Windmolen

Onlangs vroeg één van de kinderen waarom windmolens eigenlijk altijd langs de snelweg staan. Afgezien van het feit dat dat niet overal zo is (denk aan de windmolens langs de kust of die overal in Flevoland) had hij wel een interessant punt te pakken.

Redenen waarop het NSG kon komen waren:
- langs de snelwegen wil toch niemand wonen dus er is ruimte
- niemand heeft last van de herrie die de wieken maken (noem je dat bij windturbines eigenlijk ook wieken?)
- meestal is het gebied langs de snelweg vrij open dus de wind heeft er vrij spel

Iemand nog meer ideeën?

Tellen is een kunst

JIPPIEJAAIJEEEEEE! Nog maar acht dagen!

Tellen is een kunst die Elsje blijkbaar niet zo goed beheerst.

Floep

Elsje droomde over Kader Abdolah, dat weet ze zeker. Maar wat er in de droom gebeurde, is haar verder totaal ontschoten. Vreemd toch dat als je je droom niet direct vertelt of opschrijft, dat-ie dan vervliegt. Wég, niets van over. Soms alleen nog een (sfeer)beeld.

Vanmorgen op de radio hoorde Elsje dat er een wetenschappelijke verklaring voor dit fenomeen zou zijn. Maar vóór de presentator de droomdeskundige aan de lijn had, was Elsje al op haar bestemming. En om nou in de auto te wachten tot de dromoloog in de uitzending was, ging haar te ver. Voorlopig blijft het wegfloepen van een droom dus nog een raadsel.

Vakantie zonder kinderen

Een Zuid-Frans terras op een zwoele avond. Sjaak en Elsje hebben net hun bestelling voor het Menu du Jour doorgegeven aan de bijzonder vriendelijke garçon als naast hen een gezin met drie jonge kinderen plaats neemt. In rap Frans bestelt de vader trois menus enfant. De kindertjes babbelen zoetjes met elkaar tot hun frietjes komen. Dan is er even verwarring: wat zit er in de bijgeleverde plastic zakjes? "Ketchup", zegt de vader. Als het oudste kind (een jaar of vijf) haar eerste frietje voorzichtig door de rode smurie heeft gehaald likt ze er voorzichtig aan. Met een schitterend Vlaamse tongval meldt ze haar broertjes: "Ja, tis ketchup. Tsmaakt goe, maar wel een beetje pikant." Zo lief is onze oudste ook voor de anderen.

De rand van een Zuid-Frans zwembad op een snikhete middag. Sjaak is fietsen, Elsje houdt zich zo stil mogelijk. In de schaduw, met een boekje, een fles mineraalwater en haar I-pod. Misschien dat ze het dan nog uit weet te houden tot het wat koeler wordt. Twee Franse pubers zijn aan het stoeien rond het bad. Ze duwen elkaar van de rand in het zwembad en trekken elkaar onder water. Dit alles gebeurt zonder één onvertogen woord. Hun moeder bekijkt het met een grote glimlach op haar gezicht. Zo kunnen onze kinderen ook met elkaar bezig zijn.

Een Zuid-Frans terras op een zwoele avond. Sjaak en Elsje hebben net hun bestelling voor deux pressións doorgegeven aan de bijzonder vriendelijke madame. Langs het terras loopt een mevrouw met drie kleine meisjes. De mevrouw steekt de straat over, het meisje in haar roze jurkje huppelt vrolijk achter haar aan. Ze stappen in een SUV. Het zijn Zwitsers. Dat ene meisje is precies onze jongste: het haar, het loopje, net zo'n mager piegempie!

Als je kinderen bij hun andere ouder zijn en je zonder ze op vakantie gaat, zie je niets anders dan gezellige en leuke gezinnen met kinderen om je heen. Poeh. Wat mist Elsje het vijftal! Nog twee weken en één dag, dan zijn ze er weer. Elsje telt de dagen af.

Naschrift: Elsje weet heel goed dat ze als ze de kinderen mist, ze ze enorm idealiseert. En dat ze ook gewoon ruzie maken en nukkig zijn en dit of dat niet lusten. Haalt u Elsje maar even niet uit haar droom. Dank u.

Dood vogeltje

Wat is het verschil tussen een dood vogeltje? Zijn ene pootje is even lang.

