Gisteren gingen Sjaak en Elsje naar Odeon in Amsterdam, om daar te genieten van een optreden van het pianoduo Sandra en Jeroen van Veen. Dit stel gaf me daar een prachtig staaltje van pianovernuft ten gehore, daar werd Elsje wel stil van. Ze speelden na de pauze een korte uitvoering van de Canto Ostinato van Simeon ten Holt waarvan als enige minpuntje de vrij plotselinge overstap van vleugel naar keyboard en vice versa was, die Jeroen maakte. Daardoor raakte Elsje danig van uit haar trance, waarin de Ostinato haar altijd brengt. Maar ja, het was de eerste Ostinato 'live', dus ach, ze moet niet zo zeuren.
Voor de pauze stond er een tangosuite van Piazzolla op het menu. Jawel, die van Adios noniño, waar onze Máxima zo om moest huilen bij haar huwelijk. Ook Elsje en Sjaak waren danig ontroerd, hoewel de van Veentjes de noniño lieten voor wat het was. Wel was het openingsstuk de tango-versie van 'I've seen that face before', van Grace Jones. Nooit geweten dat dat van Piazzolla was!
Erg genoten dus. Tot Elsje vanmorgen even ging googelen om wat meer te weten te komen over dit pianoduo en uitvond dat ze in respectievelijk 1969 en 1968 geboren zijn. Arghh! Elsje had daar bij wijze van spreken zelf kunnen staan (mits ze het talent én het doorzettingsvermogen én de training van kindsbeen af had gehad, maar toch)! Maar ja, toen gingen Sjaak en Elsje een kleine rekensom maken van de verdiensten die het stel hier ongeveer aan over zou moeten houden. En daar hadden ze hun huidig paleisje toch niet van kunnen bekostigen. Gelukkig maar, anders had Elsje misschien alsnog spijt gekregen van haar beroepskeuze.
vrijdag 19 mei 2006
Ontroerd
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
1 opmerking:
Nog maar ruim een half jaar geleden zette Sjaak de Canto Ostinato thuis een keer op na een concert in Vredenburg. Elsje was meteen verkocht en schrijft nu met een vanzelfsprekendheid hierover alsof ze al jaren kenner is. De uitvoering gisteren was weer heel anders dan de vorige twee die Sjaak ruim 15 jaar geleden zag. 4 vleugels, 3 uur lang doet de tijd nog meer vervagen. Dit was meer 'up tempo', compacter, minder meditatief maar muzikaal wel interessanter. Het uitstapje naar het keyboard vond Sjaak eerst wel aardig, maar het werd een beetje pielen. Dat deed inderdaad veel af aan de kracht die dit duo wist te ontwikkelen. 21 juli op orgel in Deventer, volgens mij is dat een dondergroene periode dus wat let ons. En wie weet haken de Deventer' lezers wel aan (nergens wordt Elsje immers zo goed gelezen als in Deventer)
Een reactie posten