Ik word danseres in Parijs!

Vandaag is de jongste met balletles begonnen. Met een stuk of tien andere meiskes van 6 en 7 jaar in roze balletpakjes dartelden ze onder leiding van juf Eva door de danszaal. Het was meer spelen dan balletles zoals Elsje die op die leeftijd heeft gehad. Niks aan de barre de eerste, tweede en derde positie oefenen op de maat van de pianomuziek, gespeeld met de straf tikkende metronoom. Nee, tegenwoordig is het springen, draaien, buigen op vrolijk geplingplong van harpen, en heupwiegen en billenschudden op Oosterse en Zuid-Amerikaanse ritmes. Dolle pret dus.

Het enthousiasme waarmee thuis de geleerde sprongetjes, heupschudjes en armbeweginkjes nog eens geshowd werden deed Elsje ineens denken aan hoe zij met haar zussen prima ballerina speelde. Een van hen riep dan altijd, als ze het spel zat was: 'ik word danseres in Parijs', ondertussen op een been balancerend met het andere been gestrekt naar achteren en de armen gestrekt naar voren. Heel irritant en steevast het einde van het spel en het begin van ruzie.

Elsjes balletlessen hielden op toen het gezin verhuisde naar een andere stad. Daar deed ze nog aan volksdansen (dit wordt een apart blogje!) en een blauwe maandag jazzballet maar dit waren geen blijverdjes. Ook Elsjes zus liep een danscarrière mis want zij kan sinds een aanrijding, nu alweer bijna 10 jaar geleden, helaas niet meer dansen. Haar internationale ambities bleven wel. Dus wie weet gaat wonen in Parijs ooit nog lukken en kan zij daar gaan genieten van haar nichtje als prima ballerina. De tijd zal het leren.