Vandaag in de trein zat Elsje tegenover een zichzelf Zeer Belangrijk achtende man, genaamd Hans. Iedereen kent wel een Hans: zo'n type dat vergroeid lijkt met zijn telefoon. De hele reis tudden Den Haag en Utrecht belde Hans eerst met een andere Hans, daarna met een Frank, toen weer met Hans om te vertellen wat Frank ervan vond en toen weer met Frank om nog even te melden hoe Hans daarover dacht en natuurlijk moest daarna Hans weer van het standpunt van Frank op de hoogte gebracht worden. En zo ging het maar door.
Slechts toen de telefoon rinkelde (ook zo irritant, beltoon type ouderwets rinkelende telefoon!) terwijl Hans zijn mond vol had, gaf Elsje hem hardop het advies om dat gesprek dan maar weg te drukken. En Hans deed dat zowaar.
Jammer dat Elsje niet zo adrem was om hem nog een welgemeend advies te geven: Hans, waarom zit jij tussen die andere Hans en Frank? Laat Hans toch Frank bellen of andersom! Frank, dit is Hans. Hans, dit is Frank. Vast en zeker had Hans ook dit advies ter harte genomen. Want zo'n Hans was het dan ook wel weer.
donderdag 7 juni 2007
Frank, dit is Hans. Hans, dit is Frank.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
2 opmerkingen:
een Hans met een worst aan zijn oor: een echt Hansworst
Ach ja, de toy boys. Ik vind zo'n ouderwetse rinkel trouwens juist wel grappig. Maar zoals voor alle mobieltjesgerinkel: maximaal één keer!
Een reactie posten