Ome Gerrit

Ome Gerrit is dood. De Godfather van het toppunt van het Nederlandse culinair genot in de tweede helft van de vorige eeuw: appelmoes met een roze geconfijt kersje. In 1982 het slachtoffer van een brute ontvoering. Boze tongen beweren dat dat wegens een aangebrande Wiener Schnitzel was. Dat geld je niet overal uit kan redden bleek toen hij moest brommen wegens belastingontduiking. Uiteindelijk betaalde hij alsnog 60 mln €. Dat zou Elsje trouwens ook wel willen: zoveel verdienen dat belastingontduiking zo lucratief wordt.

Elsje heeft, zoals zovele landgenoten, ook een portie herinneringen aan de etablissementen van Ome Gerrit. Degene die zich als eerste opdringt, is die waarin Elsje en vriendin A. een jaar of 12/13 waren en door de tante van A. meegenomen werden naar motel Sassenheim. Daar werkte namelijk een vriendin van de zus van A. in de bediening.

Zomaar uit eten! Zomaar met de tante van je vriendin meemogen! Wow! Elsje was zwaar onder de indruk. En haar verwachtingen waren hooggespannen toen ze de lobby van het motel betraden en naar de eetzaal geleid werden.

Het eten viel (natuurlijk) tegen. Doperwten die als groene kleffe bolletjes onceremonieel op een bord gekiept waren met daarnaast dito oranje staafjes die voor worteltjes moesten doorgaan. Dit alles werd gecompleteerd door een stukje vlees dat een treffende gelijkenis met de zolen van Elsjes gymschoenen vertoonde. Het enige echt heel lekkere waren de gebakken aardappeltjes die in een apart wit stenen schaaltje op tafel kwamen (met de onvermijdelijke appelmoes met kers, ja, die ontbrak ook aan dit maal niet).

Alles werd door de vriendin van de zus van A. met de nodige flair en vriendelijke glimlachjes geserveerd. En ondanks de belabberde kwaliteit van het eten gaf de tante haar dus een vette fooi.

En zo kon het komen dat Ome Gerrit weer een stukje dichter bij de opbouw van zijn 60 mln belastingschuld kon werken...