsbang voor naamsverwarring: CopulatieUnie of zo...
zondag 8 juli 2007
Slagvaardig
Gisteren gingen Sjaak en Elsje naar een concert op een wel heel bijzondere plek: in de oude fabriekshal 'De Zaag' in Krimpen aan de Lek, waar Leo Jongenotter en Marjolein de Haan hun tsja, hoe zal ik het noemen, ontwerpatelier hebben. Een prachtige omgeving.
Een flink projectkoor van het Charles Vermeer Zanginstituut, waar toch al snel een m/v of 40 in meezong, voerde als eerste 'Song of Stillness' van Andrew Carter uit. Sjaak vindt dat Elsje te verwend is, want zij had nogal wat aan te merken op de uitvoering hiervan. Veel te luide sopranen, regelmatig nét niet zuiver, en steenkolenengels waar Elsje de rillingen van over de rug liepen. Gelukkig was er een erg goede solist (Pierre Mak) die Elsje uiteindelijk een netto goed gevoel gaf.
Toen kwamen Chris Leenders en Murk Jiskoot, slagwerkers bij het residentieorkest en beiden docent slagwerk aan het Rotterdams Conservatorium met hun studenten. De studenten worden opgeleid om in klassieke orkesten het slagwerk te verzorgen, vaak vrij onzichtbaar omdat slagwerkers vooral ondersteunend zijn in de klassieke muziek. Maar nu mochten ze een uur lang los gaan met Afrikaanse en Japanse ritmes en dito slaginstrumenten. Wat een plezier, wat een energie, gewoon fantastisch!!! Elsje hoopt echt dat deze jongens en meisjes nog eens bij elkaar komen, met publiek, en dat zij daar dan weer bij mag zijn!
Tot slot de Carmina Burana van Carl Orff. Gelukkig kregen de toeschouwers een tekstboekje met vertaling, wat goed uitkwam want Elsjes Latijn is niet meer wat het geweest is ;-). De orkestpartij werd vrijwel geheel door twee pianisten gespeeld, aangevuld met het slagwerkensemble van de studenten van het conservatorium. De tekortkomingen van het koor waren hier aanzienlijk minder opvallend, de bariton alweer geweldig, de sopraan (Iris Giel, kan zo snel geen goede informatieve pagina over haar googelen) vooral retegoed in de hogere regionen. En welk een spektakelstuk had men hiervan gemaakt: de sopraan die dwars door het publiek liep, zingend, met een kaars in de hand; het mannenkoor met bierpullen en een bordje 'Bob' bij een kroeglied.
Heel bijzonder.
zaterdag 7 juli 2007
Ik ben een ramp
Vandaag, 07-07-07, hebben Sjaak en Elsje de 7e verjaardag van de jongste gevierd. Het was een prachtig feest, dat geheel in het teken stond van het cijfer zeven. Er waren zeven meisjes (oké, oké, het waren er zes doordat er één vanmorgen afbelde in verband met een griepje, you can't have it all), die zeven opdrachten moesten doen rondom het cijfer zeven. Zo waren zij zeven geitjes die door de wolf gezocht werden, zongen en dansten ze de Zevensprong, en werden als Sneeuwwitje door de prins wakker gekust.
Elsje genoot van de kleine koppies die (eind groep 3) met verrassend weinig moeite de haastig neergeschreven opdrachten voorlazen. Ook zo leuk waren de kletspraatjes die de meiden onderling hadden tussen de opdrachten door. Met als absolute topper, toen het over sterrenbeelden ging: "ik ben een kreeft" waarop het antwoord was "en ik ben een ramp!"
vrijdag 6 juli 2007
Rechtlijnig
Je hoort vaak over Hollanders dat ze zo rechtlijnig zijn. Elsje verklapt nu een goed verborgen nationaal geheim: het is allemaal de schuld van Rijkswaterstaat!
donderdag 5 juli 2007
I will survive!
Vandaag was het weer zover: het tweejaarlijks terugkerende uitje met alle collega's. Nou is Elsje erg voor gezelligheid hoor, maar ook heel erg tegen sociale verplichtingen. En op de een of andere manier is dit soort uitjes toch vooral veel van het laatste. En dan is het, als je je niet kunt drukken, kiezen stevig op elkaar en doorzetten. Deze dag gaat voorbij, écht! I will survive!
