Zo waarlijk helpe mij god almachtig

Dit zal een meisje als Elsje niet overkomen. Ten eerste is ze niet crimineel aangelegd, maar bovenal is ze seculier als de pest. Dus ze zou Hem niet eens de schuld kúnnen geven. Tsja.

Daar zit een luchtje aan (II)

Zo'n bericht waarvan je denkt: het kán toch niet waar zijn!?

Politie in actie door zweetvoeten
De politie in Duitsland heeft na een inval een man aangetroffen met enorme zweetvoeten. De agenten kwamen in actie nadat de buren hadden geklaagd over de stank.

Gelukkig heeft Elsje haar Chandler Burr net binnen. Dan kan ze er met wat meer wetenschappelijke interesse over denken. Anders loopt ze het gevaar dat ze bij de gedachte over haar nek gaat...

Mijn groene hart

Vandaag had groep vijf/zes een natuuruitje. Een van de ouders heeft namelijk een boerderij in Groot-Ammers, een durrep midden in het Groene Hart, en de hele klas was uitgenodigd om daar een dagje te komen recreëren. Zwemmen, spelevaren, vuurtje stoken, hut bouwen, padden en waterdiertjes vangen, uilenballen uitpluizen, eieren zoeken, in de hooiberg spelen: alles kon.

De leerkracht had speciaal aan Elsje gevraagd of ze mee wilde want, zo stak ze Elsje veren in haar reet: "Met een bioloog is er natuurlijk heel wat meer te leren voor kinderen van een jaar of tien dan als ik dat alleen doe. En toen je eerder een les had gegeven over planten in dezelfde klas, hadden de kinderen en de juf er zo van genoten, dus, wat wordt daarop je antwoord?". Elsje had 'ja' gezegd voor ze er erg in had. Een gestreeld ego doet rare dingen met de mens.

Dus ruilde ze haar vrije dag om, en toog met een wagen volgeladen vol met jonge kind'ren richting Groot-Ammers.

Zowaar was er een aantal kinderen oprecht geïnteresseerd in de uilenballen, de ogen van een salamandertje ('wel 40 keer vergroot!' Je doet wat om kinderen te lokken) en de haakjes aan een uilenveer. Planten, toch Elsjes specialiteit, konden de kinderen jammer genoeg niet boeien vandaag.

Het weer gooide besloot een eind aan de pret te maken: aan het begin van de middag werd het gezelschap getrakteerd op een onweersbui waar op het hoogtepunt tussen weerlicht en donder minder dan een seconde zat, hagelstenen en regendruppels zo groot als het grootste formaat doperwten. Het kon niet op. Nat en blubbersmerig, maar wel tevreden over haar uithoudingsvermogen met zo'n grote groep kinderen, kwam Elsje aan het eind van de schooldag haar lading weer afleveren op school. Nu neemt ze van haar levensdagen, steeds weer jonge kind'ren in haar wagen, mee het Groene Hart in. Het Groene Bloed kruipt waar het niet gaan kan.

De Unie

De Europese Unie moet iets doen aan het imago. Daarom is er een filmpje gemaakt dat de nodige reuring veroorzaakt. Elsje vindt het filmpje ach, ja, niet zo bijzonder. Niet echt leuk of zo. Al die ophef vindt ze wel overdreven. Maar ja, wat wil je anders, met de ChristenUnie in de regering? Die Unie is natuurlijk doodsbang voor naamsverwarring: CopulatieUnie of zo...

Slagvaardig

Gisteren gingen Sjaak en Elsje naar een concert op een wel heel bijzondere plek: in de oude fabriekshal 'De Zaag' in Krimpen aan de Lek, waar Leo Jongenotter en Marjolein de Haan hun tsja, hoe zal ik het noemen, ontwerpatelier hebben. Een prachtige omgeving.

Een flink projectkoor van het Charles Vermeer Zanginstituut, waar toch al snel een m/v of 40 in meezong, voerde als eerste 'Song of Stillness' van Andrew Carter uit. Sjaak vindt dat Elsje te verwend is, want zij had nogal wat aan te merken op de uitvoering hiervan. Veel te luide sopranen, regelmatig nét niet zuiver, en steenkolenengels waar Elsje de rillingen van over de rug liepen. Gelukkig was er een erg goede solist (Pierre Mak) die Elsje uiteindelijk een netto goed gevoel gaf.

