Amstelbiertje? Nee, dank u.

Sinds kort is er een nieuwe reclamecampagne van Amstel bier op radio en tv, Amstellovich. Hierin speelt de natte droom van kennelijk elke man de hoofdrol: met een stel vrienden vanuit een skybox voetbal kijken met lekkere wijven die daarbij Amstel-bier serveren. Getverjekkes!

Afgezien van het feit dat Amstel hierbij alle bierdrinkende vrouwen, Elsje niet in de laatste plaats, voor altijd en eeuwig als klant verliest door de walgelijke seksistische ondertoon ehrm boventoon, is de reclame ook een breuk met de wél aardige eerdere campagnes van Amstel. Als je een beetje rondzwemt bij youtube vind je bijvooorbeeld die van die vrienden die komen helpen met klussen. Ook een echte mannenreclame, maar zonder het neerhalen van vrouwen prima te verteren. Sterker nog, die reclame vindt Elsje erg leuk!

Daarom hier als anti-ergernismiddel dát filmpje:

Dat ziet Jules de Corte nog wel!

Een van Sjaaks favoriete uitspraken is, als iets overduidelijk is: 'Dat ziet Jules de Corte nog wel!'. Daarom speciaal hier voor hem het volgende Engelse rijmpje, waarmee een collega van Elsje aan kwam zetten:

One fine day in the middle of the night,
Two dead boys got up to fight,
Back to back they faced each other,
Drew their swords and shot each other,

One was blind and the other couldn't see,
So they chose a dummy for a referee.
A blind man went to see fair play,
A dumb man went to shout "hooray!"

A paralysed donkey passing by,
Kicked the blind man in the eye,
Knocked him through a nine inch wall,
Into a dry ditch and drowned them all,

A deaf policeman heard the noise,
And came to arrest the two dead boys,
If you don't believe this story’s true,
Ask the blind man he saw it too!

Schattig

Tis dat Sjaak en Elsje nog niet zo lang geleden een Philips-tv kochten, anders zou deze reclame hen misschien wel naar de concurrent hebben geleid. Zo schattig!

Poes poes poesie

Zij bracht me op het idee voor dit blogje. Een blogje over het poesie-album.

Elsje kreeg voor haar zesde verjaardag een prachtig album, rood met een plaatje van Holly Hobby. O zo mooi; gewoon zonde om er mensen in te laten schrijven! En dus bleef het album maagdelijk wit in de kamer van Elsje liggen.

Maar toen ze een paar maanden later zou gaan verhuizen naar een andere stad, was ineens de ideale gelegenheid daar. En zo raakten de eerste pagina's in de laatste dagen voor de verhuizing gevuld met de juffen van school en het schattige gedichtje van haar vriendinnetje Wendela (7 jaar!):

Al woon ik zo ver bij je vandaan
Toch wil ik in je album staan

Elsje heeft, zoals dat gaat, Wendela nooit meer gezien na de verhuizing, maar het gedichtje kan ze oplepelen alsof het gisteren geschreven werd. Het mooiste gedichtje in het poesie-album van Elsje is tegelijkertijd een beetje een raar geval. De tekst luidt als volgt:

Elserebelse
Ponteneuze meid
Parel in de klassenstrijd
Dan en toch
en dan toch weer
Zet zij haar klompjes
bij het veer.

Dit versje werd geschreven door Gerard Krul. Toen hij het album teruggaf aan Elsje was zij diep, maar dan ook diep teleurgesteld. Want waar waren de 'rozen verwelken en schepen vergaan' of 'een hondje uit Drenthe liet zijn staartje permanenten'?

Nu, zo'n dertig jaar later is zij er met terugwerkende kracht enorm trots op. Parel van de klassenstrijd, het zal je maar gezegd worden...

Murphy

Elsje schijnt dit jaar een intieme relatie te moeten onderhouden met Mr. Murphy. En hoewel zij graag snookert, bedoelt ze niet Shaun, maar die andere Murphy, die van de gelijknamige wet.

Begon het jaar met een overlijden, gevolgd door een auto-ongeluk, vandaag stond ze met de tweede auto met een lege accu, en dat terwijl ze al laat was om naar Vredenburg te gaan voor een Erg Leuk Concert. En toen ze thuis kwam bleek haar inschrijving voor pianoles niet te zijn aangekomen, waardoor ze nu waarschijnlijk de komende 8 maanden geen pianoles heeft!

