Schoolartsenij: wat een flauwekul!

Van de week mocht Elsje het genoegen smaken van een bezoekje aan de schoolarts. Spruit numero 3 was dit maal het slachtoffer. Hij kreeg een keurige uitnodiging thuisgestuurd, met een vragenlijst die van tevoren moest worden ingevuld en een foldertje over de jeugdzorg-activiteiten in Utrecht. "En je ouders", zo stond er in de brief, "zijn natuurlijk ook van harte welkom".

Toen de spruit de vragenlijst in wilde gaan vullen, bleek die bol te staan van vragen die hij onmogelijk zelf kon beantwoorden. Bovendien moest de lijst door een van de ouders slash verzorgers ondertekend worden, dus waarom die in hemelsnaam aan de spruit zelf gestuurd was, was Elsje een raadsel. Zij zette zich dus maar vol goede moed aan het invullen van de lijst. Dat bleek nog geen sinecure. Eerste probleem was al dat de lijst gericht was op een traditioneel gezin. Je moest van elke ouder slash verzorger allerlei gegevens invullen, maar er waren maar twee plekjes. Niet getreurd, een derde en vierde kolommetje frutselen we er gewoon bij, dacht Elsje monter. Ze was wel wat verbaasd, want na al die jaren dat ze al bij de Utrechtse jeugdgezondheidszorginstellingen over de vloer kwam, zou dit soort gegevens toch zo langzamerhand wel genoegzaam bekend moeten kunnen worden verondersteld.

Vervolgens moest je de geboortedata van de broers/zussen opgeven. Nog zoiets. Een kind dat zowel bij de moeder als bij de vader in een co-ouderschapssituatie leeft, leeft in een ingewikkelde structuur. Vrijwel onmogelijk om die in een standaardlijstje te proppen. Zucht.

Vervolgens moest je aangeven of de spruit in de afgelopen jaren te maken had gehad met zaken als 'geboorte, ernstige ziekte, overlijden, scheiding, verhuizing, werkeloosheid, nieuwe baan' He? Werkeloosheid? Nieuwe baan? Het joch is bijgod net 14! Natuurlijk bedoelen ze hier van de ouders slash verzorgers. Zeg dat dan ook!. En wat betekent in vredesnaam 'in de afgelopen jaren'? Dat het overlijden van de moeder van zijn stiefbroer en -zus vorig jaar relevant is, begreep Elsje nog wel, en de geboorte van zijn zusje bijna 11 jaar geleden zou er vast niet onder vallen. Maar een verhuizing van 5 jaar terug?

Toen de spruit en Elsje keurig op tijd bij het wijkgezondheidscentrum kwamen werden ze daar vriendelijk ontvangen door de verpleegkundige. NOT. Ze troonde de spruit en Elsje na alleen een korte handdruk naar de spreekkamer, alwaar de spruit op een kruk werd gepoot, Elsje op een stoel aan de kant en ze direct zijn ogen begon te testen. Zonder verdere omhaal. Nou ja!

Na het testen van de ogen en oren volgde er dan toch een soort gesprekje. Een soort, ja. Want ze vuurde een standaardlijstje vragen af op spruit 3 en Elsje, waarbij ze vrijwel niet geïnteresseerd leek in het antwoord, als dat meer dan 'ja' of 'nee' was. Daarnaast waren de vragen vaak van een ontstellend naïeve inhoud. 'Gebruik je drugs?' Hallo! De knul is veertien, zijn moeder zit erbij. Wat denk je, zou daar een 'ja' te verwachten zijn?? Duh!

Alle antwoorden werden in rustig tempo met een balpen op de status geschreven. Met een balpen! Op een papieren status! Wat is dat voor een archaïsch zootje daar bij de Jeugdgezondheidszorg?! Geen wonder dat de basisgegevens steeds opnieuw gevraagd moeten worden! Doodsteek voor Elsje was de vraag die tot haar gericht werd: "Werkt u nog? En dan bedoel ik buitenshuis!" Terwijl ze haar beroep toch op het formulier had ingevuld. Tsjongejongejonge.

