Pittig?

Toen Elsje een klein meisje was, logeerde zij een enkele keer bij haar oma. Oma was dol op mandarijnen en druiven, maar had een bloedhekel aan pitjes en velletjes. Die moesten dan ook zorgvuldig verwijderd worden voor er gegeten kon worden, waardoor het consumeren van dergelijk fruit bij haar altijd een eeuwigheid duurde.

Elsjes appel viel niet ver van haar oma's boom: de witte velletjes van een mandarijn zijn haar een doorn in het oog maar vooral pitjes vindt zij irritant. Een grote sprong voorwaarts vindt Elsje daarom het feit dat de fruitveredeling inmiddels pitloze mandarijnen en druiven levert. Helemaal feilloos werkt de techniek bij met name mandarijnen overigens nog niet: af en toe heb je een exemplaar dat toch bomvol pitjes zit: een pittige mandarijn wordt dat in Huize Hengeveld genoemd.

Vanmiddag in de stad loopt de markt op zijn laatste benen: de waar van sommige kramen wordt al ingepakt. Zo niet bij het fruitkraampje. "Pitloze druiven! Wie maakt me los?" roept de standhouder op een toon die aangeeft dat hij zelf eigenlijk niet meer gelooft dat hij deze dag nog wat zal verkopen. Vlak voor Elsje lopen twee meiden. "Pitloze druiven?" zegt er één. "Ik vind het meer een pitloze verkoper!". Pittige tante. Het zou Elsje geweest kunnen zijn.