En nu gaat ze stilletjes in een hoekje zitten huilen tot Mr. Murphy besluit te verhuizen.

Flits en weer terug stilF

Het ging zo snel: op het ene moment reden Elsje en haar collega nog in haar mol op de provinciale weg, op het volgende moment lag die achterstevoren in de sloot.

De flits: die aardige collega die haar waarschuwde dat als gevolg van een ongeval de snelweg vaststond, de provinciale weg waar als gevolg van de regen enorme hoeveelheden spatwater waren, de tegenligger die te ver naar links kwam, Elsje die iets naar rechts moest uitwijken, de rand van het asfalt raakte, daaraf gleed, in de slip raakte, over de weg heen gleed en aan de andere kant het talud af en de sloot in spinde.

De uitroep van de meerijdende collega: "O Elsje", de directe constatering dat we beiden niets hadden dan bibberende knieen, het bizarre gesprekje "welk nummer is ook al weer van de politie?" "ik zou maar 112 bellen!", de aardige voorbijgangers die stopten om hulp aan te bieden, de bijzonder vriendelijke politieagenten, de verWilderde man van de sleepdienst, de taxichauffeur wiens dienst niet meer stuk kon door de rit van toch zo'n 70 km naar huis, de pizza van Sjaak.

Ooit maakte Freek de Jonge (?) een conference waarin hij de prachtige uitroep 'Flits en weer terug, stilF' gebruikte. Zo schiet het ongeval telkens door Elsjes hoofd. Van achter naar voren en weer terug, en nog maar eens en nog maar eens en en en...

Ik bedoel maar

Mannelijke managers zijn egoïstischer dan hun vrouwelijke collega's en ze hebben een soepeler ethiek.

Op het plaatje had dus beter een vrouw kunnen worden afgebeeld.

Benny

In de periode dat haar dochters in de pubertijd waren, probeerde Elsjes moeder hen wel eens een voorzichtig spiegeltje voor te houden. Zo had ze bijvoorbeeld een aardige manier gevonden om op de soms idioot ver doorgeslagen (zo zegt Elsje achteraf, toen was het Helemaal Niet Raar!) liefde voor diverse popsterren.

Zat Elsje verliefd voor The Music Box te staren naar Paul Young, dan vroeg zij wanneer Benny er nou weer eens op zou zijn. 'O Benny', zuchtte zij vervolgens. En nee, daarmee doelde zij niet op Benny van Abba (was het maar zo) maar op Benny Neyman. Als er nog een schepje bovenop moest begon ze ook te zingen: 'maar een vrijgezel die gaat pas slapen, als-ie al zijn zinnen heeft geblust'. Getverjekkes! Zeker als puber zit je daar nou niet echt op te wachten. Veelal was dat voldoende om uit de puberzwijmelarij los te komen.

Vandaag las Elsje op nu.nl dat Benny het wellicht niet lang meer zal maken. Alweer dreigt een periode uit haar jeugd afgesloten te gaan worden.

Hij bestaat echt!

En dan heeft Elsje het niet over Jezus, de Sint of Klaas Vaak, maar over Dennis. In het Volkskrant magazine van dit weekend wordt zijn ware identiteit prijsgegeven. Weer een mythe gebust. Tsjonge.

Wat is er toch mis met... (5)

... een zin te beeindigen met een punt? Elsje geeft een voorbeeld. Een aankondiging van de theatershow van The African Mamas. Toevallig trok die haar aandacht omdat ze er met haar werk als kerstuitje naartoe was geweest. Dat was zeer de moeite waard geweest (althans, dat geldt voor het overgrote gedeelte van de voorstelling), dus begon ze deze aankondiging nieuwsgierig te lezen. Wat stond er:

Op veler verzoek voor de 5e keer terug in Nederland!
Meer dan 200 voorstellingen, meer dan 125.000 bezoekers!
Mis het deze (voorlopig laatste) keer niet!
Na Prinses Maxima en Sir Bob Geldof kunt ook u van de African Mamas genieten!