Daarna moest de spruit zich nog even uitkleden, werd gekeken of zijn ruggengraat wel recht was, of lengte en gewicht een beetje volgens verwachting waren en of 'beide balletjes in het zakje zaten'. Elsje zag haar spruit met zijn 54 kg bijna door de grond zakken van plaatsvervangende schaamte bij deze verwoording.

Terwijl hij zich weer aankleedde, vroeg de verpleegkundige Elsje met een bezorgd gezicht en op gedempte toon of de spruit zijn biologische vader nog wel eens zag. Alsof hij het zo niet zou horen, slechts gescheiden van de rest van het vertrek door een gordijntje! Bij Elsjes antwoord dat er sprake is van een al bijna 9 jaar durend co-ouderschap trok ze haar wenkbrauwen lichtjes op. Alsof ze het niet kon geloven. Alleen maar omdat de ex niet aanwezig was zeker? Snel werd op het formulier nog even het hokje 'scheiding' aangehinkt. Tsssss!

Om een lang verhaal niet nog langer te maken: wat ongelofelijk ouderwetse en geen vertrouwen wekkende instelling, die schoolartsenij! Het is dat je als mogelijk kindermishandelende ouder te boek komt te staan als je dit soort afspraken mist, want anders... zou Elsje daar echt NOOIT meer over de vloer komen! Godzijdank zijn we er voor deze spruit vanaf. Althans, als Elsje het foldertje mag geloven. En ze niet door haar manier van doen (ze kon haar minachting toch niet helemaal verbergen, vreest ze) niet alsnog op de zwarte lijst met risico-ouders terecht is gekomen.

De pahadehen op, de lahanehen in...

Elsje heeft nu al meer dan een maand erg veel last van haar rug. Doktersadvies: stevige pijnstillers slikken en lopen, lopen, lopen. Omdat Elsje nu eenmaal een zeer gezagsgetrouw meisje is, loopt ze zich dus de blaren onder haar voeten. Eerst kon ze kleine stukjes aan, een uurtje in een rustig tempo rond het Leersumse Veld was wel zo'n beetje het maximum. Het liefst koos ze voor bekend terrein. Dan ging er geen energie verloren aan het zoeken van de route, en werd haar rug niet extra belast door klimmen en dalen.

Maar inmiddels loopt ze zonder al te veel moeite een kilometer of 16, 17, 18. Ze liep bijvoorbeeld deze wandeling. En deze, waarbij ze eerst flink verdwaalde en daarna expres omliep om in Lage Vuursche een pannenkoek te gaan eten en die zo in plaats van 16 wel 18 kilometer werd.

Gisteren realiseerde Elsje zich dat ze afgelopen week al meer dan 40 kilometer in de benen had. Morgen mag ze weer, want waar het wandelen eerst een opgave was, is het nu iets om naar uit te kijken. Goed voor de geest! En de rug? Die vaart er wel bij. Wie weet kan Elsje van de week ook weer beginnen met mediteren. Ook al zo goed voor de geest :-)

Thumbs up!

Lessen

Een van de dingen die Elsje in haar opvoeding heeft meegekregen is: 'je moet altijd in staat zijn om het allemaal zelf te kunnen'. Prachtig natuurlijk, die onafhankelijke instelling heeft Elsje veel en ver gebracht. Het addertje zit 'm, daar is ze vandaag achter gekomen, in een paar woorden: ten eerste altijd en ten tweede allemaal. De lessen van vandaag kunnen heel goed muzikaal uitgedrukt worden:




Van die lessen heeft Elsje me toch een dorst gekregen!


Die moet hoognodig gelest worden. Daarom gaat ze nu van het lentezonnetje genieten op een terrasje. Proost!