Oudejaarsavond, negen uur. De telefoon gaat. Een onbekend nummer. Het is Rob, de schoonzoon van An. Ik weet direct: An is dood. En dat angstige vermoeden blijkt waar te zijn.
An, de fantastische vrouw die meer dan dertig jaar mijn moeder bijstond in het huishouden en anderszins. Die bijna elke ochtend als wij klaar waren met ontbijten binnenkwam en pas weer weg ging na de lunch. Van wie ik heb geleerd de ramen te lappen. Die alles streek, zelfs de onderbroeken. Die zo gezellig een sigaretje kon roken met mijn moeder. Die eigenlijk mijn tweede moeder kan worden genoemd.
Ze is totaal onverwacht overleden. Op dit moment schieten woorden nog tekort. Zoveel herinneringen, teveel om op te noemen. Laat staan er een te kiezen om hier te delen. De beelden tuimelen over elkaar heen.
Zaterdag is de uitvaart. Wat een begin van het nieuwe jaar.
dinsdag 1 januari 2008
Dag An
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
1 opmerking:
Mag ik mijn eerste herinnering met je delen? Grote stapels wasgoed op de overloop. Uit alle hoeken en gaten van het huis kwamen de vieze kleren, die mevrouw ... mevrouw ... hoe noemde ik haar nu toch ook alweer? daar sorteerde. Ik was altijd een beetje bang voor haar, net zoveel als ik tegen haar opkeek, om haar harde werken.
Sterkte, Elsje. Een naar begin inderdaad.
Een reactie posten