Elsje moet uitkijken dat dit geen wandelblog wordt...

... want vandaag begon ze aan een tweede Lange Afstand Wandelroute: het Utrechtpad. Elsje liep van Utrecht naar Werkhoven, een afstand van ongeveer 17,5 kilometer. Vrijwel die gehele afstand stapte zij voort over het jaagpad langs de Kromme Rijn. Heerlijk lopen, zo tussen het voluit bloeiende fluitenkruid, de ratelende populieren, al dan niet treurende wilgen, elzen (waar Elsje zich natuurlijk altijd verwant mee voelt) en heerlijk geurende meidoorns. Grote delen van deze route had Elsje al eerder gelopen, en sommige delen tot vervelens toe tijdens de diverse avondvierdaagse-etappes van de afgelopen 10 jaar. Maar zo in je uppie lopen maakt dat zelfs het meest uitgekauwde pad ineens weer een heel nieuwe ervaring biedt.


Omdat het blogje over het Maarten van Rossumpad opvallend vaak de fourageerplaatsen noemde, moet Elsje benadrukken dat zij ook toen genoot van al het natuurschoon: ooievaars, nog nooit zoveel gezien! Uberhaupt nog nooit een ooievaar van zo dichtbij gezien! En in de Maasuiterwaarden werd het fluitenkruid afgewisseld met het geel van boterbloemen, speenkruid, paardenbloem en koolzaad. Zo, is dat gelijk ook rechtgezet.

MvRp

Een ruime maand geleden stelde Elsje aan Sjaak voor om weer eens samen te gaan wandelen. En met wandelen bedoelt ze dus niet een blokje om of een rondje door het park, maar een flinke wandeling. Sjaak was direct enthousiast voor dit plan en ze besloten daarop weer eens een ambitieus wandelplan uit te gaan voeren: een Lange Afstand Wandelpad, oftewel een LAW-route van begin tot eind te lopen. Na enig onderzoek besloten ze dat het route nummer vier zou moeten worden, het Maarten van Rossumpad, het MvRp. Deze LAW-route is ruim 300 kilometer lang en loopt tussen Den Bosch en Ommen (of andersom natuurlijk) en genoemd naar de 16e eeuwse vechtersbaas Maarten van Rossum.


En zo trokken zij er op Stille Zaterdag op uit om die dag de eerste 17 kilometer van de route te lopen. En de tweede dag tot kilometerpaaltje nummer 38. Met de aan- en afloop een ruime 42 kilometer totaal: 18 op de eerste en 24 op de tweede dag. Elsje zag er naar uit en tegenop: wandelen vindt ze heerlijk, maar meer dan 20 kilometer op een dag had ze nog nooit gelopen.


Haar angst bleek onterecht. De eerste dag was gewoonweg heerlijk. Na aankomst in Den Bosch begonnen Sjaak en Elsje met het inslaan van een portie calorieën: een Bossche Bol op een zonovergoten terras in het centrum van Den Bosch. Daarna wandelden ze van het beginpunt (150 meter vanaf station Den Bosch) naar Empel. Een verrassend groene etappe. Ondertussen moest Sjaak nog het een en ander regelen voor de voetbalclub: lang leve de mobiele telefonie. Ze ontdekten kleine pittoreske kernen als Engelen en Oud-Empel en de neo-pittoreske kern Haverleij en liepen door de heerlijk zonnige uiterwaarden van de Maas. Ze lunchten op een bankje met uitzicht op de Oude Dieze en Crèvecoeur en lesten hun dorst bij De lachende vis. Vanuit Empel bracht de bus hen in no time weer in Den Bosch, waar ze heerlijk aten op het terras van Mangerie 't Vervolg en als roosjes sliepen in het Eurohotel.


De tweede dag was het even lastig om op gang te komen. Maar met een heerlijk ontbijten in het hotel, voldoende pauze en vooral in het begin niet al te hard lopend wegens de nog ietwat stramme spieren, ging ook die etappe prima. Het weer zondags was zo mogelijk nog stralender dan zaterdags, waardoor de bidons regelmatig moesten worden bijgevuld.

