The postman always rings twice

Elsje hoort de brievenbus klepperen. Aan het geluid van de poststukken die de mat raken leidt ze af dat het een flinke zending is, dit keer. Een minuut later kleppert de brievenbus opnieuw. Het zacht zoevend geluidje dat daar dit keer mee gepaard gaat, doet Elsje vrezen dat er weer een reclamefolderterrorist aan het werk is. Ze spoedt zich dus richting voordeur om die zo nodig open te kunnen rukken en de overtreder van de 'Nee, Nee'-sticker van lik op stuk te kunnen voorzien.

Maar nee, het is een kaartje van de postbesteller. Hij heeft de post voor de buren bij ons bezorgd en vraagt ons vriendelijk of wij de verkeerd afgeleverde stukken alsnog door de goede brievenbus willen laten glijden. Deze postbode had vast haast om op het Domplein te komen en lette daarom niet goed op.

Alhoewel, kennelijk gebeurt dit regelmatig, want het verzoek van de postbode is op een voorgedrukt kaartje geprint, waar hij alleen nog maar zijn naam onder heeft geschreven...

Het favoriete rondje

Grootse plannen voor vandaag: Sjaak en Elsje zouden het tweede deel van hun NS-wandeling gaan lopen. Maar: ze gingen veel te laat naar bed, sliepen te slecht, het bed was nog zo lekker warm, de krant was nog niet uit, ze waren eigenlijk wel toe aan een rustig zondagje, je kent dat soort smoezen wel. Dus gingen ze niet.

Althans, niet naar Groesbeek. Het zonnetje bleek echter onweerstaanbaar en dus togen Sjaak en Elsje naar een van hun favoriete wandelplekjes bij Leersum. Daar liepen zij onderstaand rondje. De afstand is inderdaad niet indrukwekkend, maar dit rondje is zo fijn afwisselend: een stukje loop je door het bos, een stukje langs de plas, een stukje over de hei. En dat alles in zo'n 6 kilometer.



Ideaal om toekomstplannen te maken. En dat deden Sjaak en Elsje. Er gaat de komende maanden weer geklust worden in huize Hengeveld!

De foto die bovenaan Elsjes blog prijkt, is trouwens het uitzicht over de plas.

De coach

Als de meiden verzamelen bij de club blijkt dat één haar voetbalschoenen is vergeten, twee en drie hun haarelastiekjes en zien nummer vier en vijf eruit alsof ze eigenlijk geen zin hebben: ze slenteren op hun elfendertigst richting de kleedkamer. De coach heeft gelukkig altijd voor elk probleem een oplossing en zo ook vandaag: een reservepaar voetbalschoenen, een handvol haarelastiekjes en een zweepje. Dat laatste is niet waar, maar in de plaats daarvan heeft hij wel zijn strenge blik meegenomen.

Eenmaal aangekomen bij de velden van de ontvangende club maakt het inmiddels strak in de gesponsorde tenues gestoken team dat uit de auto's stapt een zeer professionele indruk. Het team doet onder leiding van de aanvoerder een serieuze warming-up. Maar ook de tegenstander neemt deze bekerwedstrijd zeer serieus.

Elsje zorgt voor aanvang van de wedstrijd voor de catering van meegereisde ouders, coach en vlagger. In de kantine mag ze meegenieten met het volgende telefoongesprekje: 'Ja, met mij. Negen-nul gewonnen. Hij hep er vijf gemaakt. Verder speelde-nie klote. Nee, hij komp zo nooit in het eerste.' De voetballer in kwestie, een jochie van een jaar of 9, staat er beteuterd bij te kijken.

De wedstrijd is bloedstollend spannend: het spel golft heen en weer en de verzamelde ouders langs de kant vergeten van opwinding de regen en de koude wind. De coach van de tegenstander slingert allengs wanhopiger aanwijzingen het veld in terwijl die van ons vooral zenuwachtig op zijn lip bijt. De andere helft van ons coachduo is er vandaag niet bij maar leeft via de sms mee (´hartslag 160!´). Twee meiden moeten geblesseerd het veld verlaten, waaronder de keepster.