Toen kwamen Chris Leenders en Murk Jiskoot, slagwerkers bij het residentieorkest en beiden docent slagwerk aan het Rotterdams Conservatorium met hun studenten. De studenten worden opgeleid om in klassieke orkesten het slagwerk te verzorgen, vaak vrij onzichtbaar omdat slagwerkers vooral ondersteunend zijn in de klassieke muziek. Maar nu mochten ze een uur lang los gaan met Afrikaanse en Japanse ritmes en dito slaginstrumenten. Wat een plezier, wat een energie, gewoon fantastisch!!! Elsje hoopt echt dat deze jongens en meisjes nog eens bij elkaar komen, met publiek, en dat zij daar dan weer bij mag zijn!

Tot slot de Carmina Burana van Carl Orff. Gelukkig kregen de toeschouwers een tekstboekje met vertaling, wat goed uitkwam want Elsjes Latijn is niet meer wat het geweest is ;-). De orkestpartij werd vrijwel geheel door twee pianisten gespeeld, aangevuld met het slagwerkensemble van de studenten van het conservatorium. De tekortkomingen van het koor waren hier aanzienlijk minder opvallend, de bariton alweer geweldig, de sopraan (Iris Giel, kan zo snel geen goede informatieve pagina over haar googelen) vooral retegoed in de hogere regionen. En welk een spektakelstuk had men hiervan gemaakt: de sopraan die dwars door het publiek liep, zingend, met een kaars in de hand; het mannenkoor met bierpullen en een bordje 'Bob' bij een kroeglied.

Heel bijzonder.

Ik ben een ramp

Vandaag, 07-07-07, hebben Sjaak en Elsje de 7e verjaardag van de jongste gevierd. Het was een prachtig feest, dat geheel in het teken stond van het cijfer zeven. Er waren zeven meisjes (oké, oké, het waren er zes doordat er één vanmorgen afbelde in verband met een griepje, you can't have it all), die zeven opdrachten moesten doen rondom het cijfer zeven. Zo waren zij zeven geitjes die door de wolf gezocht werden, zongen en dansten ze de Zevensprong, en werden als Sneeuwwitje door de prins wakker gekust.

Elsje genoot van de kleine koppies die (eind groep 3) met verrassend weinig moeite de haastig neergeschreven opdrachten voorlazen. Ook zo leuk waren de kletspraatjes die de meiden onderling hadden tussen de opdrachten door. Met als absolute topper, toen het over sterrenbeelden ging: "ik ben een kreeft" waarop het antwoord was "en ik ben een ramp!"

Rechtlijnig

Je hoort vaak over Hollanders dat ze zo rechtlijnig zijn. Elsje verklapt nu een goed verborgen nationaal geheim: het is allemaal de schuld van Rijkswaterstaat!

I will survive!

Vandaag was het weer zover: het tweejaarlijks terugkerende uitje met alle collega's. Nou is Elsje erg voor gezelligheid hoor, maar ook heel erg tegen sociale verplichtingen. En op de een of andere manier is dit soort uitjes toch vooral veel van het laatste. En dan is het, als je je niet kunt drukken, kiezen stevig op elkaar en doorzetten. Deze dag gaat voorbij, écht! I will survive!

Het programma begon vanmorgen om 9 uur met taart en koffie op kantoor, waar iedereen een petje kreeg in camouflagekleuren en in dito kleuren geschminkt werd. Dat beloofde niet veel goeds, dus Elsje begon zich ernstig zorgen te maken. I will survive, I really, really will survive!

Daarna toog het gezelschap richting een dorp op de Veluwe waaraan Elsje vreselijke trauma's heeft overgehouden in haar jeugd, maar daarover een andere keer meer. De tocht erheen werd opgeleukt door er een speurtocht van te maken. Met slechts foto's als aanwijzingen. Dat vond Elsje een creatieve en onderhoudende manier van reizen.

