Dertig dagen-challenge (3)

Het dertig dagen-challenge onderwerp van vandaag heet: mijn ouders. Een mooi onderwerp, maar wel een waar Elsje niet zo vaak over schrijft. Dus hier valt nog iets nieuws te vertellen.

Elsjes ouders ontmoetten elkaar aan het begin van de jaren '60 van de vorige eeuw. In Utrecht, waar zij beiden aan het studeren waren. Hij, de boerenzoon, de oudste nog wel, was natuurlijk voorbestemd de boerderij van zijn vader over te nemen. Maar ging liever studeren, stevig gesteund vanuit zijn middelbare school. Dubbel pijnlijke situatie want hij ging nog niet eens theologie studeren, waar hij nog wel ouderlijke steun mee had kunnen krijgen, maar geschiedenis! Zijn ouders wilden dan ook niet horen hoe het hem in zijn studie verging. Als hij na een tentamen thuis kwam vond hij hooguit een briefje met daarop de koele mededeling dat de koeien nog gemolken moesten worden.
Toen ging hij ook nog op kamers wonen en, zo mogelijk nog erger, ontmoette hij Elsjes moeder. Een stadsmeisje, van een ander geloof dan hij. Wat een schande!

Ondanks de weerstand trouwden zij in december 1963. Ze verhuisden naar Delft, alwaar ze op dezelfde school les gingen geven. In de jaren daarna kregen ze vier dochters. Tot vreugde van Elsjes vader, want de druk die hij als zoon, als oudste zoon, als stamhouder, had ervaren, wilde hij zijn kinderen graag besparen. En dochters, die werden door zijn familie toch niet serieus genomen. Wat een opluchting.

Helaas was het zeer gelukkige huwelijk van de ouders van Elsje slechts een kort leven beschoren. Want in oktober 1974 overleed hij, nog geen 39 jaar oud.

Elsjes moeder was, hoewel bijna verpletterd door het verdriet, vastbesloten hun kinderen verder in de samen gekozen lijn op te voeden. Een lijn gericht op zelfstandigheid, kritisch zijn, maatschappelijk betrokken, je talenten uitbuiten. Maar dit alles zonder (sociale) druk: je doet wat je wilt en kunt. Als Elsje zo naar haar zussen en zichzelf kijkt, ziet ze al die elementen terug in elk van hun levens.

Ook in het leven van Elsjes moeder vormden bovengenoemde elementen belangrijke bouwstenen. Na de dood van haar echtgenoot ging ze weer studeren, en schreef daarna een wetenschappelijk proefschrift dat ze in 1996 succesvol verdedigde. In 2000, toen ze al 60 was, vertrok ze naar het buitenland om daar een nieuwe wetenschappelijke weg in te slaan. En nog steeds, ook al is ze 70, is ze wetenschappelijk zeer actief: ze schrijft artikelen, boeken, geeft lezingen en colleges all over the world. Waanzinnig veel bewondering heeft Elsje hier voor.

Over de band met haar vader kan Elsje kort zijn: ze was net vijf toen hij overleed, dus meer dan losse herinneringen heeft ze niet aan hem. Met haar moeder heeft Elsje een warme band: al jaren genieten ze bijvoorbeeld van hun zeer regelmatige gezamenlijke bezoekjes aan concerten en de gesprekken die ze over van alles en nog wat hebben. Ook de spruiten hebben een goede band met hun oma, die ze bijna wekelijks zien. Een oma die niet doorsnee is. Je zult haar nooit horen zeggen: "wat ben je groot geworden!" of "en, hoe gaat het op school?". Maar die als de kinderen een onvoldoende gehaald hebben, ze wel trakteert! Die met ze klaverjast, of een Sudoku maakt. Maar die het ook best vindt als de kinderen andere dingen te doen hebben. Ook nu geldt: zonder druk.

Sjaak noemt de moeder van Elsje wel eens liefkozend "een maf mens". En dat is ze. Elsje hoopt dat ze dat ook nog maar lang mag blijven!