Dit grapje werd vroeger vaak door Elsjes moeder gemaakt. Maar vandaag bleek dat ineens erg waar. Elsje reed in de nog naijlende vakantie-euforie naar haar werk. Rustig kachelde ze over de snelweg, zo'n eerste dag na de vakantie moet je niet te gestresst rijden, toch? Mede-weggebruikers dachten daar duidelijk anders over: drukken, drukken, drukken was hun devies.

Een vogeltje dat de weg overstak werd daar het slachtoffer van. Boem. Het werd door de motorkap van Elsjes voorligger meters de lucht in gekatapulteerd en dwarrelde daarna de middenberm in. Het was een zielig gezicht, zo'n geknakt vogeltje.

Stoppen om het beestje uit zijn lijden te verlossen ging natuurlijk niet, de volgende gehaaste bestuurder diende zich alweer in Elsjes achteruitkijkspiegel aan.

Regenboogroute

Het moet een dolle boel geweest zijn bij Rijkswaterstaat, toen men daar een flinke greep uit de algemene middelenpot mochten doen voor het implementeren van Routeontwerp. Een of andere zot heeft namelijk bedacht dat alle snelwegen, of ok, als dat niet haalbaar is in ieder geval de belangrijkste, een eigen smoel moeten krijgen. Het project 'Routeontwerp' werd dus in het leven geroepen.

Volgens Verkeer en Waterstaat "verbindt Routeontwerp de noodzakelijke verbeteringen van onze hoofdwegen met een kwalitatieve inrichting van de directe omgeving van deze hoofdwegen". En: "Met het Routeontwerp kunnen noodzakelijke stedelijke en economische functies gecombineerd worden met een efficiënt wegennet, op zo’n manier dat route en omgeving een kwalitatief geheel vormen. Dit is noodzakelijk, want een groot deel van de ruimtelijke veranderingen vinden de komende decennia plaats langs de snelwegen en bepalen dus in grote mate het toekomstige uiterlijk van ons land. De ontwikkeling van onze snelwegen is dus niet langer een enkelvoudige lijnopgave, maar een integrale gebiedsopgave. Een opgave waar betrokken partijen de schouders onder moeten zetten." [ben je er nog?]

Nou ja, voor het ontrommelen van de gebieden langs de snelwegen valt natuurlijk best wel wat te zeggen. De A12 mocht als eerste een eigen identiteit krijgen. Deze snelweg van het westen naar het oosten (of van het oosten naar het westen als je dat prettiger vindt, het is Elsje om het even) van het land kreeg allereerst de briljante naam 'Regenboogroute'. En het bijbehorende smoel bestaat bijvoorbeeld uit (hou je vast) vierkleurenstickers op alle, ja, alle lantaarnpalen die in de middenberm van deze weg staan.

Zodat we nu met z'n allen, als we ons van A naar B willen begeven en we een blik naar links werpen, weten dat we op de Regenboogroute rijden. Lekker belangrijk! Die stickers zijn trouwens enorm slordig geplakt, viel Elsje vandaag op. Soms net onder het smalle gedeelte en soms juist net boven het brede gedeelte van de paaltjes... Ja, waar je al niet tijd voor hebt, als je in de file staat.

En van die gebiedsontwikkeling en het ontrommelen is natuurlijk voorlopig nog niets te merken. Nu maar hopen dat het beschikbare geld niet aan die stickers is opgegaan.

Goed nieuws!

Elsje is blij en opgelucht. Haar tumoren blijken te reageren op de nieuwe chemokuren. In drie maanden is er 30% verdwenen! Nu maar hopen dat deze lijn de komende maanden doorgetrokken kan worden. Maar voor nu: tijd voor een klein feestje!!

Maar dan wel zonder champagne, want alcohol is aan haar lever nog niet zo toevertrouwd. Wie weet na de volgende set kuren?

Mascara

"Kijk eens mam, die eend zijn mascara is uitgelopen! Zou hij gehuild hebben?"

Te vroeg

Precies op tijd komt Elsje het Grand Café binnen waar ze met een aantal collega's uit alle delen van het land afgesproken heeft. Ze blijkt de eerste te zijn. Geen probleem, dan neemt ze toch vast een drankje?

