Fase één achter de rug

Vanmorgen is de spruit geopereerd. Ondanks de prima voorbereiding waren moeder en kind toch vreselijk zenuwachtig.

Keurig op tijd meldden zij zich bij de kinderdagbehandeling. Een half uurtje later mocht de patient al richting de operatiekamer. Dit leverde een kleine paniekreactie op want hij had nog geen 'intake' gehad en vaders was ook nog niet gearriveerd. Het eerste werd in rap tempo verholpen, maar het tweede toen nog niet. Gelukkig waren Elsje en knuffel Poekie er om het jochie te begeleiden op deze spannende reis.

Het inbrengen van het infuus werd dusdanig geïnteresseerd gadegeslagen, dat de patiënt nog net niet van de operatietafel viel. Met een welgemeend 'slaap maar lekker en droom maar fijn' nam Elsje afscheid en mocht zij met een kopje thee in de uitslaapkamer wachten. Een minuut of tien later was de operatie al achter de rug en kon het wakker worden beginnen. Dat ging met veel onrust en huilen gepaard. Van de schrik van het bloed op het bed, de opgekropte nervositeit en een beetje van de pijn. Maar toen hij eenmaal terug op zaal was, zat vaders daar klaar en was al het leed snel geleden. Al vlug ging het eerste ijsje van de dag erin. Een uurtje later gaf de arts het groene sein om huiswaarts te keren.

Gelukkig viel de ingreep zelf erg mee: alleen de bijholtes moesten worden gespoeld. Verwijdering van de neusamandelen was niet eens nodig. Over twee weken wordt de behandeling nogmaals herhaald om een blijvend effect te bewerkstelligen.

Technisch gezien allemaal prima verlopen, maar Kraantje Lek zal nog wel even wat emotietraantjes moeten laten voor ze de eerste operatie van haar kind helemaal verwerkt heeft. Over twee weken de herhaling. Dan zit ze er vast weer gespannen, maar niet meer zo nerveus bij.