Het programma begon vanmorgen om 9 uur met taart en koffie op kantoor, waar iedereen een petje kreeg in camouflagekleuren en in dito kleuren geschminkt werd. Dat beloofde niet veel goeds, dus Elsje begon zich ernstig zorgen te maken. I will survive, I really, really will survive!
Daarna toog het gezelschap richting een dorp op de Veluwe waaraan Elsje vreselijke trauma's heeft overgehouden in haar jeugd, maar daarover een andere keer meer. De tocht erheen werd opgeleukt door er een speurtocht van te maken. Met slechts foto's als aanwijzingen. Dat vond Elsje een creatieve en onderhoudende manier van reizen.
Het middagprogramma, dat ingeleid werd door een drietal heren in camouflagepakken, begon met iedereen in dito pakken te dirigeren. O help! I must survive, I can survive! Daarna begon het GPS-schatzoeken gecombineerd met een outdoor lasergame. Huh, wat zegt u?
Schatzoeken met behulp van een GPS-apparaatje werkt als volgt: je wordt ergens in de bush achtergelaten en loopt dan naar een bepaald punt, waarvan de coördinaten in een GPS-apparaatje zijn opgeslagen. Op dat punt aangekomen moet je zoeken naar een aanwijzing. Die kan verborgen zijn in een schatkistje, of een (straatnaam)bordje dat je moet verhaspelen of iets dergelijks. Van punt tot punt lopend krijg je steeds meer aanwijzingen. Uiteindelijk leidt het geheel aan aanwijzingen je naar de schat. Wie die het eerste heeft gevonden, wint.
Outdoor lasergamen werkt ongeveer zo als het indoor lasergamen: een paar zotten die elkaar met laserpistolen proberen te raken, rennend door het bos. Raak jij iemand van het vijandelijke kamp, dan krijg je punten. Raakt iemand van het vijandelijke kamp jou, dan gaan er punten af. Degene die netto de meeste punten weet te vergaren, wint.
Combineer beide concepten en je hebt enig idee van wat Elsje vandaag heeft gedaan.
Eindoordeel over deze dag: met je collega's schatzoeken in de bush is erg leuk, maar al dat te maken had met de camouflagespelletjes was pas echt survival. Het feit dat Elsje dit berichtje weet te schrijven, betekent dat Elsje ook dit uitje weer overleefd heeft: I have survived! Godzijdank mag ze nu weer twee jaar bijkomen.
woensdag 4 juli 2007
Ik heb zo wawawawaanzinnig gedroomd
Kennelijk stak zij me aan, want ook ik droomde bizar. Mijn droom was niet echt een verhaal maar bestond uit twee taferelen.
Tafereel één: ik loop over de linkerstoep in de Wilhelminaparkbuurt in Utrecht. Alleen langs de rechterstoep, aan de overkant van de brede straat dus, staan huizen. Langs mijn stoep is een strook gras. Dan zie ik iets merkwaardigs: een patroon van iepenbladeren dat zich over grasstrook en stoep uitstrekt, langwerpig van vorm. Opeens moet ik denken aan wat Ina me vertelde: zij had in Utrecht de plek gemarkeerd waar ze begraven wilde worden. Kennelijk is dit de plek.
Tafereel twee: ik loop een huis binnen, qua sfeer en inrichting doet het me denken aan Biedermeier. Links is een soort salon, met een gemakkelijke stoel. Ik ga zitten in de stoel. Aan mijn linkerkant, aan de andere kant van de schuifdeuren die van glas in lood zijn (en open staan) staat een mahoniehouten tafel, glanzend gewreven. Op de tafel liggen alleen CDs. Ineens hoor ik dat de stem van Annie MG Schmidt, die aan het voorlezen is uit de luidsprekers klinkt. Dan hoor ik rechts van mij een geluid. Ik kijk om en vriendin E komt binnen met een bijzonder lange jonge man met donkerblond krullend haar. Haar grijze haar zit erg in de war. Haar lichtblauwe shirt zit vreemd. Dat komt doordat haar ene borst onder haar BH uitsteekt. Haar andere borst zit daar wel netjes in. Ze schrikt. Ik vraag me af wat er aan de hand is? Heeft E de jonge man (haar zoon??) de borst gegeven? Ze loopt langs de tafel de keuken in. De jonge man blijft ietwat bedremmeld staan en kijkt me aan.
