Fietsenstallinggedrag (2)

Alweer enige tijd geleden schreef Elsje over de vreselijke bewakingsmannetjes van de Utrechtse stationsfietsenstalling. Dit maal het gedrag van de stallers.

Wat valt Elsje namelijk elke keer weer op? Dat de gebruikers van deze stalling hun fietsen bij voorkeur zó neer zetten, dat het maximale aantal te stallen fietsen never nooit niet gehaald kan worden.

Soms ligt dat aan de fietsen zelf: fietsen met fietstassen, extra brede sturen of kinderzitjes zijn nu eenmaal breder. Niets aan te doen. Voor dit soort fietsen heeft de Utrechtse stationsfietsenstalling bovendien speciale plekjes gereserveerd.

Maar even zo vaak ligt het aan de staller: pleur die fiets maar in het rek, joh! Boeien of-ie er netjes of zó scheef in staat, dat er aan beide kanten geen fiets meer naast past. Na mij de zondvloed! Speciaal plekje gebruiken voor die brede fiets? Rot op zeg, dan moet ik 20 meter verder lopen. Ik daggut niet!

En dan natuurlijk de heren. Een bordje vraagt de heren hun fiets bovenin het rek te zetten, zodat de dames (gemiddeld genomen iets korter en toch ook iets minder sterk) hun fietsen onderin kunnen zetten. Dat tweede staat er overigens niet bij, maar een goed verstaander... Nou vindt Elsje een indeling in heren en dames een onzinnige indeling; liever zou zij zien dat dit naar lengte of kracht werd ingedeeld, maar dit terzijde. Hoeveel herenfietsen toch onderin staan! Elsje kan zich niet voorstellen dat die allemaal door bijzonder korte of slappe personen bereden worden.

Door dit asociale gedrag heeft Elsje al menigmaal langdurig moeten zoeken naar een plekje voor haar toch zeer gewone fiets. En daardoor ook al een paar keer de trein gemist. Asociale mede-stallinggebruikers, u wordt bedankt!

Wordt vervolgd...