Soms kan de dood genade tonen

Bijna drie weken terug, maandag 12 april, kwam het noodlottige telefoontje. De doktoren konden voor haar niets meer betekenen, ze was, zoals dat in medische termen heet 'uitbehandeld'. Een prognose gaven ze haar nog wel mee: over een paar weken zou ze bedlegerig worden en niet lang daarna sterven.

Ze vond een laatste portie kracht en moed om dit nieuws aan haar (en onze) kinderen te vertellen. Door de tranen lachten we want ja, we hadden geen van allen ervaring met hoe je dit soort onheilstijdingen hoort te brengen.

Ze wilde nog zo graag, 'nu het nog kon', een weekje met de kinderen op stap. Snel was via een kennis die bij een reisbureau werkt een reisje naar Cyprus geboekt. Er werd en passant contact gelegd met een privekliniek op het eiland waar een Nederlandse arts (in geval van nood) bijstand zou kunnen verlenen.

Maar, zoals het lot grillig kan zijn, het reisje werd hen niet gegund. De aswolk uit de IJslandse vulkaan Eyjafjallajökull voorkwam dat. Gelukkig was een alternatief snel gevonden: Domburg. Ook met zee en strand, en een hotel waar ze allemaal erg verwend konden worden.

Haar toestand vloog achteruit, de week in Domburg moest voortijdig worden afgebroken. Vijf dagen later, afgelopen dinsdag, hebben we met het hele NSG afscheid genomen. Het was een zeer emotioneel en tegelijkertijd prachtig uur. Ze wilde nog zo graag een ijsje van de beste ijszaak van Utrecht (en verre omstreken). Dus namen wij een grote bak met ijs mee die we gezamenlijk leegaten. Daarna nam ze van elk van de kinderen en de volwassenen persoonlijk afscheid. Woorden die in mijn geheugen gegrift zullen blijven.

Op donderdagochtend 29 april, om even voor half 10 is ze gestorven. Omringd door haar kinderen, haar geliefde, haar zussen, is ze rustig uit het leven weggegleden. Ze heeft geen pijn geleden: soms kan de dood genade tonen.