Poehee, hoe is het mogelijk dat je als professionele tekstschrijver vier zinnen achter elkaar met een uitroepteken eindigt? Wat is er in godsnaam mis met de punt? Zo, Elsje heeft gezegd. Punt, uit.

Pas maar op

Elsje heeft sinds een aantal maanden in haar 'kantlijn' een plaatje van de boeken die ze op dat moment aan het lezen is. Maar ja, plaatjes komen en gaan. Daarom hierbij een wat saai ogen blogje: een lijstje met de boeken die ze in 2007 las, met vaak een linkje naar de recensie die ze erover schreef bij de boekgrrls. Een :-) betekent 'top' en een :-P 'flop'.

Alles bij elkaar las Elsje 35 boeken, of eigenlijk 36, want er werd er één niet uitgelezen.
Isabel Allende - Inés, vrouw van mijn hart :-P
Paul Auster - Travels in the scryptorium :-)
Gerbrand Bakker - Boven is het stil
Greg Behrendt & Liz Tuccillo - He's just not that into you
F. Bordewijk - Karakter
Remco Campert - Dagboek van een poes
Tracey Chevalier - Virgin Blue
Hugo Claus - De geruchten
Anthony Doerr - About Grace
Inez van Dullemen - Heldendroom :-)
Anna Enquist - De thuiskomst :-)
Michel Faber - The crimson petal and the white :-)
Marjolijn Februari - De literaire kring :-P
Arnon Grunberg - Tirza
Helene Hanff - The duchess of Bloomsbury Street
Joanne Harris - Chocolat
Khaled Hosseini - Duizend schitterende zonnen
Michel Houellebecq - Elementaire deeltjes :-(
Arthur Japin - Een schitterend gebrek :-)
Kalla en Czarnecka (red) - Volwassen worden
Nina Killham - Hoe kluts ik een muts?
Ann-Marie MacDonald - Laten wij aanbidden
Geert Mak - De brug
Henning Mankell - Het graf
Harry Mulisch - De ontdekking van de hemel :-)
Alison Pearson - I don't know how she does it
Marisha Pessl - Special topics in calamity physics :-)
Lydia Rood - Kaloeha Dzong
Philip Roth - Everyman
JK Rowling - Harry Potter and deathly hallows
Carlos Ruíz Zafón - Gaudí in Manhattan :-P
Nicholas Sparks - The notebook
Jan Terlouw - Zoektocht in Katoren
Barbara Voors - De aardbeibeet (niet uitgelezen) :-P
Jan Wolkers - Terug naar Oegstgeest :-)
Janne IJmker - Achtendertig nachten :-)

For old times' sake

Jaren een fantastische 'inlooprelatie' met de buren gehad. Zocht je een kind en was het niet thuis, dan zat het geheid bij de buren. De deuren van beide huizen stonden altijd open. Had je zelf geen suiker, of eieren, of bier, of servetjes of paracetamol of een slabbetje of noem maar op, dan liep je even bij de buren binnen. Vele uurtjes werden doorgebracht bij hen op het dakterras of bij Elsje en haar ex in de postzegelgrote achtertuin. Even zovele uurtjes op de stoep voor het huis, als de kinderen aan het stoepkrijten waren of rondjes fietsten op hun driewielertjes om het huizenblok heen.

Helaas verhuisden de buren alweer ruim 7 jaar geleden naar een andere wijk. Gelukkig bleven hun kinderen wel op dezelfde school, crèche en andere buurtclubjes dus er bleef contact. Kort daarop verhuisde Elsje zelf naar het andere eind van de stad, waardoor ze altijd belde voordat ze langs de 'buurtjes' ging. Burencontact met buren-op-afstand is niks gedaan.

Sinds Elsje twee jaar geleden weer in haar oude wijkje ging wonen werd het weer makkelijker om zomaar even langs te gaan. Maar de loop kwam er in de afgelopen jaren maar niet in. Toch lukte het vandaag. Alle ingrediënten waren als vanouds: de kinderen waren nog niet binnen of vertrokken met die van de oud-buren naar boven om slechts naar beneden te komen om iets te drinken of te eten en Elsje, Sjaak en de 'buren' kletsten er op los. Elsje zou bijna in de verleiding komen om, mocht er een huis bij hen in de straat te koop komen, serieus na te gaan denken over een verhuizing...