Maar als ze twintig minuten later nog steeds de enige aanwezige is, begint de twijfel toe te slaan, daarbij stevig geholpen door de wat meelevende blikken van het bedienend personeel. Het treinverkeer zal toch niet dusdanig verstoord zijn dat Utrecht helemaal niet bereikbaar is? Is het wel om deze tijd? Is het wel hier? Hebben ze op het laatste moment een andere stek gekozen? Dan berispt ze zichzelf dat ze niet de moeite heeft genomen de mobiele nummers van deze collega's in haar telefoontje in te voeren.

Na een half uur doet ze navraag bij de serveerster. Dat leert haar tot haar opluchting dat ze zich alleen een uur vergist heeft. En dan berispt ze zichzelf nog maar eens: niets te lezen bij zich.

Gelukkig zijn er inmiddels wel andere mensen binnen gekomen. Rechts van Elsje een mevrouw met twee meisjes van een jaar of 10 en 12. Zij bestelt een glas witte wijn terwijl de meisjes op onderzoek gaan (naar het toilet?). Tien minuten later schuiven een andere vrouw, een oudere heer en nog wat kinderen aan. Aha, een familiefeestje.

Links van Elsje zitten een man een een vrouw druk te praten. Elsje heeft de indruk dat het zakenrelaties zijn die elkaar overigens wel goed kennen. Het gesprek gaat over bedrijfsartsen. Dat wil Elsje niet horen, dus snel sluit ze haar linkeroor af.

Net als ze haar aandacht op de derde en laatste bezette tafel wil gaan richten, komt collega nummer 1 binnen. Stiekem voelt Elsje zich toch wel opgelucht. Al snel volgen ook de andere collega's. Het wordt een nuttige middag, doorlopend in een gezellige avond. Wat heeft Elsje toch een nare baan...

Whatever that means

Als antwoord op Elke's smurfenlied. Om vrolijk van te worden. Waarschuwing: je houdt het de hele dag in je hoofd...

Een glaasje sla

"Mam, achter je zitten twee meisjes die geen sla lusten, denk ik. Ze hebben allebei hun slablaadjes in hun glas gedaan!" Als Elsje zich omdraait zie ze dat de meisjes juist heel modern en gezond bezig zijn geweest: ze hebben muntthee gedronken.

Redder in nood

Een doordeweekse avond, even na 10 uur. Elsje reist na een vermoeiende en lange werkdag terug naar huis. In de trein is de man tegenover haar overduidelijk in een feeststemming: hij schopt bij binnenkomst zijn schoenen uit, banjert op zijn (jawel!) witte sportsokken door de coupé op zoek naar een krantje, schenkt zichzelf een glaasje wijn in uit zo'n miniflesje dat hij bij de 'AH to go' op het station heeft gekocht en begint tegen Elsje te kletsen.

Dáár heeft Elsje op dit moment helemaal geen behoefte aan. Ze wil de dag nog eens rustig de revue laten passeren en bedenken wat ze de volgende dag wil of moet gaan doen. Maar godzijdank is, als de nood het hoogst is, de redding ook nu weer nabij. Met haar ene wijsvinger tegen de lippen wijst ze met haar andere wijsvinger op het pictogram dat aangeeft dat ze zich in een stilte-coupé bevinden.

De stilte-coupé: niet alleen fijn als je rustig wilt kunnen werken, maar ook om hinderlijke kletsmajoors het zwijgen op te kunnen leggen. Hoera!

Visually challenged

Zo ziet het er uit bij Den Haag CS. Je reinste hindernisbaan voor de 'visually challenged' onder ons! Want wat als je nou wel blind bent maar geen blindengeleidehond hebt?

Amerikaanse toestanden

Elsje verbaast zich wel eens over de steeds verder oprukkende veramerikanisering van de eet- en drinkgewoontes. Zelfs in het zo trots op zijn culinarie traditie zijnde Frankrijk is de MacDonald's op elke straathoek te vinden. Met zijn kleffe burgers en slappe frietjes die dan wel Frans heten maar absoluut niet Frans smaken. Naar niks smaken, dat is beter omschreven. Of naar zout, veel zout.

En dan die ijsklonten. Altijd maar weer die vreselijke ijsklonten. Elsje is een echte cola-junkie. Maar dan wel het pure spul, dus zonder de ijsklonten die het gemiddelde café er tegenwoordig in smijt. Elsje is daarom de laatste jaren bij het plaatsen van haar bestelling preventief duidelijk: "Een cola, maar zonder ijsklontjes hoor!" Nou, je zou het bedienenend personeel de kost moeten geven dat dat nog niet eens kan onthouden.

