Gejaagd door de wind

Tsjonge, jonge, wat een storm gisteren. Spanning en sensatie maar ook onrust en ongerustheid. Elsje was met toute leidinggevend corps van de inspectie voor een managementconferentie in Den Haag toen de eerste berichten binnendruppelden. Naadloos switchten de managers om in de crisisbeheersingsmodus. Medewerkers op de verschillende lokaties werden met het zicht op een mogelijk haperende treinenloop naar huis gestuurd, de workshops werden geregeld onderbroken door de crisiscoördinator met nieuws over het vliegverkeer, het treinverkeer, de situatie op de snelwegen, de waterstanden etc. etc. Een professionele calamiteitenorganisatie in full swing.

Maar ja, toen bleek ook Den Haag CS niet meer gebruikt te kunnen worden en kon Elsje niet meer naar huis. Gelukkig heeft Elsje een zeer gastvrije zus in de Residentiestad wonen, waardoor niet alleen zijzelf een prima slaapplek voor deze nacht kon bezetten, maar ook vijf van haar eveneens gestrande collega's. In allerijl werden luchtbedden, slaapzakken, handdoeken, pyama's, tandenborstels en deodorant door haar uit de krochten van haar huis gehaald en de broodbakmachine zorgde ervoor dat deze zoete inval ook nog voorzien werd van een ontbijt. Hulde voor het crisisbeheersingstalent van dit familielid!

Bij thuiskomst bleek slechts één dakpan verschoven. De rechterburen hadden minder geluk gehad. Rondvliegende dakbedekking van de achterburen sloeg bij hen een enorm gat in het dak. De dakdekkers maken overuren want wat de wind er in een uurtje vanaf sloopte kost hen vele uren herstelwerk. Nazorg bij een calamiteit kost tijd en veel geld, dat blijkt maar weer eens.