Het middagprogramma, dat ingeleid werd door een drietal heren in camouflagepakken, begon met iedereen in dito pakken te dirigeren. O help! I must survive, I can survive! Daarna begon het GPS-schatzoeken gecombineerd met een outdoor lasergame. Huh, wat zegt u?

Schatzoeken met behulp van een GPS-apparaatje werkt als volgt: je wordt ergens in de bush achtergelaten en loopt dan naar een bepaald punt, waarvan de coördinaten in een GPS-apparaatje zijn opgeslagen. Op dat punt aangekomen moet je zoeken naar een aanwijzing. Die kan verborgen zijn in een schatkistje, of een (straatnaam)bordje dat je moet verhaspelen of iets dergelijks. Van punt tot punt lopend krijg je steeds meer aanwijzingen. Uiteindelijk leidt het geheel aan aanwijzingen je naar de schat. Wie die het eerste heeft gevonden, wint.

Outdoor lasergamen werkt ongeveer zo als het indoor lasergamen: een paar zotten die elkaar met laserpistolen proberen te raken, rennend door het bos. Raak jij iemand van het vijandelijke kamp, dan krijg je punten. Raakt iemand van het vijandelijke kamp jou, dan gaan er punten af. Degene die netto de meeste punten weet te vergaren, wint.

Combineer beide concepten en je hebt enig idee van wat Elsje vandaag heeft gedaan.

Eindoordeel over deze dag: met je collega's schatzoeken in de bush is erg leuk, maar al dat te maken had met de camouflagespelletjes was pas echt survival. Het feit dat Elsje dit berichtje weet te schrijven, betekent dat Elsje ook dit uitje weer overleefd heeft: I have survived! Godzijdank mag ze nu weer twee jaar bijkomen.

Ik heb zo wawawawaanzinnig gedroomd

Kennelijk stak zij me aan, want ook ik droomde bizar. Mijn droom was niet echt een verhaal maar bestond uit twee taferelen.

Tafereel één: ik loop over de linkerstoep in de Wilhelminaparkbuurt in Utrecht. Alleen langs de rechterstoep, aan de overkant van de brede straat dus, staan huizen. Langs mijn stoep is een strook gras. Dan zie ik iets merkwaardigs: een patroon van iepenbladeren dat zich over grasstrook en stoep uitstrekt, langwerpig van vorm. Opeens moet ik denken aan wat Ina me vertelde: zij had in Utrecht de plek gemarkeerd waar ze begraven wilde worden. Kennelijk is dit de plek.

Tafereel twee: ik loop een huis binnen, qua sfeer en inrichting doet het me denken aan Biedermeier. Links is een soort salon, met een gemakkelijke stoel. Ik ga zitten in de stoel. Aan mijn linkerkant, aan de andere kant van de schuifdeuren die van glas in lood zijn (en open staan) staat een mahoniehouten tafel, glanzend gewreven. Op de tafel liggen alleen CDs. Ineens hoor ik dat de stem van Annie MG Schmidt, die aan het voorlezen is uit de luidsprekers klinkt. Dan hoor ik rechts van mij een geluid. Ik kijk om en vriendin E komt binnen met een bijzonder lange jonge man met donkerblond krullend haar. Haar grijze haar zit erg in de war. Haar lichtblauwe shirt zit vreemd. Dat komt doordat haar ene borst onder haar BH uitsteekt. Haar andere borst zit daar wel netjes in. Ze schrikt. Ik vraag me af wat er aan de hand is? Heeft E de jonge man (haar zoon??) de borst gegeven? Ze loopt langs de tafel de keuken in. De jonge man blijft ietwat bedremmeld staan en kijkt me aan.

Nog MINDER dan een jaar

Ineens realiseerde Elsje zich dat het vandaag al 3 juli is. Nog slechts 11 maanden en 28 dagen mag er in de Nederlandse horeca gerookt worden. Hoera! Minister Klink heeft Elsjes smeekbede verhoord. Elsje telt de komende maanden mee af!

Handlezen

Vandaag, eerste klas coupé voor zes personen richting Den Haag CS. Het dreigt een doorsnee dinsdagochtend treinreisje te worden. Naast Elsje een lege stoel. Daarnaast een man. Hij ziet eruit als eind veertig, met grijzend haar dat hoognodig door een (bij voorkeur goede) kapper onder handen moet worden genomen. Hij leest de Volkskrant, met behulp van een leesbril die hij uit het borstzakje van zijn net iets te gedateerde colbertje heeft gehaald.