dinsdag 3 juli 2007
Nog MINDER dan een jaar
Ineens realiseerde Elsje zich dat het vandaag al 3 juli is. Nog slechts 11 maanden en 28 dagen mag er in de Nederlandse horeca gerookt worden. Hoera! Minister Klink heeft Elsjes smeekbede verhoord. Elsje telt de komende maanden mee af!
Handlezen
Vandaag, eerste klas coupé voor zes personen richting Den Haag CS. Het dreigt een doorsnee dinsdagochtend treinreisje te worden. Naast Elsje een lege stoel. Daarnaast een man. Hij ziet eruit als eind veertig, met grijzend haar dat hoognodig door een (bij voorkeur goede) kapper onder handen moet worden genomen. Hij leest de Volkskrant, met behulp van een leesbril die hij uit het borstzakje van zijn net iets te gedateerde colbertje heeft gehaald.
Tegenover Elsje leunt een Oosters uitziende vrouw, geheel in het wit gekleed, met gesloten ogen tegen het raampje, mobieltje tussen raampje en oor geklemd. Staat het mobieltje aan? Luistert ze ergens naar? Muziek? Een verhaal dat door de telefoon voorgelezen wordt? Een sekslijn? Of wil ze zo voorkomen dat het mobieltje gejat wordt? Of dat men haar aanspreekt? Gebeurt dat misschien vaker dan ze wil?
Dan ziet Elsje ineens dat op de rug van de linkerhand van de man met blauwe balpen tussen duim en wijsvinger: KNUFFEL is geschreven. Wat zou dat betekenen? Heeft hij het er zelf op geschreven om niet te vergeten dat hij de knuffel van zijn (klein)kind moet meegeven naar de crèche? Heeft zijn dochter van dertien dat op zijn hand gekalkt zodat hij aan haar zal denken terwijl zij bezig is met haar laatste proefwerk van het jaar? Heeft zijn nieuwe liefde het er tijdens hun eerste gezamenlijk ontbijt op geschreven zodat hij de hele dag aan haar zal denken?
Op Den Haag CS aangekomen opent de Oosterse vrouw haar ogen, klapt haar mobieltje dicht en stopt het in haar binnenzak. De man met het grijzende haar stopt zijn bril weer in zijn borstzakje en stapt met zijn krant onder de arm de trein uit. In de stationshal gekomen slaan de vrouw en de man beiden rechtsaf, Elsje gaat rechtdoor richting het Malieveld. De kans om antwoord te krijgen op haar vragen vervliegt. Buiten regent het.
maandag 2 juli 2007
Dubbelganger (II)
Er is een vervolg op het briljante Inspector Morse gemaakt, getiteld Lewis. Na de dood van Morse is Robert Lewis, zijn lieve doch licht onbenullige assistent bevorderd hoofdinspecteur. En ook hij heeft natuurlijk weer een assistent. En hé, laat dat nou de dubbelganger zijn van Michael Beltman, directeur bedrijfsvoering van de Inspectie Verkeer en Waterstaat! Zie en oordeel zelf.
zondag 1 juli 2007
Dat verdomde Level Playing Field
Van de week in het nieuws: Nederland mag van het Europese Hof niet zelfstandig roetfilters op dieselauto's verplicht stellen. Hierbij werd als belangrijkste argument aangevoerd dat bedrijven niet aan verschillende verplichtingen mogen worden onderworpen in de verschillende lidstaten van de EU. Dit heet 'Level Playing Field'.
Het Europese Hof vindt hiermee het Level Playing Field belangrijker dan het behalen van de milieudoelstellingen die ook door de EU verplicht zijn gesteld. Om aan de Europese Richtlijn voor schone lucht (fijnstof) te kunnen voldoen voldoen moet de roetuitstoot door dieselauto's aan banden worden gelegd en dat kan slechts door roetfilters op alle dieselwagens. Nederland wilde (eerder dan de rest van Europa) het roetfilter verplicht stellen om zo aan de fijnstofnorm te kunnen gaan voldoen.
