In de trein terug ging er in het zitje achter Elsje een stel zitten. Ze babbelden zachtjes met elkaar, te zacht om het gesprek te kunnen volgen, zeker gezien het boek dat Elsje aan het lezen was. Tot de conducteur kwam. Tegen haar hield het stel een heel verhaal dat ze toch zo'n fijn uitstapje hadden gehad. Aan hoe ze daarover spraken, kon Elsje afleiden dat het om een ouder echtpaar ging.
Toen de conducteur naar de volgende coupé doorgelopen was, werd dit vermoeden bevestigd. Het stokoude mannetje liep op wiebelbeentjes door de coupé, en zei tegen zijn vrouw: "Het is díe kant op!". De minstens even oude vrouw begon de aangewezen kant op te schuifelen, maar het bleek te laat. Ze liet een spoor van druppels in het gangpad achter. Toen ze terugkwam en zich voorzichtig op haar plek liet neerzakken sprak ze zacht tegen haar man (maar hard genoeg voor Elsjes oren): "Ik moest echt zó nodig plassen...".
Elsjes hart kromp ineen van mededogen.
zaterdag 8 november 2008
Ze liet een spoor achter
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
9 opmerkingen:
hoe erg moet dat wel niet zijn voor die oude mensjes. Ik hoop dit nooit zelf te moeten meemaken. Ik voel me nu al door de grond zakken van schaamte en machteloosheid als ik er aan denk.
Dat is zo zielig...
Ocharme toch!
Ach, wat sneu. Ik hoop dat het niet haar dag verpestte!
in(ter)contente trein ?
ik ken alleen de intercity...
@anders: incontinente trein vrees ik...
prachtig logje, elsje, vol emotie.
Ik vind vooral die foto in combinatie met de titel heel goed!
En het verhaal is hartvescheurend.
Als shit happens op deze manier, dan weet je als ouder wordend persoon, het wordt van nu af aan dweilen met de kraan open. Je moet er niet aan denken. Jeetje wat zielig
Pfff, ik kreeg echt een heel vervelend gevoel bij het lezen van die tweede paragraaf.
Ik hoop dat die dame er zich niet al te slecht door voelde.
Een reactie posten