Mathilde

Mathilde, dat vindt Elsje toch zo'n mooie naam. Een naam voor een pop met een porseleinen hoofd met van die zwarte krullen en rode lipjes. Zo'n pop die Elsje nooit kreeg, omdat dat ouderwets was. Je kon er natuurlijk ook niet mee spelen, dan zat er binnen de kortste keren natuurlijk een barst in het kopje, dus verstandiger was het om het geld uit te geven aan een wat meer valbestendige pop. Maar dat terzijde.

Elsje wilde eigenlijk een gewoon voorval uit haar moederleven vertellen. De jongste, zeven jaar, wilde graag weten hoe het zat met al die puntjes en streepjes die je op sommige woorden ziet staan, bijvoorbeeld op de naam Renée (de naam van haar juf). Dus Elsje maakte voor haar een lijstje met de diakritische tekens. Daarop natuurlijk de trema en umlaut, de verschillende accenten, de cedille en de tilde.

Waarop het kind uitriep: dan ga ik tegen mijn andere juf zeggen dat zij ook een dingetje op haar naam heeft. Toen Elsje haar niet-begrijpend aankeek (de juf heet Mathilde), rende ze naar het tekenbord dat in de kamer van huize Hengeveld staat en schreef wat ze bedoelde: Ma~

Geen beter vermaak...

Puur smullen vindt Elsje programma's als dr. Phil, Schatjes, Nanny 911. Met andere woorden: tv-programma's waarbij ouders met grote problemen op een manier die Elsje alleen maar kan omschrijven als puur instant geholpen dreigen te gaan worden.



Want natuurlijk kun je niet anders dan het hartgrondig eens zijn met de opendeur-adviezen van de deskundologen die op 'national television' o-zo-meelevend zijn met de ouders, en hen tegelijkertijd in niet mis te verstane bewoordingen tot aan de grond toe afbranden.

Geen beter vermaak dan leedvermaak. Het geeft Elsje immer het gelukzalige gevoel dat zij het eigenlijk allemaal hartstikke goed doet. En dat heb je als ouder in een groot gezin met inmiddels anderhalf puberende meid best wel eens nodig.

Drie-eenheid

Dit stokje kreeg Elsje van haar. Het kostte wel wat hoofdbrekens, maar hier dan toch the results of the Elsje-jury...

3 artiesten die Elsje in 2007 leerde kennen
* George Enescu, alhoewel of je een componist een artiest mag noemen... Prachtig stuk in Vredenburg gehoord.
* Blue man group, de drie blauwe mannetjes die met allerlei bijzondere percussie-'instrumenten' rockmuziek maken. Zagen Sjaak en Elsje in de Theatherfabriek in Amsterdam.
* Kommil Foo, een Belgisch cabaret-duo, waar Sjaak en Elsje in mei naar toe zullen gaan in de Kleine Komedie. Elsje zag het op Canvas.

3 dingen die Elsje niet licht zal vergeten
* De diagnose ADHD bij de jongste maar vooral ook het effect dat medicatie en gedragstherapie daarop hebben. Een totaal ander kind is het geworden! En dat na jaren tobben en niet geloofd worden ("ach, joh, daar groeit ze wel overheen!"). Elsje heeft hier nog niet over geblogd, ze heeft er de woorden nog niet zo voor gevonden.
* De ooglaserbehandeling die Elsje onderging in februari en die haar brilloos door het leven doet gaan (hoewel het zicht nog niet helemaal optimaal is, helaas zal nabehandeling nog nodig zijn).
* De storm in januari waardoor Elsje noodgedwongen met een paar collega's bij de zus van Elsje moest logeren.

3 stommiteiten/blunders/schaamtelijkheden
Oef, die is moeilijk. Dat soort zaken verdring je toch direct! Nou ok, dan, met de billen bloot...
* Het adres van die zeer attente ex-collega kwijtgeraakt. Daar sta je dan met je kerstkaart. Die maar via de interne post verzonden. O, wat knullig!
* Vorig jaar een prachtige tuin aan laten leggen want toen Sjaak en Elsje in dit huis kwamen wonen was de tuin totaal overwoekerd. Maar veel beter doen zij het niet want de tuin is dit jaar helemaal niet onderhouden...
Maar de ergste blunder is een echt heel erge:
* De vraag aan een vage vriendin hoe zij omging met haar ex (ze was weduwe, oef!)