En daar is dus nu een stokje voor gestoken. Typisch gevalletje van wie boven het maaiveld uitsteekt, het risico loopt dat zijn hoofd eraf gemaaid wordt. Elsje heeft altijd gedacht dat dat typisch Nederlands was, het 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg'-syndroom. Haal die voorloper snel terug in het peloton, ga met z´n allen lekker op in de grauwe massa!
En dat terwijl we in Nederland nu eindelijk weer een regering hebben die die balans weer wat richting de ecologie zou willen laten omslaan. Want onder de eerdere kabinetten van JP was toch het credo: slechts voldoen aan de minimale milieueisen van Brussel en vooral niet verder gaan. Voorlopig kan Minister Cramer de fijnstofproblemen alleen maar door middel van subsidies en voorlichtingscampagnes proberen op te lossen.
Een beter milieu begint kennelijk pas voorbij dat verdomde Level Playing Field.
zaterdag 30 juni 2007
Deventer koek
Aangespoord door een uitzending van het Jeugdjournaal van afgelopen week, waarin het speelgoedmuseum in Deventer met veel mediageweld aankondigde een grootse Legotentoonstelling te hebben om 50 jaar Lego in Nederland te vieren, toog het NSG (zonder Sjaak uiteraard) met de trein naar Deventer. Een extraatje was het dat haar jongste ook mee ging.
Elsje had de avond van tevoren even op de site van het museum gekeken om de openingstijden te checken. Daar zag ze ook de toegangsprijzen: 1 € voor een kind, 3 € voor een volwassene. Dat is, zacht uitgedrukt, niet duur. Geen toeslag voor de tentoonstelling ook nog. Dus: zonder al te hooggespannen verwachtingen ging Elsje met het zestal het museum binnen. En haar verwachtingen kwamen geheel uit.
Gelukkig was het wel errug gezellig. Met name door de treinreis en de heerlijke brownies, de moderne variant van de Deventer Koek bij Ina's favoriet, André. Zo heeft Elsje nog eens een reden om naar Deventer af te reizen. Want voor het museum hoeft ze dat niet meer te doen.
vrijdag 29 juni 2007
Kommeniekaasie
Op het werk van Elsje draait alles tegenwoordig om communicatie. Je kent dat wel: kon je vroeger gewoon zelf beslissen om zelf iets te doen, tegenwoordig moet je eerst door middel van communicatie, uiteraard onder begeleiding van een professionele (lees: peperdure) adviseur, een stuk draagvlak verwerven om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen, zodat je gezamenlijk een bedding kunt leggen waarin een mogelijke voorgestelde aanpak, die wellicht kans van slagen heeft, mits dat is gebleken uit een uitgebreide ex ante evaluatie met behulp van een gedegen kosten-baten-analyse, uitgerold kan worden in de organisatie. Vervolgens moet natuurlijk tijdens de uitvoering uitvoerig gecommuniceerd worden met alle belanghebbende partijen om het zo moeizaam verworven draagvlak in die met evenzoveel moeite neergelegde bedding te houden. Na afloop moet je vooral niet te vergeten om door middel van communicatie het proces en mogelijk ook een stuk inhoud te evalueren, want je werkt immers in een lerende organisatie. Bla bla bla.
Bent u er nog? Gefeliciteerd. Laat Elsje er kort over zijn: natuurlijk is communicatie belangrijk, maar twee dingen: a. soms moet je niet lullen maar poetsen, en b. vaak wordt allerlei eenzijdige informatieoverdracht of overreding (lees: manipulatie) als communicatie gepresenteerd. Onzin natuurlijk want communicatie is per definitie tweerichtingverkeer. Maar daar wilde Elsje het nu eigenlijk helemaal niet over hebben. Allemaal inleidend geneuzel, waarvoor zij zich graag wil excuseren.
