Hij heeft het _helemaal_ verbruid

De tram richting het Centraal Station, half 5. Een zachte stem klinkt van schuin achter. Zonder om te kijken weet Elsje direct dat de eigenaresse van de stem boos is. Heel Erg Boos. Pislink. Op ontploffen staat. En dat ze uit alle macht aan het proberen is een publiekelijke scene te vermijden.

"Ik snap niet hoe je dat hebt kunnen doen. Wat had je dan verwacht? Je had het toch ook anders kunnen aanpakken?" bijt de stem de luisteraar toe. Het is voor Elsje niet duidelijk waar die luisteraar zich bevindt. Tussen de zinnen valt namelijk telkens een stilte. Bevindt de aangesprokene zich aan de andere kant van een telefoonlijn? Of toch in de tram? Is de vrouw schizofreen en is er helemaal niemand? Heeft ze het tegen misschien tegen Elsje?

Voorzichtig, heel voorzichtig, draait die haar hoofd een beetje, de beweging maskerend door aan haar tas te friemelen. De stem blijkt bij een prachtige gehoofddoekte jonge vrouw van rond de twintig te horen. Zij staart met een strak gezicht achter Elsje langs naar buiten. "Dat had je toch kunnen weten?" komt er uit haar mond. Het is Elsje direct duidelijk dat het niet voor háár bedoeld is. Voor wie wel blijft onduidelijk. Enigszins opgelucht probeert Elsje zich af te sluiten voor wat er gezegd wordt.

Pas bij het uitstappen op het station ziet Elsje de aangesprokene. Hij blijkt zich in de tram te bevinden. Een jochie nog, zo'n stekelharige die het nog niet gewonnen heeft van zijn puistjes. De jongen heeft het _helemaal_ verbruid en dat beseft hij terdege. Hij zit ineengedoken naast de stempelautomaat. Het ziet er niet naar uit dat het zijn bedoeling was de jonge vrouw te kwetsen. Zijn verslagen blik spreekt boekdelen.