Vanuit Empel gelopen kwamen ze in Gewande (dat leverde al vroeg in de etappe gegniffel op). Bij Het Wild moesten ze even de route zoeken, die toch niet door de uiterwaarden bleek te gaan. Maar gelukkig was het fietspad uitstekend behandelbaar. Via de veerpont bij Alem liepen ze werkelijk schitterend naar het gelijkgenaamde dorpje toe. Tegen die tijd hadden ze 11 kilometer in de benen en daarom was het dus de hoogste tijd voor een pauze. Die namen ze op de cafeboot in de Jachthaven de Maas. Daarna vervolgden zij hun weg. Via een bijna niet zichtbare voetgangerssluis liepen ze langs een steenfabriek en vervolgens door Rossum, alweer zo'n pittoresk dorp.
Daarna moesten ze de hete adem van hele stoeten fietsers in hun nek voelen, want de route liep een aantal kilometers over de druk befietste Waaldijk. Via alweer een schattig dorpje, Hurwenen, waar zij de roep van een zeer aanlokkelijk uitziende een theetuin moedig weerstonden om een paar kilometer verder, na inmiddels twintig kilometer in de benen te hebben, langs de Waal bij de Kil van Hurwenen alsnog uit te rusten en te genieten van het uitzicht op de watervogels, brug en naaktrecreanten (oké, die laatste uitzichtcategorie kregen ze er onverwacht gratis bij).
De laatste vier kilometer tot aan het station in Zaltbommel waren afzien, maar ja, dan zit het er bijna op, en de lok van de koele cola die op het station op ons stond te wachten maakt alles goed. Ware het niet dat die er niet bleek te zijn.


In de trein terug besloot Sjaak vanaf Utrecht Lunetten naar huis te lopen, die had nog wat sap in de benen. Elsje daarentegen pakte de fiets naar huis en zat daar met de zo begeerde cola klaar toen Sjaak een uurtje later ook echt binnen was.







Een heerlijk weekend, dat naar meer smaakt. Veel meer. Naar nog een kilometertje of 245 meer.

De kip en het ei

De titel van dit blogje lezend, denken jullie natuurlijk dat het een stukje over Pasen wordt. Nou, niets is minder waar, laat Elsje jullie gelijk maar even uit die droom helpen. Maar waar het wel over gaat? Over een berichtje in de Volkskrant van vanmorgen.

"Kinderen die als baby veel huilen, weinig slapen en slecht eten, hebben later een veel grotere kans op gedragsproblemen. Dat concluderen Europese onderzoekers deze week in het vakblad Archives of Disease in Childhood. De onderzoekers legde de resultaten naast elkaar van 22 studies, waarin bijna 17 duizend kinderen werden gevolgd. Vooral adhd, angst, depressie en agressie komen meer voor."

Vraag die Elsje aan de onderzoekers zou willen stellen: zou het niet andersom kunnen zijn? Dat deze kinderen al met hun stoornis worden geboren en dat zich die in de baby-fase uit in veel huilen, weinig slapen en slecht eten? Ligt het feit dat pas met een jaar of 7, 8 de stoornis van je kind vastgesteld kan worden (in ieder geval adhd) niet aan het gebrek aan diagnostische mogelijkheden?
Praat maar eens met ouders van adhd-ertjes. Die weten vrijwel zonder uitzondering al als hun kind nog maar heel jong is (baby, dreumes, peuter) dat hun kind anders is. Maar zij worden bij consultatiebureau, huisarts en kinderarts weggestuurd met: "heb geduld, dit gaat wel over". Terwijl zij diep van binnen al weten dat dat niet zo zal zijn. En zij hun kind zien worstelen en zichzelf ook, met niet alleen het gedrag van hun kind, maar ook met de veroordeling van hun kind door de omgeving.

Graag zou Elsje naar deze vraag wetenschappelijk onderzoek verricht zien. Niet dat het haar nu nog zou geruststellen of helpen, maar wie weet zouden daarmee andere ouders en kinderen vroeger begrepen en beter geholpen kunnen worden.

Ik zou zo graag...

Elsje zou zo graag...

... cello leren spelen, en dan gelijk zo goed zijn dat ze de prachtige cellosuites van Bach zou kunnen spelen. Wat een magistrale muziek! Via het ingesloten filmpje kun je een beetje met haar meegenieten. Al zou ze zelf de prelude graag iets rustiger gespeeld zien :-)



(Dit verlangen is ontstaan door het lezen van dit boek, waarbij Elsje de muziek waarover het gaat erbij heeft gezocht).