Dat communicatie niet alleen in de zakelijke relaties, maar ook in het echte (lees: privé) leven en onmisbare functie heeft, kan als algemeen erkend verondersteld worden. Zo kan een goede liefdesrelatie alleen maar slagen als de partners van elkaar weten wat elk nodig heeft om zich senang te voelen. Als je het anderszijn van de ander minimaal kunt accepteren, als je leert om ruzies op te lossen. En omdat de meeste mensen het gedachtelezen toch niet zo goed beheersen, is het betere gesprek toch wel broodnodig.
Relatietherapeuten en scheidingsadvocaten varen zeer wel bij het stuklopen van relaties, vaak een gevolg van gebrekkige communicatie tussen beide partners. En daarom heeft de ChristenUnie nu Het Ei Van Columbus gepropageerd in de Tweede Kamer: de huwelijkscursus. Ok, ok, dan misschien niet direct bij het sluiten van een huwelijk, maar toch zeker wel als er een kind geboren is. Dus als men aangifte van de geboorte van het eerste kind komt doen: hup, op communicatiecursus!
Tsja. Het idee is op zich best aardig. Elsje zou er in haar vorige relatie vast wel wat aan gehad kunnen hebben. Maar Elsje is toch wel bang dat het wollige gepraat zoals in de eerste alinea gedemonstreerd de praktijk zal worden. Van dat algemene geblaat waarvan alleen kommeniekaasie-adviseurs beter worden. Maar in een verplichte cursus ziet ze niets. Want mensen die niet willen luisteren naar elkaar, die kun je op cursus sturen tot je een ons weegt, maar daarbij lukt het toch nooit om een goed gesprek op gang te brengen. Elsje spreekt hier helaas uit ervaring.
donderdag 28 juni 2007
Mannen doen het beter als ze bekeken worden
Sjaak fietst zondag de Dolomieten-marathon. Natuurlijk komt hij maandagavond thuis met verhalen over grandioze beklimmingen, halsbrekend snelle afdalingen, wie de mooiste fiets met de duurste apparatuur had en wie de mooiste outfit had. Toen ze het volgende filmpje zag, begreep Elsje bovendien ineens wat Sjaak bedoelt met: "een motiverend stel billen"...
Is het een circus of de Parade?
Elsje woont in de Domstad, waar jaarlijks rond het station het rondreizende theaterspektakel De Parade wordt ontvangen. Nu is Utrecht meestal niet zo gunstig geagendeerd, want bijna elk jaar is Elsje op vakantie in de week dat Utrecht wordt aangedaan. Maar de jaren dát ze thuis is, gaat ze ook eigenlijk altijd wel een paar uurtjes kijken. Eén van de grote publiekstrekkers is altijd de enorme zweefmolen. Terwijl Elsje uit het overweldigende aanbod een keus probeert te maken onder het genot van een drankje of een ijsje (al naar gelang het weer), dwalen haar ogen regelmatig af naar de halsbrekende capriolen die de mensen in de zweefmolen maken. Want gewoon rondzwieren, dát kan dus niet. Mensen proberen zo veel mogelijk hoogte te krijgen door zich af te zetten aan de grond. En durf je dat niet, dan ben je alsnog de klos: een speciaal aangesteld mannetje geeft alle schommels af en toe een enorme extra zwieperd.
Vorige week stond in de Volkskrant een klein berichtje: de nieuwe artistiek leider van het festival wil van het kermisachtige imago af. "Dus geen zwefmolen meer tussen de theater-, muziek- en eettentjes?" vroeg de krant zich af. Die indruk leek vandaag bevestigd te worden. Een foto in de krant met als onderschrift "De Parade in Den Bosch" toonde slechts een drietal oude mannetjes met pet en een ouder stel dat over een volle parkeerplaats liep. Dat is wel een heel radicale afrekening met het circusachtige imago!
Geschrokken surfte Elsje naar de site van De Parade. Gelukkig blijken slechts Rotterdam, Den Haag, Utrecht en Amsterdam aan te worden gedaan. Den Bosch staat niet op de playlist. Dat verklaart een hoop. Laten ze daar vooral tussen de auto's blijven zitten, dan kan Elsje genieten van het gezweef. Ware het niet dat ze ook dit jaar op vakantie is tijdens de stop van De Parade in Utrecht.