De afgelopen weken zie je trouwens op terrassen steeds meer mensen een Heineken extra cold bestellen. Bier geserveerd rond het vriespunt. Is dit een opmaat voor Beer on the rocks?

Wimbledon (7)

Ook zo'n typisch Wimbledon-verschijnsel is de uitreiking van de hoofdprijs door de Duchess of Kent. Een schitterende ceremonie waarbij iedereen zo'n schitterend buiginkje voor haar maakt. De aanwezigheid van deze Britse prinses brengt Elsje op het onderwerp adel. Want daar heb je er in de UK maar al te veel van.

De Britse Lords en Ladies inspireren tot van alles, zoals tot felle protesten tegen de door hen met even veel felheid verdedigde jacht en ook vele romanfiguren zijn van adel. Daarnaast vervult de Britse adel een belangrijke rol in de politiek. De Britse Eerste Kamer heet niet voor niet 'House of Lords': je mooet van adel zijn om daarin te kunnen komen. Nou doen de Britten trouwens niet moeilijk over het weggeven van een adellijke titel: kun je die in vele landen alleen door overerving krijgen, in Engeland is het heel gewoon om een adellijke titel te verwerven. Denk maar aan Sir Elton.

De leukste Britse man van stand die Elsje kent is toch wel Tommy Lynley, de rechercheur uit de boeken van Elizabeth George. Hij schaamt zich aan de ene kant enorm voor zijn afkomst en snobby opleiding maar als het zo uitkomt gooit hij zijn titel maar al te graag in de strijd om te krijgen wat hij wil. Ontiegelijk opportunistisch natuurlijk. Maar wel allemaal voor het goede doel: het oplossen van een moord.

Het lijkt Elsje trouwens wel wat om Lady Soandso of Suchandsuch te zijn. Met bijbehorend landgoed, waar dan natuurlijk niet gejaagd mag worden. Wie weet zou zij dan ook een bokaal voor het een of ander mogen uitreiken. Droomvoer voor de komende nacht!
(Het oorspronkelijk idee achter dit blogje is Elsje totaal ontschoten door het kijken naar de waanzinnige vijfde set, die met 9-7 naar Nadal gaat en hem aldus zijn eerste Wimbledon-zegen oplevert)

Wimbledon (6)

Weer een regenpauze! Het blogje voor na de vijfde set staat al klaar, dat bewaart Elsje even voor straks, of voor morgen... Voor nu houdt ze het bij een welgemeend: "Argh!! Mijn hart kan deze spanning bijna niet aan!"

Wimbledon (5)

Linn attendeerde Elsje zojuist op haar voorkeur voor het vrouwentennis, niet wetende dat er al een blogje klaar stond voor na de vierde set over juist dit onderwerp.

Elsje heeft namelijk ook lange tijd de voorkeur gegeven aan het vrouwentennis. Dat werd veroorzaakt door het hogere technische niveau van het vrouwentennis, daar waar het bij de heren toch veelal degene met de meeste power is die wint. Prachtige wedstrijden met Gabriela Sabatina, Arantxa Sanchez, Martina Navratilova of Dito Hingis, Steffi Graf en Monica Seles (al was die ook vreselijk om naar te kijken door haar gehijg).

Met de opkomst van de zusjes Williams echter is ook het vrouwentennis een krachtsport geworden. En als het dan daar toch op aankomt, kijkt Elsje hetero-oog liever naar mannen dan naar vrouwen...
(De vierde set gaat na een zinderende tiebreak naar Federer, waarmee we nu een de vijfde set gaan zien. Spannend!!)

Wimbledon (4)

Vroeger droomde Elsje nadat ze vele uren kijkend naar Wimbledon had doorgebracht regelmatig dat ze een ballenmeisje was. Zittend langs het net in de starthouding, sprintend wanneer de bal daarin terecht kwam. De ballen terugrollend of naar de spelers stuiterend. Handdoeken aangevend, flesjes water aangevend. En ga zo maar door. Gebroken werd ze dan wakker, met stijve dijspieren. Alsof het allemaal echt was.

