Te gast (3)

Waarom Elsje haar gevraagd heeft om een gaststukje te posten, kun je hier lezen. Dat is zo'n lang verhaal, als Elsje het integraal zou overnemen blijft er voor de zeer geëerde gast geen ruimte meer over. Hoewel Elke er geen plaatje boven wilde... Toch houdt Elsje het bij een blij: 'ELKE, the floor is yours! Moge je vrolijkheid ons allen besmetten.'

Je kan gerust zeggen dat wij elkaar vonden via het internet. Het is zelfs niet meer nieuw, wie vindt elkaar tegenwoordig nog buiten het internet? Niemand toch! Handen aan het toetsenbord en de wereld gaat open. Of komt dichterbij. En zo kwam Utrecht tot in Brugge. En omgekeerd.

Er zijn heel wat gemeenschappelijke delers tussen Elsje en Elke. In de toekomst zal zij mij redden van slakken. En ik zal haar ijsjes met aardbeien geven. Of zoiets. Mooie toekomstplannen hebben wij.
Nog een gemeenschappelijk feit zijn de kinderen. Dat delen we uiteraard met minstens de helft van de wereld, maar laten we dat even buiten beschouwing laten.
En laat mij het nou net over die kinderen willen hebben. Over de mijne dan, want die van Elsje ken ik niet. Nog niet.

Ik vermoed en hoop dat ik niet overkom als iemand die enkel over haar kinderen kan praten. Niet dat ik het een ander niet gun om dat te doen, maar op den duur lijkt alles op elkaar. En laat ik het luisteren ernaar achterwege. Mijn meiden zijn trouwens op een leeftijd gekomen dat elke stap vooruit niet noodzakelijk nog zo spectaculair is. Ze gaan allang zelf op het toilet, ze dekken al eens de tafel, ze eten allang stukjes in plaats van pap, en sterker nog: ze snijden het volledig zelf. Al is junior allergisch aan haar mes. Meestal ligt het na het eten nog ongebruikt naast haar bord. Hoe ze het doet weet ik niet, maar ze weet haar handelswijze perfect te camoufleren.

De oudste zucht al eens als ze de tafel moet dekken of afruimen. De puberjaren zijn op komst en het komt in kleine beetjes op mij af. Kwestie van het gewoon te worden. Net als haar moeder heeft ze een keikopje en het zal niet gemakkelijk worden, vermoed ik.

Op slinkse wijze geleid ik jullie in de richting die ik wil hebben. Dat je jezelf zo ontzettend kan herkennen in je kinderen. De manier waarop de oudste ‘NIKS’ roept als je vraagt wat er is. En er duidelijk iets is wat ze niet wil zeggen. Zo weet ik ook weer hoe lastig ik voor mijn omgeving kan zijn.
De manier waarop junior al haar spulletjes rangschikt en op orde zet en daar veel te lang mee bezig is omdat ze het veel te goed wil doen.
De manier waarop de oudste aan haar vingers likt omdat die droog aanvoelen.
Hoe junior een halve dag weg kan kletsen en dan niks gedaan heeft.
Hoe de oudste zich in een boek kan verdiepen en er een bom naast haar mag ontploffen. Wie wat waar? IK heb niks gemerkt.
Hoe de jongste na lange tijd terug naar boven komt op zondagmorgen (ja, ik ben een langslaper) terwijl ze alleen maar even naar het toilet ging. Waarop ze meedeelt dat ze toch maar naar Megamindy is blijven kijken. Want het was het moment waarop Mieke (de politieagente die eigenlijk Megamindy is) ging zeggen aan Toby dat ze verliefd op hem was. En dat was zo mooi, ze wou het niet missen. Die zal later dus ook duizend keer naar de Jane Austen films kijken, denk ik dan. Het begint al. Bijna 8 jaar en ’t is al van dat. Dat belooft voor de toekomst, ze zal vermoedelijk ook gaan zoeken naar haar mr. Darcy. Maar dat wordt moeilijk, want ik heb hem al…