Vooral doorgaan!

Gisterenavond in de Lebuinuskerk in Deventer een premiere meegemaakt: Simeon ten Holt's Canto Ostinato op orgel. Er valt een hoop over te zeggen en dat gaat Elsje dan ook hierbij doen.

In de kerk was het maar nauwelijks koeler dan buiten, dus rustig ende stil op je stoel blijven zitten viel niet mee. Wel was de kerk verder fantastisch als entourage. Ten Holt maakt muziek die aanzet tot, tja, hoe zal ik het zeggen, erin verdwijnen, en daarvan zou je denken dat dat in een muisstille kerk nog makkelijker zou gebeuren. Ook was alleen het orgel verlicht, waardoor in de invallende duisternis de aandacht voor de muziek nog groter kon worden.

Er was voor gekozen om het concert met een carillion-stuk te beginnen, waarvoor iedereen zich door de zijdeur naar buiten begaf om op de stoep van het stadhuis te gaan luisteren. Dat trok ook de nodige voorbijgangers, die bleven staan om mee te kunnen genieten. Het carillion-spel werd aangekondigd als 'minimal music op carillion'. Helaas werd niet verteld welk stuk gespeeld werd. En eerlijk gezegd was het ook niet zo minimal, in tegendeel, vrij overdadig. Maar goed, het was zeker wel een belevenis om daar zo op dat stoepje te zitten met een heleboel mensen.

Na dit deel van het concert ging het publiek weer naar binnen en viel een diepe stilte. En toen: toen begon de organist, Aart Bergwerff, met de eerste noten van de Canto Ostinato, het eeuwigdurende gezang. Het was een goed concert, dat zeker, want Bergwerff wist met zijn registranten het orgel ten volle te benutten. En zijn bewerking van de Canto Ostinato was ook prima.

En toch: Elsje was een beetje teleurgesteld. De ervaring die ze heeft als ze het stuk thuis opzet, en die ze ook in Amsterdam heeft gehad, bleef uit: ze ging niet op in de muziek. Dat kwam ook deels door de slechte stoelen, waar je natuurlijk bij een kerkconcert altijd pech mee hebt. Maar het kwam ook doordat de muziek haar niet overspoelde: het bleef voor haar in de lucht hangen. Zeker niet in de laatste plaats kwam het doordat de bewerking een hoog tempo van thema-wisseling kende, waardoor Elsje eens ging tellen hoe vaak elk thema gespeeld werd: een keertje of 7, 8, 9 en dat was het dan. En als je dan eenmaal gaat tellen, dan kun je het opgaan in de muziek verder wel weer vergeten. Elsje zou zoals Barry Stevens willen roepen: 'Doorgaan, vooral doorgaan!'.

Al met al gemengde gevoelens dus. De anderen van het gezelschap waren na afloop over het concert een stuk positiever en dat is dan wel weer fijn. Want dan zal het wel aan het weer gelegen hebben dat Elsje niet onverdeeld genoten heeft.