Dat ze een tennisser was heeft ze nooit gedroomd. Kennelijk kon ze zich dat onvoldoende voor de geest halen. Alleen over turnen, een sport die ze evenmin beoefende, droomde ze regelmatig. Dan maakte ze de prachtigste paardensprongen, zwierde ze aan de rekstok of leverde ze een geweldige prestatie op de balk. Als kersje op de taart sloot ze dan af met een tumbling serie bij de vrije oefening om u tegen te zeggen. Na dit soort dromen werd Elsje dan juist in de gloria wakker, het gevoel van zweven nog nazinderend in haar lijf.

Gek eigenlijk, hoe je fantasie met je op de loop kan gaan en je lichamelijke sensaties kan geven die je nooit eerder hebt beleefd of ooit zal beleven.
(De derde set gaat na een tiebreak naar Federer, die hiermee in de wedstrijd blijft)

Wimbledon (3)

Nu even tijd voor een kleine biecht. Want waarom is Elsje zo'n fan van Nadal? Natuurlijk omdat hij uit Spanje komt (al was Elsje nooit op Mallorca) en Elsje een enorme Spanje-liefhebster is. Maar eigenlijk is het vooral vanwege zijn armen. Want wat een prachtige armen heeft deze man! Die aan het werk zien is voor Elsje een puur afrodisiacum.

Enig deukje in Elsjes liefde voor deze jonge Spanjaard wordt geslagen door zijn gekreun tijdens het spel. Maar ja, daarvoor heeft ze de beschikking over de mute-knop op de afstandsbediening.
(De derde set wordt onderbroken door regen)

Wimbledon (2)

Bij Wimbledon horen natuurlijk ook aardbeien. Dus die heeft Elsje vandaag ook gegeten. Op een beschuitje, met een heel klein beetje poedersuiker voor extra smaak. Een beetje rondsnuffelen op het weeweewee leert Elsje dat elk jaar een ontstellende hoeveelheid zomerkoninkjes verorberd wordt door de bezoekers van het toernooi: maar liefst 28 duizend kilo. En dat met 7 duizend liter slagroom. Maar als je bedenkt dat het toernooi twee weken duurt en vele duizenden bezoekers trekt, dan valt het wel weer mee. Dan heeft Elsje met haar portie van vandaag de hoeveelheid van een gemiddelde Wimbledonbezoeker ruimschoots gehaald...
(De tweede set gaat naar Nadal met 6-4, nadat hij met 1-4 achterstond)

Wimbledon (1)

In jaren heeft Elsje niet zo weinig meegekregen van het tennissen op Wimbledon als dit jaar. Maar nu zit ze dan toch voor de buis te genieten van de titanenstrijd tussen Roger Federer en Rafael Nadal. Dat brengt haar tot een aantal blogjes. Hier nummer één: een historisch blogje...

Elsje maakte kennis met tennis door een logeerpartij bij haar tante en oom in Overschie. Het gezin aldaar volgde de verschillende tenniswedstrijden met een aan fanatisme grenzend plezier. Hele weddenschappen werden afgesloten op wie van wie met hoeveel zou winnen. Na afloop werden de wedstrijden uitgebreid geanalyseerd en nagespeeld op de tennisbanen van de tennisclub achter het huis, of tegen het muurtje onder het viaduct even verderop.

In 1984 was de finale op Wimbledon een Amerikaans onderonsje: Jimmy Connors tegen zijn aardsrivaal John McEnroe. De tante, oom en neven waren overtuigd van de winst van Connors maar Elsje hield het op McEnroe. Niet omdat ze zoveel kennis van tennis had, maar gewoon, omdat het zo'n leuke rebel was. Op de stellige uitroepen vooraf van haar neven dat Connors echt veel sterker was en dus met geen mogelijkheid kon verliezen hoefde Elsje tijdens de wedstrijd met een slechts superieur glimlachje te reageren. McEnroe liet Connors met 6-1, 6-1, 6-2 alle hoeken van het centrecourt zien.

