I want to ride my bicycle. Nu, meteen!

Mag ik u voorstellen: het nieuwe stalen ros van spruit 3... Hij zou 'm eigenlijk al voor zijn verjaardag in februari krijgen, maar er kwam maar niet van. Vandaag eindelijk tijd gevonden om er een met hem uit te gaan zoeken. Deze uitzoeksessie duurde heel kort want o wat werd hij direct verliefd op dit modelletje. Jammer alleen dat-ie er nog twee weken op moet wachten. Als troost maar een paar fietsliedjes.

Een bijzondere bevrijdingsdag

Gisteravond is Elsje met haar moeder naar een heel bijzondere voorstelling geweest: Waterman, gespeeld door Helmert Woudenberg.

In deze voorstelling vertelt Woudenberg het levensverhaal van Hatty Woudenberg, die in de oorlog, als vierde kind van een groot Joods gezin in Amsterdam, op miraculeuze wijze ontkomt aan het lot dat de rest van zijn familie wel treft: de dood in de concentratiekampen van de Duitse bezetters.

Steeds voelt Hatty de onmiskenbare steun van zijn moeder, waaruit hij kracht, moed en energie put om het onacceptabele te trachten te accepteren en verder te gaan met zijn leven.

Prachtig spel. Eigenlijk maakte nog wel de opmerking van de oude Waterman over de Marokkaanse jongens in zijn buurt het meeste indruk. Daar liet hij zich in niet mis te verstane bewoordingen over uit. Bewoordingen die zo akelig leken op de manier waarop men zich in het stuk steeds over Joden uitlaat, dat er luid en duidelijk een waarschuwing in doorklonk: pas op, dit is het hellende vlak dat slechts tot helse taferelen leidt.

Een bijzondere dodenherdenking

Afgelopen maandag was het weer zover: de jaarlijkse dodenherdenking. In Huize Hengeveld normaal gesproken een moment om met de kinderen stil te staan bij het fenomeen oorlog.

Dit jaar kwam daar niet van. Met spruit 1 en 2 stond Elsje namelijk op Schiphol te wachten op de terugkeer van oma. Die had wegens vermeende drugssmokkel van een of meerdere medepassagiers bijna 8 uur vertraging. Even voor 20 uur kwam ze door de douane de ontvangshal in. Daar werd al sinds half 8 in vijf talen opgeroepen tot het in acht nemen van twee minuten stilte.

Om niet met de auto langs de kant van de snelweg te moeten staan voor de herdenking gingen de dames gevieren op een terrasje zitten. Om 19.59 klonk de Last Post door de luidsprekers en dit was voor de meeste mensen het sein om inderdaad stil te houden. Winkelbediendes kwamen met gebogen hoofd in hun deuropening van hun winkels en reizigers bleven met hun bagagekarren midden in het gangpad staan. Na het wegsterven van de laatste trompetklanken viel er een ongekende stilte over het vliegveld.

Helaas duurde die maar heel kort, want een paar secondes na het invallen van de stilte begon de luchthavenmuzak weer te klinken. Desondanks bleef de eerbiedige stilte onder de luchthavenbezoekers duren. Die ene reiziger die van buiten de hal betrad, bleef verbaasd staan om daarna zachtjes sluipend door te lopen. Pas nadat het Wilhelmus door de hal geschald had, kwamen ook de andere mensen weer in beweging.

Het was op deze manier een rare maar bijzondere dodenherdenking.

Van die genante dingen dus...

Vandaag besloot Elsje dat het de hoogste tijd was voor nieuwe beha's. Een aankoop die ze altijd zo lang mogelijk voor zich uitschuift. Want waar het kopen van schoenen Elsje erg veel plezier doet, is het kopen van beha's bijna pure pesterij. Elsje heeft namelijk niet zo'n courant model lichaam waardoor zij winkel in, winkel uit moet alvorens zij tot een bevredigende aankoop over kan gaan.

In elke winkel speelt zich dan het volgende tafereel af: Elsje zoekt een paar leuke exemplaren in wat - in letters en cijfers althans - de juiste maat zou moeten zijn uit en begeeft zich naar de paskamer. Daar ontdoet zij zich van haar bovenkleding, trekt een van de uitgezochte modelletjes aan en komt daar tot de conclusie dat die niet past. Op dat moment wordt het gordijn van het pashokje half opengeschoven en een winkeldame gaat zich ermee bemoeien...

Daar sta je dan dus, in zo'n pashokje, met geopend gordijn, half bloot. "Nee, dat is duidelijk niet de juiste beha voor mevrouw" roept de winkelmevrouw bezorgd uit (alsof Jules de Corte dat niet ziet). Godlof is zij speciaal op de wereld om de clientèle aan een correct passend model te helpen. Met haar maatlint meet ze snel borstomvang en omvang onder de borst na om tot de conclusie te komen dat Elsje de maat moet hebben die ze al aanheeft. Ja duh, dat wist die natuurlijk al lang.

Voor één gat is de winkeldame natuurlijk niet te vangen: een ander merk zal zeker uitkomst bieden. Ze snelt weg en komt zonder uitzondering met de meest vreselijke tenten aangezet, die misschien leuk zijn als je 60+ bent, maar als jonge deerne van nog geen 40 wil je toch niet in een huidskleurig, corsetachtig geval gezien worden. Kom op, zeg!

Teleurgesteld verlaat Elsje steevast na zo'n passessie de winkel; zonder aankopen. Of met een 'nou ja, dat moet dan maar' aankoop.

Tot vandaag. In een zelfhelpsessie heeft Elsje maar liefst twee goed zittende en ook nog aardig uitziende exemplaren weten te scoren. Wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Surfing, surfing...

Altijd als Elsje tijdens haar werk haar hotmail checkt, een tweet plaatst, even het nieuws bekijkt of een potje Rush Hour speelt (natuurlijk niet allemaal tegelijk en ook niet de hele dag, echt niet!), voelt zij zich enigszins bezwaard. Is dat niet eigenlijk oninteger? Is het in de baas zijn tijd iets voor jezelf doen niet eigenlijk stelen?

Tot afgelopen dinsdag, toen zij het volgende berichtje oppikte op Overheidsmanagement.nl.

Privésurfen op het werk maakt medewerkers productiever. Dat zou volgens HR Praktijk blijken uit onderzoek door de Universiteit van Melbourne (Australië).
Volgens de wetenschappers zouden mensen zich beter op hun werk kunnen richten als zij het af los kunnen laten.

Negen procent
Volgens het onderzoek zouden mensen die maximaal 20% van hun werktijd besteden aan privésurfen negen procent productiever zijn dan zij die alleen sites voor hun werk bezoeken.

Gamen
Volgens de onderzoekers zou 70% van de werknemers weleens privésurfen. Vooral sites met informatie over producten en nieuwssites zijn in trek. Ook online gamen en filmpjes vallen in de smaak.

Dus mocht je baas ooit zeuren, dan laat je hem of haar dit maar lezen.