Terwijl de toeschouwers al rekening houden met een beslissing van deze wedstrijd door middel van strafschoppen, wordt in de tweede helft de wedstrijd beslist door een prachtgoal van één van de 'onzen'. Na afloop nemen de meiden de zeer verdiende felicitaties in ontvangst, ook die per sms ('you made my day!').

Waarom? Daarom!

Elsje is stil op deze plek. Waar ze tot voor kort in een week zo'n tien berichten postte, stopt de teller momenteel vaak bij een stuk of twee. Ondanks plenty inspiratie en ook voldoende tijd. Daarin geen belemmering voor ongehinderd bloggen.

(Plots klinkt de stem van Bert Visscher: "Maar Elsje, wat is het dan wel dat je weerhoudt van het bloggen? Vurtel, vurtel!")

Schoorvoetend moet Elsje bekennen dat ze sinds een bijna een half jaar aan het twitteren is geslagen. En dat dat sinds een maand of twee volkomen uit de hand loopt. Piepende Elsje laat per dag enkele tientallen berichtjes achter. Gedachten van zichzelf, reacties op die van andere piepers, aangevuld met onzinnig maar gezellig gewauwel met enkele vaste twittervrienden.

Sorry, lezers hier, maar jullie moeten gewoon maar mee gaan doen. Microbloggen heeft het. Of beter gezegd, "You're No One If You're Not On Twitter". Dus...


Ter geruststelling: over een poosje is het vast en zeker weer een ander hip iets dat Elsjes aandacht vangt. Of ze keert hier in volle glorie terug. Wie weet. De tijd zal het leren.

Is er iets mis met de mol?

Terwijl de laatste schade van de aanrijding van afgelopen december twee weken geleden eindelijk hersteld is, werd vandaag bekend dat er bij de C3-modellen uit 2002 en 2003 iets mis kan zijn met de voorvering.

Nu is Elsje geen autotechnicus maar dit klonk niet goed. En dus wilde ze graag meer informatie. Gek genoeg is er op de site van Citroen-Nederland niets, maar dan ook helemaal niets over te vinden. Raar. Dan maar de garage bellen. Maandag. Dan zijn er daar tenminste mensen die haar ouderwets persoonlijk te woord kunnen staan. Zodat ze weet of haar mol in de risicocategorie valt. Want nu voelt ze zich een beetje als die kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft: zoekende.

Briljante parodie

Elsje vindt dit dus geweldig: een erg leuk reclamefilmpje dat vervolgens briljant geparodieerd wordt.

Wiele wiele, stap stap

Sjaak en Elsje hadden zich, gezien de voortreffelijke weersvoorspellingen voor hedenmiddag, een aardig wandeltochtje voorgenomen. Dus gingen ze met de trein naar Cuijk en wandelden van daaruit naar Groesbeek, waarna de bus hen afzette in Nijmegen en ze met de trein weer richting huize Hengeveld togen.

De gevolgde route was de eerste helft van de tweedaagse NS-wandeling 'Mookerheide'. Het was heerlijk en mede dankzij de 'karman' van Sjaak wisten we op elk moment waar we waren, wat onze loopsnelheid was en hoeveel kilometer we al van onze schoenen afgesleten hadden... En dat alles is samengevat in bovenstaand plaatje. Jammer alleen dat de in de verder meer dan uitstekende routebeschrijving de horecagelegenheid 'De oude molen' werd aangeprezen. Het enige aanbevelenswaardige van die tent was dat-ie direct naast de bushalte naar Nijmegen lag. Verder een waardeloze hut.

*Titel blogje vrij naar het boek van Miep Diemann

PS Sorry voor de Bart-en-Ricardo!