Voor vandaag hoopt Elsje op een overwinning van de Spanjaard Nadal. Niet alleen omdat ze een voorliefde voor Spanje boven Zwitserland heeft, nee, maar omdat ze een zwak heeft voor Nadal. Daarover meer in deel 2 van dit serietje...
(Nadal wint zojuist de eerste set met 6-4)

De geur van liguster

Elsje heeft niet zo lang geleden een assessment gekregen, om haar 'specifieke talenten zichtbaar te maken in het kader van haar verdere loopbaanontwikkeling'. Natuurlijk kwam er niets nieuws uit (Elsje blijkt gelukkig Elsje), maar een van de uitspraken van de testmevrouw bracht Elsje wel op een blogideetje. Zij vond namelijk dat Elsje zo zintuigelijk was ingesteld.

Dat bracht Elsje gedachten op een stokje dat ze nooit had opgeraapt. Niet dat ze dat nu alsnog gaat doen, maar wel een zijtakje ervan: geuren.

Waar sommige mensen geen idee, gevoel of interesse schijnen te hebben van of in het seizoen waarin het jaar zich bevindt, is dat voor Elsje zeker niet zo. Het jaar begint met de kleuren van de voorjaarsbodes: witte sneeuwklokjes, paarse, gele en witte krokussen. Gaat dan over in het echte voorjaar met de geur van magnolia en het geel van forsythia. Dat loopt weer naadloos over in de geuren en kleuren van rozen en clematis, waarna de straat vergeven raakt van de lucht van lindebloesem.

Van de week was het ineens echt zomer, want Elsje rook bloeiende liguster. Zo jammer voor de mensen die liguster alleen maar als haagje aanplanten en continu strak naar dat model bijsnoeien. Als ze de struik wat meer zijn eigen levenscyclus zouden laten doormaken, zouden ook zij kunnen genieten van deze heerlijk ruikende bloesem.

En straks krijgen we ook nog de kamperfoelie. Het is zomer, mensen! Hoera!

Een held op sokken

Vandaag smulde Elsje met Jonna en boekgrrl Petra van Sense en Sensibility, bij Jonna thuis. Op een gegeven moment hoorde Elsje een raar geluid achter zich. Enigszins geschrokken gluurde ze over de rand van de bank, alwaar een van de katten van Jonna zich verschanst bleek te hebben. Volgens Jonna een echte held op sokken, die kat. Waarop Elsje haar aanvulde met "En een held op sokken, sókken, sókken, sókken!". Deze uitroep is afkomstig van de elpee 'Rikkie en Slingertje en de apenbroodboom'. De elpee draaide Elsje grijs en kende ze dus helemaal uit haar hoofd. Die is natuurlijk al lange tijd niet meer verkrijgbaar. Jammer. De begintune kon ze gelukkig nog wel vinden. Dus speciaal voor Jonna: Rikkie en Slingertje!

Ongelofelijk

Er zijn van die avonden waarop Elsje nergens zin in heeft. Ze heeft dan geen zin om te bloggen, om te lezen, om piano te spelen, in het huishouden (hah, alsof ze daar ooit wel zin in heeft!) en ga zo maar door. Dat zijn van die avonden waarop ze onderuitgezakt in de luie stoel voor de tv hangt met de afstandsbediening in de ene hand en een kopje thee in de andere, rondzwemmend langs de verschillende kanalen.

En zo kon het zomaar gebeuren dat ze het volgende zag: David Blaine die maar liefst 17 minuten zijn adem inhoudt. Echt ongelofelijk. Televisie waarbij je op het puntje van je stoel gaat zitten.



En dat dan 17 minuten lang hè? Prima medicijn tegen landerigheid.

Vrij

Net gehoord dat Ingrid Betancourt vrij is. Dat soort nieuws is de kers op deze dag.

Elsje alias Maria

Vandaag vieren we de verjaardag van de jongste, die morgen de prachtige acht bereikt. En nu het verjaardagsmaal verorberd is en de hitte, door een flinke regenbui, een beetje aan het wegspoelen is, is het de hoogste tijd om voor de tigste keer de Sound of music te kijken. En dan wel meezingen, allemaal! Want met vijf kinderen voelen wij ons graag de von Trappjes. Ergo: een heerlijke dag!

Te warm

Het is te warm om te bloggen. Te warm, maar vooral te drukkend. Elsje gaat liever een ijsje eten met de kinderen.

Feest

Ja, het is eindelijk zover!! Vanaf NU mag er nergens in openbare gelegenheden meer gerookt worden. Het paradijs is weer een stukje dichterbij gekomen!