Nog zeventien

We komen vandaag aan in 1992. Als je de nieuwsfeiten van dat jaar terugleest, is het alsof dat gisteren was. Want in 1992 wordt Boutros Boutros-Ghali secretaris-generaal van de Verenigde Naties en debutant Falco Zandstra Europees Kampioen schaatsen. Zijn er in Albertville Olympische Winterspelen waar Nederland vier medailles in de wacht sleept. Invaller Denemarken wint het EK voetbal. Eurodisney opent zijn deuren, en met het van kracht worden van het Verdrag van Maastricht wordt de weg voor de invoering van de euro vrijgemaakt. De Amerikanen kiezen Bill Clinten als hun nieuwe president en de Anglicaanse kerk besluit om vrouwen tot het priesterambt toe te laten.
Als in Los Angeles de agenten die Rodney King hebben mishandeld vrijgesproken worden, breken rellen uit. De mishandeling is namelijk door een passant op film vastgelegd (mind you, dit is in het pre-iedereen-heeft-een-mobieltje-met-camera-tijdperk). Mobiele telefonie is überhaupt nog een zeldzaamheid en dus is het telefoontje van de geliefde van Ellen van Langen, vlak nadat die als winnares van de Olympische 800 meter de eindstreep passeert de beste reclame die voor mobiele telefonie die je je maar kunt wensen.

Maar vooral is 1992 het jaar van vliegrampen: een F16 stort neer in Hengelo, een Boeing in de Amsterdamse Bijlmer en een DC-10 op het vliegveld van Faro. Drie gebeurtenissen die in ieders geheugen gegrift staan. Zo ook in dat van Elsje: zij zit op 4 oktober 1992 in de auto naar Langbroek om daar een pakje af te geven aan ouders van een vriendin die naar Spanje zullen vliegen, waar een goede vriend van Elsje woont. In de auto zapt ze wat heen en weer langs de diverse radiostations, op zoek naar een lekker muziekje. Dan hoort ze op de nieuwszender dat mensen die 'het hebben zien gebeuren' opgeroepen worden de studio te bellen. De rest van het tripje zit Elsje als genageld aan het stuur te luisteren naar ontstelde bellers en dito radiostudiobewoners.

Wat vrolijkheid in de vorm van een thing you probably never wanted to know about Elsje....: in 1992 komen er eindelijk weer katten in Elsjes leven. Hoewel ze opgroeide met een pitbul-kat, waarbij je enkels niet veilig waren, toch mist ze de kopjes en het gespin erg sinds ze uit huis is. Het nieuwe huis biedt gelukkig voldoende ruimte aan Ruud en Felix, twee asielkatten die de vriend en Elsje ophalen op de dag dat Ruud Vreeman en Felix Rottenberg duovoorzitterschap over de PvdA krijgen. Enorme jeweetwel-katers, die toch de eerste dagen niet onder de bank vandaan te lokken lijken zijn. Felix blijft schuw maar Ruud ontpopt zich na die dagen als een kat waarmee je kunt sollen: het liefst ligt hij in je nek als een soort boa.

Qua muziek is 1992 een beetje een mager jaar. Toch is er wel een aantal mooie nummers in de Top 100 van dat jaar te vinden. Luister bijvoorbeeld nog eens naar Under the bridge - Red Hot Chili Peppers, Smells like teen spirit - Nirvana of Be my baby - Vanessa Paradis. Mateloos populair in Frankrijk maar niet zo bij Elsje is Patrick Bruel (een filmpje dat ze nog niet kende en terecht, brrr, klik alleen als je tegen zelfverheerlijking kan!). Nee, dan En Vogue, dat blijft prachtig (als je van het genre houdt natuurlijk ;-) )

Elsje geniet in dit jaar van een nieuwe Amerikaanse tv-serie waarin een probleemjongen uit een achterbuurt bij zijn rijke familie in Bell Air wordt gebracht: jawel, de Fresh prince of Bell Air met in de hoofdrol de destijds nog onbekende Will Smith. Hierbij de titelsong van die serie, blijft een leuk filmpje.


En omdat Elsje in 1992 naar een concert van Crowded House ging, komt de uitsmijter van vandaag van deze geweldige Nieuw Zeelanders.