Tegenover Elsje leunt een Oosters uitziende vrouw, geheel in het wit gekleed, met gesloten ogen tegen het raampje, mobieltje tussen raampje en oor geklemd. Staat het mobieltje aan? Luistert ze ergens naar? Muziek? Een verhaal dat door de telefoon voorgelezen wordt? Een sekslijn? Of wil ze zo voorkomen dat het mobieltje gejat wordt? Of dat men haar aanspreekt? Gebeurt dat misschien vaker dan ze wil?

Dan ziet Elsje ineens dat op de rug van de linkerhand van de man met blauwe balpen tussen duim en wijsvinger: KNUFFEL is geschreven. Wat zou dat betekenen? Heeft hij het er zelf op geschreven om niet te vergeten dat hij de knuffel van zijn (klein)kind moet meegeven naar de crèche? Heeft zijn dochter van dertien dat op zijn hand gekalkt zodat hij aan haar zal denken terwijl zij bezig is met haar laatste proefwerk van het jaar? Heeft zijn nieuwe liefde het er tijdens hun eerste gezamenlijk ontbijt op geschreven zodat hij de hele dag aan haar zal denken?

Op Den Haag CS aangekomen opent de Oosterse vrouw haar ogen, klapt haar mobieltje dicht en stopt het in haar binnenzak. De man met het grijzende haar stopt zijn bril weer in zijn borstzakje en stapt met zijn krant onder de arm de trein uit. In de stationshal gekomen slaan de vrouw en de man beiden rechtsaf, Elsje gaat rechtdoor richting het Malieveld. De kans om antwoord te krijgen op haar vragen vervliegt. Buiten regent het.

Dubbelganger (II)

Er is een vervolg op het briljante Inspector Morse gemaakt, getiteld Lewis. Na de dood van Morse is Robert Lewis, zijn lieve doch licht onbenullige assistent bevorderd hoofdinspecteur. En ook hij heeft natuurlijk weer een assistent. En hé, laat dat nou de dubbelganger zijn van Michael Beltman, directeur bedrijfsvoering van de Inspectie Verkeer en Waterstaat! Zie en oordeel zelf.

Dat verdomde Level Playing Field

Van de week in het nieuws: Nederland mag van het Europese Hof niet zelfstandig roetfilters op dieselauto's verplicht stellen. Hierbij werd als belangrijkste argument aangevoerd dat bedrijven niet aan verschillende verplichtingen mogen worden onderworpen in de verschillende lidstaten van de EU. Dit heet 'Level Playing Field'.

Het Europese Hof vindt hiermee het Level Playing Field belangrijker dan het behalen van de milieudoelstellingen die ook door de EU verplicht zijn gesteld. Om aan de Europese Richtlijn voor schone lucht (fijnstof) te kunnen voldoen voldoen moet de roetuitstoot door dieselauto's aan banden worden gelegd en dat kan slechts door roetfilters op alle dieselwagens. Nederland wilde (eerder dan de rest van Europa) het roetfilter verplicht stellen om zo aan de fijnstofnorm te kunnen gaan voldoen.

En daar is dus nu een stokje voor gestoken. Typisch gevalletje van wie boven het maaiveld uitsteekt, het risico loopt dat zijn hoofd eraf gemaaid wordt. Elsje heeft altijd gedacht dat dat typisch Nederlands was, het 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg'-syndroom. Haal die voorloper snel terug in het peloton, ga met z´n allen lekker op in de grauwe massa!

En dat terwijl we in Nederland nu eindelijk weer een regering hebben die die balans weer wat richting de ecologie zou willen laten omslaan. Want onder de eerdere kabinetten van JP was toch het credo: slechts voldoen aan de minimale milieueisen van Brussel en vooral niet verder gaan. Voorlopig kan Minister Cramer de fijnstofproblemen alleen maar door middel van subsidies en voorlichtingscampagnes proberen op te lossen.

Een beter milieu begint kennelijk pas voorbij dat verdomde Level Playing Field.