Hé Kev!

Het café hier in de buurt is meestal het terrein voor louter wijkgenoten. Maar onlangs zat er een jong stel, van die neoyuppen, ergens halverwege de twintig. Hij met een snelgeknipt blond kapsel, zij met zorgvuldig nonchalant gedrapeerde donkere lokken, op het hoofd bijeengehouden door een ogenschijnlijk dure zonnebril. Op tafel een halfvol glas rosé en een vol biertje naast een leeg bierglas. Twee pakjes sigaretten, met op het zijne een aansteker, een tweede dure zonnebril en een mobieltje. Ze zaten naast elkaar, met de ruggen naar de straat. Hij met zijn hand nonchalant doch bezitterig op haar dij, zij licht gegeneerd maar ook trots om er met zo'n coole kerel te zitten. Tegen elkaar praatten ze niet, hij zat onrustig op het bankje te draaien, pakte dan zijn glas, dan een sigaret en tussendoor checkte hij telkens zijn telefoontje. Zij zat er rustig naast. Tussen haar en de muur haar hippe handtas, met daarin in ieder geval een mobieltje, een aansteker en een lipgloss.

Maar op een gegeven moment waren de glazen leeg, de makeup bijgewerkt, de rekening betaald, en moest er vervoer geregeld worden om aan de andere kant van het centrum van de stad te kunnen geraken. Eerst probeerde hij via 1850 een Domsteeds taxibedrijf aan de lijn te krijgen. Iets ging niet goed met het doorverbinden, waarop onze vriend besloot bekende kanalen te gaan aanboren. Na overleg met haar: 'Wie woont hier in de stad?' werd Kev gebeld. 'He Kev, regel even een karretje voor me!'. En zowaar, vijf minuten later stond er een taxi voor de deur. Hij sprong op en hield met een groots gebaar de deur van het café voor haar open. Het was jammer om ze te zien vertrekken.