3 dingen waar Elsje trots op is
* Het klinkt zo obligaat, maar Elsje meent dit uit de grond van haar hart: ze is beretrots op het gezin, je hoort maar al te vaak dat NSG-en niet werken.
* Elsjes werk, waar hard gewerkt wordt maar toch ook veel ruimte is voor een lolletje. Waar ze van alles voor elkaar weet te krijgen. En daarvoor beloond wordt met een prachtige opleiding in 2008.
* Op het feit dat sinds zij erover blogde, de Yes stopt met het weggeven van vibrators aan de lezeresjes die een abonnement nemen.

3 gekochte of gekregen dingen
* De prachtige foto van het vijftal die Elsje voor haar verjaardag kreeg. Siert Elsjes werkkamer en leidt regelmatig tot een kleine quiz: welk kind hoort bij Sjaak en welk bij Elsje?
* Die nog immer prachtige schoentjes
* De tuintafel, zodat Elsje en Sjaak eindelijk buiten in die mooie tuin konden eten. Helaas bedacht het weer toen dat er genoeg zon was geweest, dus echt veel is-ie nog niet gebruikt.

3 mensen die dit stokje van Elsje krijgen
Allereerst Ina, dan Merlijn en natuurlijk ligt Sjaak voor de hand, maar die heeft al een balans opgemaakt dus Elsje geeft 'm als derde door aan Cursief Huigje.

Femke

Een bezoekje aan een voorlichtingsdag op een middelbare school verloopt bijzonder vreemd.

Eerst is er een introductiepraatje waarbij me opvalt dat er wel erg weinig aandacht is voor de spreker. Ook bij mij. Ik realiseer me achteraf dat ik niet eens meer weet of het nou een man of vrouw was die sprak, zo gebiologeerd heb ik naar het afbladderend donkerbruine bloemenbehang gekeken.

In de hal kom ik Femke Halsema tegen. Geblondeerd en met steil haar. Ze vraagt me wat ik van het introductiepraatje vond. Ik kan me er weinig van herinneren en schaam me daar zo voor dat ik een nietszeggend: "O, wel aardig" uitkraam. Waarop zij een lang betoog start waarin ik bij elk punt denk: "O ja, daar werd ook over gesproken". Ik knik maar telkens en hoop dat ze me snel laat gaan.

Dan kan je workshops volgen. In de workshop waarin ik meedraai verloopt het dramatisch. De begeleiders ketenen zich vast aan een stuk rails en kunnen maar ternauwernood losgemaakt worden voor de locomotief hun enkels plet. Een van de kinderen (niet een van mij) is zo ontdaan dat ik hem maar op schoot neem. Hij veegt zijn snottebel aan mijn jasje af. Getver! Ik moet de neiging onderdrukken om hem een pets te verkopen.

Een volgende opdracht geformuleerd moet in groepjes worden uitgevoerd. Bijna direct vinden de andere volwasssen elkaar en blijf ik met drie kinderen achter. Het lokaal uitlopend heb ik geen idee wat ik nou precies moet doen. Hoe ik de kinderen moet bereiken evenmin. Noch wanneer het klaar moet zijn. Een lichte paniek maakt zich van me meester.

Dag An

Oudejaarsavond, negen uur. De telefoon gaat. Een onbekend nummer. Het is Rob, de schoonzoon van An. Ik weet direct: An is dood. En dat angstige vermoeden blijkt waar te zijn.

An, de fantastische vrouw die meer dan dertig jaar mijn moeder bijstond in het huishouden en anderszins. Die bijna elke ochtend als wij klaar waren met ontbijten binnenkwam en pas weer weg ging na de lunch. Van wie ik heb geleerd de ramen te lappen. Die alles streek, zelfs de onderbroeken. Die zo gezellig een sigaretje kon roken met mijn moeder. Die eigenlijk mijn tweede moeder kan worden genoemd.

Ze is totaal onverwacht overleden. Op dit moment schieten woorden nog tekort. Zoveel herinneringen, teveel om op te noemen. Laat staan er een te kiezen om hier te delen. De beelden tuimelen over elkaar heen.

Zaterdag is de uitvaart. Wat een begin van het nieuwe jaar.