Mathilde

Mathilde, dat vindt Elsje toch zo'n mooie naam. Een naam voor een pop met een porseleinen hoofd met van die zwarte krullen en rode lipjes. Zo'n pop die Elsje nooit kreeg, omdat dat ouderwets was. Je kon er natuurlijk ook niet mee spelen, dan zat er binnen de kortste keren natuurlijk een barst in het kopje, dus verstandiger was het om het geld uit te geven aan een wat meer valbestendige pop. Maar dat terzijde.

Elsje wilde eigenlijk een gewoon voorval uit haar moederleven vertellen. De jongste, zeven jaar, wilde graag weten hoe het zat met al die puntjes en streepjes die je op sommige woorden ziet staan, bijvoorbeeld op de naam Renée (de naam van haar juf). Dus Elsje maakte voor haar een lijstje met de diakritische tekens. Daarop natuurlijk de trema en umlaut, de verschillende accenten, de cedille en de tilde.

Waarop het kind uitriep: dan ga ik tegen mijn andere juf zeggen dat zij ook een dingetje op haar naam heeft. Toen Elsje haar niet-begrijpend aankeek (de juf heet Mathilde), rende ze naar het tekenbord dat in de kamer van huize Hengeveld staat en schreef wat ze bedoelde: Ma~