Tante Ans

Vandaag is Elsje bij vriendin A. geweest die ze voor haar gevoel al haar hele leven kent (ze kennen elkaar ook al bijna 26 jaar!). Naast bijkletsen over de kinderen en het werk, worden er met A. natuurlijk ook herinneringen opgehaald. Dit keer betrof het een vakantie met Tante Ans, een tante van A.

Toen A. en Elsje tweedeklassers waren, mochten zij in de herfstvakantie met Tante Ans mee naar London, waar diens vriend Mike woonde. Het was een week om nooit te vergeten, niet in de laatste plaats door de halsbrekende toeren die Tante maakte op de snelweg. Elsje is niet zo snel bang in het verkeer, maar in de uren dat zij in Nederland, België en Groot-Brittanië achterin zat naast A., hield zij haar hart vast. Tante Ans reed dan weer 60, dan ineens weer 110, dan weer 70 km/u. Ging zonder haar spiegels te gebruiken, laat staan over haar schouder te kijken, naar een andere rijstrook. En getoeter van andere weggebruikers was uiteraard nooit voor haar bedoeld.

De dochter van Mike, die in die tijd een jaar of 18 moet zijn geweest, reisde ook mee. Een opvallende verschijning in superstrakke jeans, stiletto-heels, haren stijf in het permanent en zorgvuldig opgemaakt. Aan boord (ja, dit was in de tijd van voor de Kanaaltunnel) waren nogal wat Britse soldaten, op weg naar huis. De dochter had net te klagen over gebrek aan hun aandacht, die ze welwillend maar tegelijkertijd een tikje verveeld onderging.

Eenmaal in London maakten Elsje en A. kennis met de Engelse keuken: culinaire hoogstandjes als chips (crisps) met azijn, doperwten zo groot en hard als knikkers, grijzige sneden brood met vette plakjes vis en slappe sla, waar Elsje en A. van griezelden, werden door de Britse tafelgenoten zonder blikken of blozen, nee, zelfs met smaak, genuttigd.

A. en Elsje pasten niet in het huis het huis van Mike, maar sliepen bij vrienden van hem (of was het familie?). Dit was een bejaard stel: Mr. & Mrs. Lodge. In een buitenwijk van London bewoonden zij een typisch Engels woninkje. A. en Elsje mochten er in de woonkamer slapen, op matrasjes. Een woonkamer met van die dikke gordijnen, waar nooit gelucht werd en het dus niet echt fijn vertoeven was. Mrs. Lodge was een schat, Mr. Lodge een zonderling (maar waarom ook al weer?).

Toch hadden de meiden erg veel plezier. Bijvoorbeeld om het feit dat de Engelsen geen Nederlands verstaan. Lopend naar het dichtsbijzijne metrostation gaven zij op min of meer gewone toon elkaar, alsof ze een doodgewoon gesprek voeren, commentaar op de voorbijgangers. Elsje leerde daar een nieuw scheldwoord: Lulletje Rozewater.

Van andere gebeurtenissen tijdens deze vakantie herinnert zij zich niets meer. Ze zal A. eens vragen wat die zich van deze vakantie herinnert. Meestal heel andere dingen, wat maar weer eens bewijst dat het geheugen zeer selectief is.